อยากจะย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ นะครับ ภาพนี้เป็นภาพที่ผมเห็นเขาโพสต์ในอินเตอร์เน็ตมานานหลายปีแล้ว แต่เป็นภาพเดี่ยวๆ วันนี้ ผมก็เลยลองนำภาพทั้งสามภาพนี้มาต่อกัน..ก็เป็นงานเดียวกัน สถานที่เดียวกัน น่าจะเป็นที่จังหวัดเชียงราย แต่ไม่ทราบปี พ.ศ. น่าจะเป็นกิจกรรมรวมตัวฉายหนังขายยาการกุศลอะไรสักอย่าง ภาพมุมซ้ายมือเหมือนจะมีกองกระสอบอะไรอยู่ด้วย..
ในงานนี้มีรถหนังขายยา 16 มม.หลายสิบคันมาจอดเพื่อเตรียมจะตั้งจอฉายหนัง สังเกตเห็นที่หน้ารถบางคันก็มีใบปิดโปสเตอร์หนังตั้งโชว์ไว้ด้วย ประมาณว่า คืนนี้ หน่วยข้าฯ จะฉายหนังเรื่องนี้แหละ เข้าใจว่า จะต้องเป็นหนังเต็ง หนังดังแน่ๆ จึงกล้าโชว์ใบปิดหนังเพื่อเรียกคนดูให้มาดูจอฉัน..ภาพแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ ตอนเด็กๆ ผมก็เคยได้เห็น ได้สัมผัสมา 2 ครั้งที่จังหวัดสุรินทร์บ้านผม ตอนนั้นเกิดไฟไหม้ใหญ่เมืองสุรินทร์ครั้งแรก (และครั้งที่ 2 ไหม้หน้าตลาดเทศบาลเมืองสุรินทร์) เหล่ารถหนังขายยาที่มาจอดพักนอนที่โรงแรมกรุงศรีโฮเต็ล ก็จะรวมตัวฉายหนังขายยากันแบบนี้ที่คิวรถข้างๆ ตลาดสดเทศบาลเมืองสุรินทร์ เขาบอกว่า ฉายหนังเพื่อปลอบขวัญพี่น้องที่ถูกไฟไหม้ ก็มีท้้งจอ 16 มม.และจอ 35 มม. ผมนี่ก็วิ่งดูมันทุกๆ จอเลยครับ สนุกมากๆ แต่สุดท้ายก็ดูไม่รู้เรื่องเพราะดูไม่ประติดประต่อกัน..
วันนี้มานั่่งดูภาพนี้อีกครั้ง แต่เหนือกว่าที่เคยคิดก็คือ หนังขายยาเหล่านี้เองจะเป็นผู้ถือครองฟิล์มหนัง 16 มม.เป็นแหล่งท้ายๆ ลองคิดเล่นๆ ว่า ถ้าแต่ละคันมีหนังอยู่ 2 เรื่อง แล้วรถหนังขายยาทั่วประเทศมีกี่คัน จะเป็นหนังกี่เรื่อง เราจะต้องตามหารถหนังขายยาเหล่านี้ว่า เมื่อหมดยุคการฉายหนังขายยาแล้ว เขายังเก็บฟิล์มไว้หรือไม่..หรือเขาจะให้ฟิล์มลูกน้องคนไหนไปฉายต่อในท้องถิ่นกันดารอื่นๆ หรือไม่..ตามให้ถึงที่สุด ก็น่าจะพบเบาะแสอะไรบ้างนะครับ อย่างกรณี ฟิล์ม ไอ้แก่น ลือชัย-รัตนาภรณ์ ที่พวกเราเพิ่งตามพบนั้น ก็ได้ความว่า คนที่เก็บฟิล์มไว้นั้น ก็เคยฉายหนังขายยาใน กทม.มาก่อนและต่อมาก็ออกไปตั้งบริการหนังขายยาที่ยโสธรนะครับ..
