อะไรคือ ความสุขที่แสวงหา..

[มนัส กิ่งจันทร์]

        เวลาที่ได้ออกไปตามหาฟิล์มหนังไทยเก่าๆ ในต่างจังหวัด.. เวลาที่ได้พูด ได้คุยกับคนฉายหนังหรือคนที่เกี่ยวข้องกับหนังในอดีต..ได้ฟัง ได้รู้เรื่องราว เรื่องเล่าเก่าๆ ของเขา มันช่างมีความสุขซะจริงๆ อยากให้อดีตที่เขาเล่าๆ นั้นหวนกลับคืนมา แต่ก็เป็นไปไม่ได้..อดีตก็คืออดีต.. บางครั้งเรานั่งฟัง นั่งคุยกับเขาจนลืมเวลา.. บางครั้งลูกหลานของเขาก็บอกเราว่า ว่างๆ แวะมาคุยกับพ่อเขาอีกนะเพราะดูพ่อเขามีความสุขมากๆ ที่ได้เล่าอดีตให้คนคอเดียวกันฟัง..การออกไปตามสืบหาว่า มีใครที่ยังเก็บฟิล์มหนังเก่าๆ ไว้บ้างหรือไม่ แม้บางครั้งเราจะต้องกลับบ้านมือเปล่า ไม่ได้ฟิล์มหนังอะไรมาเลย แต่เราก็ยังได้เที่ยว ได้ท่องไปในที่ที่เราไม่เคยไป ได้เห็น ได้กินอะไรแปลกๆ ได้รู้จักผู้คนมากหน้าหลายตา ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน ข้อสำคัญ เราก็ยังได้รู้ ได้ฟังอดีตอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาเหล่านั้น อดีตที่เป็นประวัติศาสตร์หนังไทยเก่าๆ ที่เราหาฟังที่ไหนไม่ได้แล้ว..แต่ถ้าเกิดฟลุ๊คๆ ได้ฟิล์มหนังไทยเก่าๆ กลับมาบ้าง นั่น ก็จะยิ่งทำให้เรามีความสุขมากขึ้นอีกเพราะนั่นหมายถึงว่า เรากำลังจะนำประวัติศาสตร์หนังไทยเก่าๆ ที่สูญหาย กลับมาถ่ายทอดอีกครั้ง..ชีวิตนี้ได้ทำแค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ

ถ้าอยู่เฉยๆ เราก็จะไม่ได้ฟิล์มหนัง แต่ถ้าเราไป เราก็จะได้...หรืออาจจะก็ไม่ได้ฟิล์มหนัง..แต่ที่เราได้แน่ๆ คือ ความสุขที่ได้เดินทางไปตามหาฟิล์มหนัง..

*ภาพบน สมบัติ-เพชรา จากเรื่อง ลำพู ปี 2513
*ภาพล่าง สมบัติ-อรัญญา จากเรื่อง สวรรค์บ้านนา ปี 2513
..