เวบบอร์ดสำหรับผู้ชื่นชอบระบบการฉายภาพเคลื่อนไหว
ภาพยนตร์ของเรา...การฉายภาพด้วยแผ่นฟิล์ม => ภาพยนตร์ระบบฟิล์ม 8 มม. => ข้อความที่เริ่มโดย: สมศักดิ์ เครือสนิท ที่ 15 ธันวาคม 2014, 16:54:10
-
:GreenScarf (12):หลายคนมีชีวิตและความเป็นมา ถึงความชอบเกียวกับเครื่องฉายหนัง ฟิล์มหนัง ใบปิดหนัง โปสเตอร์หนัง คัทเอาท์หนัง บรรยากาศของการดูหนัง และอื่นๆอีกมากมายที่เกียวกับหนัง (ไม่เกี่ยวกับแผ่นนะครับ) :GreenScarf (19):
ผมก็มีบรรยากาศของรถหนังกลางแปลง สมัยสัก พ.ศ.2507 น่าจะได้ บ้านนอกสมัยก่อนไม่มีโอกาศได้ดูหรอก หนังโรง หรือ 35 มม.แม้แต่ทีวี เพราะยังไม่มีไฟฟ้า จะมีก็แต่หนังกลางแปรงนี่แหละคือความบันเทิง ที่วิเศษและแปลกที่สุดในวัยเด็ก ตอนนั้นก็เกิดความหลงไหล ไอ้ตัวเครื่องที่มันสามารถส่งภาพมาอยู่บนจอหนัง เคลื่อนไหวได้ด้วย ชอบมากๆ
พอเวลา สัก 5 โมงเย็น รถหนังกลางแปรงก็จะจอด อยู่กับที่หลังจากโฆษณา ป่าวประกาศ พื้นที่สวนมากที่จะตั้งจอฉายก็จะเป็นหน้าโรงเรียน พนักงานเริ่มตั้งจอหนัง แบบ 16 มม.เปิดเพลงเสียงดัง (ลำโพงแบบฮอน 4ตัว).......ผมเริ่มจัดแจงอาบนํ้า กินข้าว ด้วยใจจดจ่อ...... :yoyocici100: :yoyocici100: :yoyocici09:
-
เป็นรถประมาณแลนโรเวอร์ มีล้ออะไหล่อยู่บนฝากระโปรง มีเครื่องปั่นไฟอยู่ท้ายรถ เครื่องฉายอยู่ประมาณกลางๆรถ ซึ่งอยู่ตรงกระจกบานเลื่อนได้ จะมีโต๊ะสำหรับขายสินค้า และจะมีโต๊ะคนพากย์หนัง รวมแล้ว 2คนสำหรับรถฉายหนังกลางแปรง
-
รอต่อ.. :GreenScarf (13): :GreenScarf (13):
-
คลาสสิค มาก ครับ :GreenScarf (13):
-
สมัยก่อนหลายบริษัทที่ฉายหนัง รูปทรงรถคล้ายๆกัน ไม่ว่ายาหอมห้าเจดีย์ ถ่านไฟฉายตรากบ ถ่านไฟฉายตราแพะ หมากหอมเยาวราช ยาถ่ายพยาธิเฮ็กซิน บีเอ็นฮั่วและอื่นๆ เห็นรถเข้ามาหมู่บ้านเมื่อไหร่ ตื่นเต็น ทิ้งหมดทุกอย่าง ตามรถหนังอย่างเดียว
-
ใช่ครับ....คุณอภิชัย บรรยากาศของหน่วยหนังขายยาของคํ่าคืนนั้นพอจะนึกได้...ประมาณนี้ครับ มีร้านค้าเล็กขายของกินประกอบไปด้วย ในระหว่างพัก หน่วยหนังก็เริ่มขายสินค้า พ่อค้าแม่ค้าก็เริ่มขายเช่นเดียวกัน ที่นึกได้ก็มี นํ้าสารพัดกลิ่นผสมโซดาที่พ่นออกมาจากตัวจรวด ไข่ต้ม รถเข็นผลไม้ ไอติมกระบอกที่มีปลายไม้สีแดงที่เป็นรางวัล ปลาหมึกย่าง ตังเมที่หยอดเหรียญหมุนว่าจะได้กี่อัน โรตีสายไหมที่หยอดเหรียญก็เหมือนกัน....น่าสนุกสำหรับบรรยากาศนี้
-
หลับตานึกภาพตามเลยมันไม่เคยจางหายไปเลยสำหรับภาพความประทับใจสมัยเด็ก
-
:yoyocici10: :yoyocici10:................เกิดทันๆ ครับ ถ่านไฟฉาย รุ่นนี้ ใช้ไปนานๆ จะเป็นขี้เปียก ครับ
-
หมากหอมเยาวราช ยาอมวันวัน ถ้วยทองโอสถ ผมทันประมาณนี่ครับอาจารย์
ลําโพงอยู่ที่ตัวรถ หัวฉายจะเดินเร็วหน่อย(อยากกลับเร็ว) โฆษกใช้ไมค์ออกแท่งยาวๆ
ไมค์บางคนก็ห่อผ้า หนังกําลังมันๆ เปิดไฟขายยาซะงั้น ตามสไตล์ ฟ้าหลังฝน
อย่าลืมฉัน เสาร์ห้า หนังเหล่านี้ผมได้ดูจากหนังกลางแปลงครับ........................
-
ใช่ครับถ่านรุ่นนี้เป็นอย่างนั้นจริง....5แพะเปลือกถ่านยังเป็นกระดาษเลย
ผมก่อนรุ่น คุณสถิตย์ ของผมยุคนี่เลย เรื่องอรัญญิก ไชยา เพชรา ทักษิณ โน้นเลย...จำเพลงได้อยู่วรรคนึก " อรัญญิก อรัญญิก เผ็ดเหมือนพริกเค็มเหมือนเกลือ " กับฉาก เพชราอยู่ในกรงมีลูกน้อยอยู่ข้างหน้า (ภาพจากthaifilm)
-
อีกเรื่องทีพอจะจำได้..เรื่องนกน้อย มิตร เพชรา ดอกดินตัวดำๆ ปี 2507 ทุกเรื่องที่ได้ดูเป็นหนังต้องพากย์ทั้งนั้น ผมยังไปยืนดูเขาพากย์ บทมีให้ดูนะครับมีไฟดวงเล็กๆ ไว้ส่องบทพากย์ แต่ผมสังเกตุดูนะเขาไม่ค่อยดูบทเลย อาศัยการจำทำบ่อยๆแน่เลย อุปกรณ์อย่างอื่นก็มีนะเท่าที่ดู เครื่องเปิดแผ่นเสียง กะลามะพร้าว ช้อนซ่อม นอกนั้นจะใช้ปากทำเสียงต่างๆเป็นส่วนใหญ่...ผมดูแล้วมันน่าสนใจมากๆ
-
ส่วนหนังฝรั่ง ที่พอจะจำได้ติดตา..ก็มี เรื่องอภินิหารขนแกะทองคำ ระบบ16 มม.เรื่องนี้ตื่นเต้นมาก เทคนิกการถ่ายทำที่ดูดีมากๆในยุคนั้น น่าจะปีพ.ศ. 2508 :GreenScarf (13):
-
อีกเรื่อง..แซมซั่นผู้ทรงพลัง (Samsan and Delilah ปี 1949 ) 16 มม.ที่ผมได้ดูนั้นเป็นหนังขาวดำ คลาสสิคมากๆ :GreenScarf (12):
www.youtube.com/watch?v=ICrHK4sFRfc (http://www.youtube.com/watch?v=ICrHK4sFRfc#)
-
ระยะเวลา ปีพ.ศ. 2505-2508 หนังขายยาผ่านเข้ามาในชีวิตวัยเด็กของผมเยอะมาก หลายๆบริษัท หนังหลายๆเรื่องที่เป็นระบบ 16 มม.ส่วนมากจะเป็นหนังไทย ความทรงจำเหล่านี้มีแต่ความประทับใจที่มิรู้ลืม...หลายๆคนก็คงจะเป็นแบบนี้นะครับ
เมื่อวันเวลาเปลี่ยนไป ชีวิตในวัยเด็กก็เริ่มเปลี่ยนไป ได้มีโอกาสย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่ใกล้ตัวเมืองมากขึ้น (สักปี 2509) ซึ่งหนังขายยาที่เราเรียกกัน สมัยก่อนนั้นจะมีแค่ยา อย่างเดียวที่เขาขายกัน รถหนังขายยาก็จะเป็นแนวเดียวกันประมาณรถที่ผมกล่าวไว้แล้วข้างต้น จอก็จะเป็นแบบ 16 มม.จริงๆ
หนังขายยาที่ผมได้ดูครั้งนี้ มันไม่ใช่รถหนังขายยาสมัยก่อนแล้ว จอก็ไม่ใช่แบบ 16 มม.แล้วทุกอย่างมันใหญ่ขึ้นไปหมด โอ้ววว.....ตื่นเต้นมากๆ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปจริงๆ.........
-
มายุคจอใหญ่ รถใหญ่ ทำให้รถขายยาจริงๆในยุคก่อนหน้านี้ค่อยๆหายไป กลับมีบริษัทที่ขายสินค้าเกี่ยวกับของกิน ของดื่มที่อำนวยความสะดวก ทำให้ชีวิตแบบชาวบ้านๆ ตัวยาสมุนไพรแบบชาวบ้านค่อยๆหายไป เพราะความแปลกและทันสมัยค่อยๆคืบครานเข้ามาโดยที่เราไม่รู้ตัว
รถฉายหนังก็จะเปลี่ยนรูปทรง มีลำโพงฝังที่ผนังตัวรถ มีไฟส่องรอบๆตัวรถ ขอบสีของจอก็เปลี่ยนไปอย่างของบริษัทอายิโนะโมะโต๊ะก็จะเป็นสีแดง รถสามารถเก็บสินค้าได้มาก ผมจำได้ครั้งหนึ่งเคยดูหนังของบริษัท ที่ขายหมากฝรั่งชิเครทซ์ สามารถเอามอเตอร์ไซด์ 750 ซีซี.มีหม้อนํ้า มาโชว์ ชักชวนให้ผู้ซื้อหมากฝรั่ง เขียนชื่อ ที่อยู่ ที่กล่องส่งชิงโชค คืนนั่นทุกคนนั่งดูหนังพร้อมกับเคี้ยวหมากฝั่งไปด้วยมันครับมันมากๆ มันเป็นสิ่งแปลกใหม่...ปรากฏว่ารุ่งเช้าปวดกรามกันเป็นแถวเลย....ฮ่าๆๆ เครื่องฉายก็เปลี่ยน แนวหนังก็เปลี่ยน บางเรื่องคนพากย์หนังก็ไม่มี อาศัยเปิดเทปควบคู่(คนเปิดเทปผมว่าเซียนมากๆ เขาสามารถเลี้ยงเสียงได้จนจบเรื่อง)
-
ต่อต่อ อาจารย์ ที่่เล่ามาผมอยู่ไหนก็ไม่รู้ เกิดไม่ทัน แต่เคยเห็นของจริง 2 ครั้งไม่รู้ขายยาอะไรจำไม่ได้
-
:GreenScarf (16):วันนี้จะเล่า...เรื่องวิธีการนำเสนอขายสินค้าและการฉายหนัง พอจะจำได้ก็มีบริษัทขายยา บีเอ็นฮั้ว ฟามาซี ตราไก่เหยียบลูกโลก
:GreenScarf (2):ประมาณสัก 1ทุ่ม เสียงเพลงก็ดัง พร้อมกับเสียงเครื่องปั่นไฟ (แต่ไม่ค่อยดังมาก)ก็จะมีพ่อแม่พี่น้อง ปู่ย่า ตายาย เพื่อนๆ มิตรสหายต่างๆที่หนังขายยารู้จัก ก็จะประกาศชักชวนว่าขณะนี้หนังกำลังจะฉายแล้ว ผู้คนเหล่านี้ก็จะเริ่มรวมตัวที่ได้เจอะเจอ พบปะพูดคุยกันทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่คนแก่คนเฒ่า ซึ่งบางคนก็ไม่ได้พบเจอกันเลย วันๆได้แต่มุ่งหน้าทำมาหากินกันตามวิถีชีวิตของคนชนบท แม่ค้าก็ได้ขายของทำให้มีรายได้เพิ่มขึ้น ทุกคนมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใจเข้าหากันเหมือนพี่เหมือนน้องกันทั้งหมู่บ้าน...สังคมและวิถีชีวิตแบบนี้ ใครที่เคยอยู่ชนบทคงจะได้รับถึงความรู้สึกอย่างนี้ได้ดีกว่าคนในเมืองนะ...ผมคิดเอาเอง
:yoyocici07:รถฉายหนังก็เริ่มประกาศอีกครั้ง....ขอให้พ่อแม่พี่น้องได้จับจองหาที่นั่งได้แล้ว ขณะนี้เราจะเริ่มฉายหนังกันแล้ว เริ่มด้วยการดับไฟทีละดวง เริ่มฉายม้วนที่ 1 พอหนังเริ่มสู่จอไฟทั้งหมดก็ดับ เหลือแต่แสงที่พุ่งออกมาจากเครื่องฉายหนัง เป็นลำแสงที่สวยงาม และแสงไฟจากตะเกียงดวงเล็กๆของแม่ค้า ซึ่งไม่รบกวนต่อจอหนังเลย เริ่มมีแสง มี่เสียงออกจากลำโพงบนหลังคารถ เสียงผู้คนที่พูดคุยกันเงียบสนิททุกคนสายตามองไปนี่จอหนังอย่างเดียว ม้วยที่ 1ที่ผมได้ดูคือ โฆษณาของบริษัท ตามด้วยการ์ตูน หลังจากนั้นก็เป็นไตเติ้ลของหนังเรื่องที่จะฉาย ดำเนินเรื่องไปได้สัก 10นาที ก็หมดม้วน เบ็ดเสร็จใช้เวลา 20 นาที
:yoyocici71:หมดม้วนที่ 1 ก็เปิดไฟสว่างรอบคับ พร้อมกับโต๊ะขายสินค้าที่จัดเตรียมไว้เรียบร้อย จะมีไฟสำหรับส่องสินค้าอีกหนึ่งดวงที่ยื่นออกมาจากหลังคารถ เพื่อต้องการเน้นสินค้าที่จะขาย ก็จะมีคน 1 คนขึ้นมายืนบนกล่องไม้เตี้ยๆเพื่อให้ได้ดูสูงกว่าผู้ชม เราจะเรียกเขาว่าอะไรดีนะ โฆษก หรือพนักงาน หรือเจ้าหน้าที่ หรือนักพากย์ คือเขาเป็นได้หลายหน้าที่ เขาก็จะเริ่มพูดคุยทักทายกับพ่อแม่พี่น้อง จนทำให้คนฟังรู้สึกว่าตัวเขากับผู้ชม มีความเป็นญาติกัน สักระยะหนึ่ง ถ้าเปรียบเป็นครูก็เสมือนการนำเข้าสู่บทเรียน เขาก็เริ่มพูดถึงเรื่องความเจ็บป่วยของพ่อแม่พี่น้อง พูดถึงสาเหตุต่างๆนาๆ (ผมคิดว่าพูดจนทำให้ผู้ชมเริ่มมองตัวเอง) เขาก็จะบอกว่าเรามีทางแก้ไข อย่าเพิ่งวิตกกังวลนะพ่อแม่พี่น้อง และผู้แก่ผู้เฒ่า เรามาเริ่มดูหนังม้วนที่ 2 กันต่อไปดีกว่ากำลังเริ่มสนุกเลย (เทคนิคเขาน่าชมเชยนะครับ).....ผู้ชมเริ่มมีอารมณ์ร่วมแล้วครับได้ทั้งความรู้ ได้ทั้งความเพลิดเพลิน........พักก่อนนะครับบบบบ
-
:GreenScarf (2):เมื่อวันเสาร์...ได้ดูฟุตบอลไทยคงมีความสุขกันทั่วหน้า ผมคนหนึ่งละที่ชอบดูเมื่อทีมชาติไทยเราลงแข่ง ผมว่านัดนี้มันสนุกเร้าใจดีจริงๆ (สมแล้วที่ได้คิดใหม่ ทำใหม่)
:yoyocici07: ผู้คนเริ่มหาที่ของตัวเอง ไฟเริ่มดับทีละดวง หัวม้วนที่ 2 มาแล้วครับ ทุกคนเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเนื้อหาของหนัง ทุกสายตาจ้องมองไปที่จอ บางคนก็แอบชำเรืองดูนักพากย์ ทุกครั้งที่เนื้อหาหนังเริ่มแสดงอารมณ์ หัวเราะ ร้องไห้ โมโหพูดเสียงดัง เสียงควบม้า เสียงยิงปืน เสียงเหล่านี้มันเป็นความสามารถเฉพาะตัวของนักพากย์ด้วยนะ จนจบม้วนที่ 2..
:yoyocici100:เปิดไฟสว่างอีกครั้ง โฆษกเริ่มพูดถึงปัญหาต่างของสุขภาพต่ออีกครั้ง คราวนี้เริ่มลงรายละเอียดเยอะขี้น จนเริ่มเข้าถึงวิธีแก้และรักษาด้วยตัวยาของบริษัท จะพูดถึงสรรพคุณของตัวยา ว่าดีอย่างโน้นดีอย่างนี้ ฟังสรรพคุณแล้วเหมือนจะรักษาได้ครอบจักรวาณเลยทีเดียว หลังจากนั้นก็จะเริ่มขายยา 1 ขวด 30 บาท ผู้ชมก็เริ่มทะยอยซื้อกัน คนละขวดสองขวด จนยาที่วางอยู่บนโต๊ะเหลืออยู่ 5ขวด ก็จะพูดซํ้าๆถึงสรรพคุณไปเรื่อยๆ แล้วก็จะยํ้าว่าเหลือ 5ขวด หมด 5 ขวดนี้แล้วเราจะฉายหนังต่อทันที แป๊บเดียวก็หมดจริงๆ.....โฆษกชื่นใจ (ใช้เวลาไปประมาณ 30 นาที) ปิดไฟให้ผู้ชมจับจองหาที่นั่ง เพื่อชมหนังม้วนที่ 3 ต่อ......
-
เห็นภาพเลยครับ เคยสัมผัสเหมือนกัน ผมมาทันยุคฟิล์ม 35 มม. เสียงในฟิล์มแล้ว ยุค 16 มม. ไม่ทันครับ..
-
รอครับ วาดรูปเสร็จยังครับ :GreenScarf (21): :GreenScarf (21):
-
รอครับ วาดรูปเสร็จยังครับ :GreenScarf (21): :GreenScarf (21):
รูปยังไม่ได้วาดเลยครับท่าน...เมื่อวานไปเจอรถแลนด์คันหนึ่ง หน้าตาเหมือนกับรถหนังขายยาสมัยก่อน เพียงแต่สีรถไม่เหมือนกัน และยังไม่มียางอะไหล่อยู่บนฝากระโปรงด้วย แม !ถ้าได้มาทำรถหนังขายยา ทำสีใหม่ เขียนรูปสินค้าข้างรถ กั้นคอกติดลำโพงฮอร์นบนหลังคา พร้อมชุดโครงจอ...คงแจ๋วเลย
-
วันนี้...ขอเล่าเรื่องหนังขายยาต่อนะครับ ฟังกันแบบสบายๆนะครับ
ทุกคนจับจองที่นั่งกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว หนังม้วนที่ 3 ก็มาทันที ผมชอบบรรยากาศเสียงหัวเราะมากเลยในระหว่างที่ดูหนังกัน คิดดูซิ ที่โล่งกว้างสามารถรวบรวมเสียงหัวเราะของผู้ดูได้ ผมว่ามันช่างวิเศษจริงๆสำหรับบรรยากาศของคนชนบท ที่สามารถมารวมกลุ่มหัวเราะกันได้ มันไม่มีให้ดูกันบ่อยนักความทรงจำดีๆอย่างนี้ ผมจำได้เสมอ ของสังคมในยุคนั้น.....ทุกคนจะใกล้จะไกลแค่ไหนเราก็เพื่อนบ้านกัน พูดแล้วชวนให้หวนคิดถึงอดีตกันนะ...พวกเรา
จบม้วนที่ 3 (ใช้เวลาไปประมาณ 30 นาที) ท่านโฆษกเสียงหล่อก็เริ่มออกมาอ้อนต่อ.....เริ่มโฆษณาสินค้าตัวใหม่ชี้แจงสรรพคุณไปเรื่อยๆ แต่คราวนี้เป็นชนิดผงบรรจุอยู่ในซอง ขายซองละ 10 บาท พ่อแม่พี่น้องก็เริ่มอุดหนุนกันต่อ เพราะราคาไม่แพง แล้วก็วกกลับมาที่สินค้าตัวแรก ขวดละ 30 บาท ซึ่งหมดไปแล้วแต่กลับบอกว่า บางคนมาถามถ้ามีเงินไม่พอจะทำอย่างไร พ่อแม่ที่ต้องการทางเรามีชนิดขวดเล็ก ราคา 15 บาท ขายครับ ซึ่งตัวยาและสรรพคุณเหมือนกันทุกอย่าง คนที่มีเงินน้อยก็มีโอกาสได้ซื้อเช่นกัน หลังจากนั้นก็โฆษณาสินค้าทั้งหมดไปเรื่อยๆ ช่วงนี้จะใช้เวลาเยอะหน่อยเพราะเป็นช่วงสุดท้ายของการขายสินคัา ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง.......
เวลานาทีทองก็มาถึงครับ ถ้าซื้อขวดเล็กตอนนี้ 3 ขวดเราจะแถมยาชนิดซอง ให้ 2 ซองครับ มีจำนวนจำกัดหมดแล้วหมดเลยครับ คราวนี้พ่อแม่พี่น้องเลยแย่งกันซื้อเลยครับ คนที่ซื้อแล้วก็ซื้ออีกครับเพราะชอบตรงของแถมนี่แหละ เหลือไม่กี่ชุดแล้านะครับ.......หมดแล้วเราก็จะฉายหนังต่อรวดเดียวจนจบ....เลยครับ (เพราะหนังไทยสมัยนั้นเรื่องหนึ่งก็ประมาณ 4 - 5 ม้วนครับ) ผมหันไปดูบนโต๊ะก็เหลืออยู่ 4 -5 ชุดเท่านั้นเอง แต่สังเกตุดูโฆษกก็ไม่ค่อยจะกระตุ้นอะไรมากนัก จนโฆษกพูดว่า" เราขอขอบคุณพ่อแม่พี่น้อง ปู่ย่าตายาย และผู้มีอุปการะคุณทุกๆคนที่ให้การอุดหนุน ขอเชิญจับจองหาที่นั่งได้แล้ว จะได้ชมหนังจนจบเรื่องเลยครับ...ขอบคุณครับ" ผมว่ามันเป็นวัฒนธรรมที่ดีนะครับ สำหรับทั้งผู้ให้และผู้รับ (นํ้าผึ่งเรือเสือผึ่งป่า... รึเปล่าฮิฮิ)
ปิดไฟทั้งหมด มาแล้วครับม้วนที่ 4 และ 5 โดยเฉพาะม้วนที่ 5 นี้ถือว่าเป็นจุดเด่นของหนังไทยในยุคนั้นเลยครับ จะมัน สนุก ตื่นเต้นเร้าใจ โศกเศร้าเคล้านํัาตา พบรักสมหว้งมีครบครับ แต่ฉากที่ผมประทับใจคือฉากที่พระเอก นางเอก กำลังจะเพลี่ยงพลํ้าต่อผู้ร้าย ก็จะมีรถตำรวจเข้ามาในเหตุการณ์ ผู้ชมจะเฮกันลั่นพร้อมทั้งปรบมือ มันเกิดขึ้นอย่างนั้นจริงๆโดยมิได้นัดหมาย เหมือนมันสื่ออะไรเราเห็นได้นะ ทุกคนมีอารมณ์ร่วมในการดูหนัง ว่าธรรมย่อมชนะอธรรม...ใช่หรือเปล่าไม่รู้..ฮิฮิ จนหนังจบม้วนสุดท้าย ตามด้วยหนังสรรเสริญ ทุกคนลุกขึ้นยืนตรงทำความเคารพ....จนกระทั่งหนังสรรเริญจบ ทุคคนก้มลงคำนับ...ดูแล้วบรรยากาศ ธรรมเนียม วัฒนธรรมการดูหนังกลางแปลง ของคนไทยในชนบทยุคนั้นมันช่างดูยิ่งใหญ่มาก...และมันยังอยู่ในใจผมเสมอ ทุกคนก้มลงเก็บเสื่อ กระดาษอุปกรณ์การชมต่างๆและแม่ค้าก็เริ่มเก็บเช่นกัน ทุกคนจะมีการพูดคุยกัน จับกลุ่มเพื่อจะกลับไปพร้อมกันหรือทางเดียวกัน จะใช้วิธีเดินเป็นส่วนใหญ่ ในระหว่างที่ทุกคนกำลังเตรียมเดินทางกลับ ทางรถหนังจะต้องเปิดเพลง ลาก่อนสำหรับวันนี้ เสมอในระหว่างที่กำลังเก็บจอและอุปกรณ์ต่างๆ.... ท่านอื่นๆเป็นอย่างนี้บ้างไหมครับบบบบ.....เล่าสู่กันฟัง
-
:GreenScarf (2): รถหนังขายยาในยุคแรกๆ ก็คงประมาณนี้ ได้รูปมาจาก www.peoplecine.com (http://www.peoplecine.com)
:yoyocici02: :yoyocici02: บรรยากาศการชม หนังขายยา หาภาพยาก แต่ก็คงจะคล้ายกับหนังกลางแปรง ไดัรูปมาจาก www.thaicine.com (http://www.thaicine.com)
-
:yoyocici07: :yoyocici07:บรรยากาศ งานวัดด้วย ภาพสวยงามครับศิลปินเขาสื่อได้ดีมากๆ...( น่าจะเป็นภาพสีนํ้า)
-
:GreenScarf (2): เนื้อเพลง ลาก่อนสำหรับวันนี้
ลา ก่อน สำหรับวันนี้
ขอลาที ทั้งที่อาลัย
จน กว่า จะพบกันใหม่
ถึงจากไป ฝากใจมา
ลา ก่อน แล้วอย่าโศกศัลย์
คิดถึงกัน ทุกวันดีกว่า
จำ จาก ไปเพราะเวลา
หวังว่าคุณคงเห็นใจ
ให้อายุยืน หมื่นปี ให้ราศรี งาม แจ่มใส
ให้คนรัก ทั่วทั่วไป
ให้โพยภัย พินาศพลัน
ลา ก่อน สำหรับวันนี้
ขอลาที ทั้งที่ตื้นตัน
จน กว่า จะถึงวันนั้น
หวังเจอะกัน วันนั้นเอย
ให้อายุยืน หมื่นปี ให้ราศรี งาม แจ่มใส
ให้คนรัก ทั่วทั่วไป
ให้โพยภัย พินาศพลัน
ลา ก่อน สำหรับวันนี้
ขอลาที ทั้งที่ตื้นตัน
จน กว่า จะถึงวันนั้น
หวังเจอะกัน วันนั้นเอย
-
www.youtube.com/watch?v=trMVreDNJ7o (http://www.youtube.com/watch?v=trMVreDNJ7o#ws)
-
:yoyocici71: :yoyocici71: :yoyocici57:ฟังผมเล่า....มาก็หลายวัน ตอนนั้นผมยังไม่มีเงินเลยครับที่จะซื้อเครื่อง ที่ผมเล่าให้ฟังนั้นผมจะพูดถึงว่าผมเริ่มชอบการฉายหนังด้วยระบบฟิล์มมาอย่างไรครับ...ตอนนี้ขอพักก่อนนะครับบบบ. :yoyocici57:
-
ชอบฟิล์มเหมือนกัน เราเป็นทาสรักของฟิล์มแล้วหรือนั้น แต่ฉันขาดฟิล์มไม่ได้... :GreenScarf (12): :GreenScarf (12):
-
ชอบฟิล์มเหมือนกัน เราเป็นทาสรักของฟิล์มแล้วหรือนั้น แต่ฉันขาดฟิล์มไม่ได้... :GreenScarf (12): :GreenScarf (12):
ท่านฉัตรชัย.....อย่างอื่นขาดได้แต่ฟิล์มนั้นขาดไม่ได้จริงๆของท่าน 55555
-
ผมจะเล่าต่อนะครับ อย่าเพิ่งเบื่อนะ
ต่อมาอีกไม่นานหลังจากเรียนจบป.4 เกณฑ์บังคับในยุคนั้นก็ต้องออกจากโรงเรียนย้ายครอบครัวออกไปอยู่นอกเมืองห่างไกลจากความเจริญ คือไปทำงามเหมืองแร่กับพ่อ พ่อผมมีหน้าที่ ผู้จัดการเหมืองแร่ดีบุก คอยควบคุมดูแลทั้งหมดของกระบวนการผลิตแร่ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในกระบวนการ ได้รับค่าแรง วันละ 8 บาท ทำงานวันละ 8 ชม. ( ฮือ ฮือ ๆๆ น่าสงสาร) ผมก็เลยต้องห่างไกลจากเรื่องที่เกี่ยวกับหนัง บรรยากาศหนังกลางแปรงไม่ได้เคยเจอะเจอเลย สังคมในวัยเด็กของผมเริ่มเปลี่ยนไป ผมต้องไปทำงานร่วมกับผู้คนที่เป็นผู้ใหญ่ ที่เป็น น้าๆ ลุงๆ ที่เป็นจับกังด้วยกัน ซึ่งพวกเขาต้องเดินทางมาจากที่ต่างๆซึ่งห่างไกลจากถิ่นฐานบ้านเกิด ไกลกว่าผมอีก เช่นบางคนมาจาก จังหวัดอุบลราชธานี หนองคาย ชัยภูมิ ขอนแก่น สุรินทร์.....หลายๆจังหวัดส่วนมากมาจากภาคอิสาน ผมเลยมีเพื่อนๆที่เป็นรุ่นใหญ่ทั้งนั้น ทุกๆคนเขารักผมนะ อาจจะเป็นเพราะผมอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกๆของเขาก็ได้นะ สิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากเพื่อนๆ เชื่อไหมครับ ผมสานแหเป็น ทอดแห ดักปลา ทำแล้วดักนก กินลาบกินก้อย ไข่มดแดง หลายๆอย่างที่คนอิสานเขาดำเนินชิวิตกัน ภาษาอิสานฟังออกพูดได้บ้างสื่อกันรู้เรื่อง แม้กระทั้งทำปืนเถื่อน ทำดินประสิว (ขุดหลุมเผาถ่าน ตำดินประสิวใส่กำมะถัน ทดสอบ) มันสนุกจริงๆ วันเวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากเพื่อนๆในวัยเดียวกันมา ต้องมาอยู่ท่ามกลางหุบเขา สายนํ้า ป่าไม้ เมฆหมอก และเพื่อนใหม่ๆที่ต่างวัย ทำให้ผมลืมเรื่องสิ่งบันเทิงต่างๆที่เคยสัมผัสมา......ต่อ
-
:GreenScarf (15):ไม่เคยได้ดูหนังขายยาอีกเลย จนกระทั้งได้เจอหนังสือเกี่ยวกับหนังที่เล่าเรื่องเกี่ยวกับหนังพร้อมภาพประกอบหน้าปกเป็นสีมีรูปดาราพร้อมชื่อเรื่อง ผมได้อ่านๆๆๆเรื่องหนึ่งซำหลายๆรอบเพราะไม่ค่อยมีให้อ่าน หนังสือที่ผมได้อ่านก็ได้มาจากน้าๆ หนึ่งเดือนเขาจะเข้าไปรับเงินเดือนในตัวเมืองเขาก็จะซื้อมาอ่านเหมือนกัน มันน่าสนุกมากๆสำหรับสิ่งที่เราเคยชอบเมื่อไม่ได้ดูหนัง ได้อ่านดูรูปก็ยังดี..
-
:GreenScarf (13): เมื่อได้อ่านเรื่อง ก็เริ่มชอบรูปดารา ชอบสะสม แล้วก็เริ่มฝึกเขียนรูปดารา (โดยผมมีความชอบการวาดรูปเป็นทุนเดิมอยู่แล้วสมัยเรียน ชั้นประถมต้น ) สมัยมิตร เพชรา เลยทีเดียว ชอบฟังเพลงลูกทุ่ง ร่วมกับน้าๆเขา ยุคสุรพล นํัาค้างเดือนหกตกแล้ว -ไวพจน์ สาละวันรำวง -เพลิน ชมทุ่ง - ชินกร ยอยศพระลอ - ผ่องศรี เสียงรถด่วนขบวนสุดท้าย ....ชีวิตผมถ้าจะมีความสุขกับสิ่งบันเทิง ก็จะได้กับสิ่งเหล่านี้ละ...ที่พอจะมีอยู่บ้าง :yoyocici100:
-
อยากเห็นรูปที่วาดครับ.. :GreenScarf (13): :GreenScarf (13):
-
สวัดดีปีใหม่นะครับ...หายไปนาน ผมมีเรื่องมาเล่าต่อนะครับ
:GreenScarf (2):พอจำได้ เครื่องบันเทิงอีกอย่างที่ผมมี คือเครื่องเล่นแผ่นเสียง หรือปิกอัพ ที่ผมเรียกในสมัยนั้น แม่ผมได้รับจำนำจากน้าๆจับกังด้วยกัน เป็นเงิน 800 บาท ภายหลังเขายกให้เลยไม่ขอถ่ายคืน เป็นอันว่าผมก็มีเครื่องปิกอัพ ไว้ฟังเพลงอย่างสบายใจเลยครับ...แต่ข้อเสียคือเปลืองถ่านมากๆ ต้องสร้างรางสำหรับเก็บถ่านชนิดก้อนใหญ่ 12 ก้อน เพราะไฟฟ้าในเหมืองแร่ เขาจะใช้เครื่ิองปั่นไฟ ให้ใช้เฉพาะเวลา 18.00-21.00 น.เท่านั้น ฉะนั้นกลางวันก็ต้อง อาศัยถ่านไฟฉายนี้ละครับ... :GreenScarf (16):แผ่นที่ผมมีตอนนั้นที่พอจำได้ก็มี แผ่นใหญ่สปีด 33 1 แผ่นจะมีประมาณ 7-8 เพลง ก็จะมี ชุดของเพลินพรมแดน ชมทุ่ง /ชุดของไวพจน์ สายเปลสายใจ พระเพลิงพิโรธ / ชุดของสุรพล ของปลอม แผ่นขนาดกลางสปีด 78 ทีเพลงเสียวไส้ของสุรพล 1 แผ่นก็จะมี 1เพลง แผ่นเล็กสปีด 45 ก็มี 1เพลง ตรงกลางแผ่นจะมีรูใหญ่และจะต้องใช้พลาสติกกลมๆมีรูตรงกลางวางไว้บนจานรองของเครื่องก่อนวางแผ่น จะมีเพลงยอยศพระลอ ของชินกร ที่จำได้แม่น เพราะเปิดบ่อยมาก ทุกแผ่นทุกเพลงผมสามารถร้องได้หมดเลย.... ในขณะนั้น
-
ไม่ต้องหลับตานึกภาพ เพราะมีภาพประกอบพร้อมอิ๊ๆๆๆ
ขอบคุณมากๆครับท่านอาจารย์
-
:yoyocici08: :yoyocici09:
ฝากท่านฉัตรชัยดูตัวอย่าง...ขำๆๆ แนวๆนี้ครับสมัยเด็กๆที่ชอบเขียนรูปดารา
-
อ่านแล้วเพลินมากๆครับอาจารย์....
-
เนียรมากเลยครับ ชอบลายเส้นแบบนี้จัง :GreenScarf (12):
-
มีอยู่ช่วงหนึ่ง ถานฉายตรา กบ ท้ายรถจะเป็น ตัวถ่านไฟฉาย สูงกว่ารถ นิดหน่อย
-
:yoyocici08:หลังจากผมทำงานเหมืองแร่...ประมาณ 1 ปี (2510-2511) เพราะผมจำปีที่ สุรพล สมบัติเจริญ ท่านเสียชีวิต ปี 2511 ช่วงนั้นราคาแร่ในตลาดโลก ราคาตก ทำให้เหมืองแร่หลายๆที่เริ่มหยุดปิดกิจการ ครอบครัวผมเลยต้องย้ายออกจากเหมืองแร่มาหาที่อยู่ใหม่ พ่อผมเขาเลือกที่จะอยู่ในเมืองเพื่อทำธุรกิจค้าขาย และช่วงนี้เป็นเวลาเดียวกับที่โรงเรียนจะเปิดปีการศึกษาใหม่ ผมเลยมีโอกาสกลับมาเป็นนักเรียนอีกครั้ง...ชั้นป.5 :yoyocici08:
:GreenScarf (12):และที่สำคัญบ้านผมอยู่ในตลาด และอยู่ตรงข้ามกับโรงหนังเสียด้วย มีโอกาสได้ดูหนังโรงมันเป็นอะไรที่วิเศษมากๆ ได้เห็นคัทเอาร์ โปสเตอร์หนังที่ติดหน้าโรง (ผมเรียกใบปิดหนัง) และรูปแต่ละฉากที่สำคัญติดไว้ในตู้กระจกอีกที (โชว์การ์ด) มีเสียงเพลงเปิดเบาๆ หน้าโรงจะมีร้านค้าขายของกินเล่นในโรงหนัง พอที่จะหลับตาแล้วมองเห็นภาพได้ ผ่านมา สัก47ปี สำหรับโรงหนังบ้านนอก..... :yoyocici97: :yoyocici99:
-
:yoyocici57: :yoyocici57:ขอบคุณทุกๆท่าน...ที่มาร่วมย้อนอดีตกัน อ่านกันแบบสบายๆ ดูซิ!...ว่าผมมีโอกาสได้จับฟิล์มครั้งแรกตอนไหน แต่ถ้าเรื่องที่จะซื้อเครื่องตอนนี้ยังไม่ได้คิดเลยครับ อีกยาวไกล ฮ่าฮ่าๆๆๆ :yoyocici20: :yoyocici20:
-
:yoyocici09: :yoyocici09: :yoyocici100:ขอย้อนกลับไปถึงสมัยทำงานในเหมืองแร่....ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสกลับบ้านนอกไปแวะดูร่องรอยเก่าที่เหมืองล้าง ได้ถ่ายภาพบรรยากาศในหุบเขาช่วงพระอาทิตย์กำลังจะลับภูเขา มันช่างย้อนอดีตได้ดีจริงๆผ่านมาแล้ว 47 ปี บรรยากาศนี้.....ไม่เคยเปลี่ยนแปลง :yoyocici100: :yoyocici100:
-
:yoyocici08: :yoyocici08:ยามเช้า...ของหน้าฝน
-
กำลังสนุกครับ อยากเห็นภาพใบปิดที่เคยวาดเอาใว้นะครับ รูปทีวาดในนี้ผมขอนะครับ พร้อมลายเซ็น... :GreenScarf (12):
-
วันนี้เวลาว่างเยอะหน่อย...ก็ขอเล่าให้ฟังกันต่อเลย
:yoyocici08:ผมเริ่มมีความใกล้ชิดกับโรงหนังมากขึ้น หลังจากมาอยู่ในตัวเมืองได้มีโอกาส ได้ดูหนังมากขึ้นเสียเงินเองบ้าง ขอคนเฝ้าประตูเก็บตั๋วบ้าง ตอยนั้นเด็กตั๋วใบละ 3 บาท แต่ถ้าไปกับผู้ใหญ่ก็ไม่ต้องเสีย บางครั้งก็เข้าไปขอผู้ใหญ่ที่มาคนเดียวระหว่างที่เขาซื้อตั๋ว วันไหนเป็นวันหยุดเรียน ผมอาจจะดูถึง 3 รอบ ตั้งแต่รอบบ่าย รอบคํ่ารอบแรก ต่อด้วยรอบ 2 เรื่องเดียวกันนะ กว่าหนังจะเลิกก็ประมาณเที่ยงคืน....แล้วผมก็จะได้ยินเสียงเพลง ลาก่อนสำหรับวันนี้ ทุกคืนเลยครับถ้าผมยังไม่หลับ เพราะโรงหนังอยู่ตรงข้ามหน้าบ้าน ห่างประมาณ 50 เมตร..
วันหนึ่งผมเจอเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เขาเอาฟิล์มหนังมาอวดผม บอกผมว่านี้คือฟิล์มหนังเรื่องที่เราดูกันเมื่อวาน ผมตื่นเต้นมากไม่เคนเห็นตัวฟิล์มมาก่อน เพื่อนเอามาส่องกับแสงแดดให้ผมดูมันช่างแปลกตา สวยงามมากๆ มันเป็นแค่เฟรมเดียวเท่านั้น....เฟรมเดียวที่ผมเห็นอยากทราบมั๊ยครับว่ามันคืออะไร... :yoyocici02: :yoyocici02:
-
กำลังสนุกครับ อยากเห็นภาพใบปิดที่เคยวาดเอาใว้นะครับ รูปทีวาดในนี้ผมขอนะครับ พร้อมลายเซ็น... :GreenScarf (12):
:yoyocici08: :yoyocici08:ได้เลยครับท่านฉัตรชัย...ภาพสมัยก่อนไม่มีได้เก็บไว้เลยครับย้ายบ้านบ่อย ตอนนั้นไม่มีกล้องดิจิตอลไว้คอยถ่ายด้วยซิ ไม่งั้นคงเหลือไว้ได้ดูจนถึงตอนนี้..ฮิฮิ น่าเสียดานนะ :yoyocici79:
-
ฟิล์มที่ผมเห็นครั้งแรก มันคือไตเติลซึ่งเป็นโลโกของบริษัท ชอว์บราเดอร์ เรื่องเดชไอ้ด้วน โดย หวังอยู่...แสดงนำ นึกถึงแล้วไตเติลมันเล้าใจมากครับ...รองฟังดู
-
www.youtube.com/watch?v=IVEWGINMtHc (http://www.youtube.com/watch?v=IVEWGINMtHc#)
-
:GreenScarf (13):
-
:yoyocici08:หลังจากได้ดูฟิล์มแล้วผมก็ถามเพื่อนว่า ได้มาจากไหนเพื่อนบอกผมว่า ได้มาจากหลังโรงหนังผมก็นึกภาพออกแล้วว่าอยู่ตรงไหน เพราะห้องฉายหนังอยู่ชั้น 2 ด้านหลังของห้องฉายมีหน้าต่างซึ่งติดกับริมถนน หลังจากนั้นผมก็ป้วนเปี้ยนอยู่แถวหลังโรงหนังเกือบทุกวันหลังจากกลับจากโรงเรียน ได้ฟิล์มมาเก็บสะสมไว้เยอะ พยายามหาวิธีทำอย่างไรจึงจะมีภาพที่จอซึ่งหากระดาษสีขาวมาพิงไว้กับพนังพอคิดวิธีได้...ก็เริ่มเลยครับ :yoyocici54: :yoyocici54:
-
:yoyocici24: :yoyocici24: ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ..ขำโรงหนังผมตลกมาก ก็มันหาที่มืดๆไม่ได้ก็เอาใต้เตียงในห้องนอนนี่แหละมืดที่สุดแล้วในบ้าน ผมก็ได้ภาพออกมาขึ้นจอได้แล้ว...เย้ๆๆ ภาพออกมาเท่ากับขนาดฟิล์มเล็กดี แต่สีสดใสมากๆๆ หลังจากได้ฉายเล่นไปสัก 2-3 วัน โดยดูซํ้าๆๆๆกันไปหลายรอบจนต้องหยุด เพราะโดนพ่อดุเรื่องไฟฉายว่าทำไมถ่านมันจึงหมดเร็วกว่าปกติ....ชะงักครับโครงการนี้ต้องหยุดชั่วคราวครับ...ต้องหาวิธีใหม่คิดก่อน.....ค่อยมาเล่าต่อฮิฮิ!
-
ตื่นเต้นดีครับ.... :yoyocici02:
-
:yoyocici05:ตื่นเต้นดี...งั้นเล่าต่อ
เมื่อพ่อไม่ให้ยืมไฟฉาย ก็ต้องสร้างไฟฉายขึ้นมาเองและต้องให้สว่างกว่าเดิมด้วย ผมก็เลยสร้างรางถ่านขึ้นมาเอง แล้วหากระบอกไฟฉายเก่าที่เสียแล้วถอดเอาแต่ตัวถ้วยมา ประกอบกับชุดถ่านที่ผมทำขึ้น คราวนี้ก็ใช้ได้แล้วไม่ต้องง้อไฟฉายของพ่อ...สนุกจริงๆตามประสาเด็กชอบ หนัง... :yoyocici08: :yoyocici08:
-
:yoyocici09:หลังหยุดเล่นไปไม่นานเพื่อนผมคนที่เอาฟิล์มาให้ผมดูที่เป็นรูปโลโก ของชอว์บราเดอร์นี่แหละ ญาติเขามีหน่วยหนังกลางแปลงผมเพิ่งรู้ทีหลัง เพราะเขาเอาฟิล์มยาวประมาณ 1 เมตร มาให้ผมดูเพื่อนผมคนนี้เขาก็ชอบอะไรที่เกี่ยวกับหนังเหมือนกัน ชนิดคุยกันถูกคอเลยทีเดียวเราเคยฉายดูด้วยกล่องไม้ขีดไฟ กับไฟฉายเหมือนกัน เรามานั่งคิดปรึกษากันปัญหาที่เราอยากได้คือ ภาพที่มันใหญ่ขึ้น แสงต้องสว่างมากกว่านี้....คิดๆๆๆๆๆช่วยกันคิด :yoyocici08: เดี๋ยวมาเล่าต่อ....
-
:yoyocici10: ก็พอคิดออกมาเป็นรูปเป็นร่าง ผมก็ไปนึกถึงตอนที่ผมอยู่เหมืองแร่กับพวกน้าๆ ผมเห็นเขาเอาหลอดไฟใสที่ให้แสงสีส้มๆเหลืองๆประมาณ 40 W ชนิดแบบเขี้ยวที่ขาดแล้วนำมาทะลวงเอาไส้ในออกเหลือแต่หลอดเปล่าๆ (ขั้นตอนนี้ต้องใช้ฝีมือจริงๆ) หลังจากนั้นก็เอานํ้าใส่ เลี้ยงปลากัด ส่วนตรงเขี้ยวหลอดก็เอาออกใส่ลวดทำเป็นหูหิ้วไว้แขวน แค่นี้ก็ได้แล้วโหลเลี้ยงปลากัดอย่างเท่....ไม่มีขายในท้องตลาด ฮ่าฮ่าๆๆ ผมเห็นชนิดหลอดใหญ่ก็มี ที่ใช้กับโคมเพื่อทำงานเหมืองแร่ในช่วงกะกลางคืน สวยงามมากครับ..... :yoyocici100:
:yoyocici08: สิ่งที่ผมเห็นนอกจากปลากัดในโหลที่ว่ายไปว่ายมา ทำไมเดี๋ยวตัวสั้น เดี๋ยวก็ตัวยาว เดี๋ยวก็ตัวเล็ก เดี๋ยวก็ตัวใหญ่ ที่สำคัญคนมองปลาที่อยู่ตรงข้ามกับเราหน้าเขาใหญ่มากๆ ผมและเพื่อนก็จะทำ โดยการใช้ไฟฉายส่องให้ภาพที่เกิดจากฟิล์มมาผ่านหลอดไฟที่ใส่นํ้าไว้ (กว่าจะได้หลอดไฟที่ทะลวงมาใช้ได้ แตกครับ แตกไป 3หลอด ฮ่าฮ่าๆๆ ดีว่าที่เป็นหลอดไส้ขาด) แล้วไปตกกระทบที่จอ....โอ้โฮ เรา 2คนตลึง!..ได้ภาพที่อยู่บนจอมันใหญ่เกินที่เราคิดไว้มาก แต่ภาพที่ได้มันจะกลับหัวและจะออกวูบวาบ ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ก็พอใจกันแล้ว ที่ไม่ชัดเพราะหลอดไฟฉายของเรามันกำลังไม่สว่างพอ.......ทำไงกันดีคิดกันต่อครับ เรา 2คนเริ่มจะบ้ากันใหญ่แล้ว เริ่มจะเป็นนักวิทยาศาสตร์กันแล้ว ต้องทดลองครับ :yoyocici08:
:yoyocici77:คิดกันอยู่หลายวัน พอสรุปได้แล้ว นัดกันวันเสาร์วันหยุด เริ่มเตรียมอุปกรณ์ หากล่องกระดาษอย่างหนาหน่อยมาเจาะรูเท่าเฟรมของฟิล์มที่ ที่ไม่รวมหนามเตย แล้วก็เปิดความหนาของกระดาษออกเพื่อเอาตัวลูกฟูกของกระดาษออก ก็จะทำให้เกิดช่องว่างฟิล์มสามารถผ่านไปได้ ถ้าของจริงก็น่าจะเป็นตรงประตูฟิล์ม แล้วก็เอาหลอดไฟใส่นํ้าแขวนไว้หน้าประตูฟิล์ม ถ้าเป็นของจริงผมคิดว่าเจ้าหลอดไฟตัวนี้หน้าจะเป็น เลนส์นูน (หรือเปล่าเดาเอานะ) ส่วนฟิล์มที่ผมจะฉายผมก็ต้องใส่กลับหัว พอฉายก็จะได้ภาพปกติ เจ้ากล่องกระดาษตัวนี้พร้อมแล้ว (หรือเจ้าหัวเครื่องฉาย).....รองดูหัวก่อนนะครับ ในวัยเด็กคิดกันเรื่อยเปื่อย มันก็สนุกดีนะของมันชอบ...ฮิฮิ :yoyocici08:
-
:yoyocici08:ต่อครับ.....แสงที่เราคิดได้คือ แสงจากดวงอาทิตย์ โดยอาศัยการสะท้อนด้วยกระจกเงา 2 ชิ่งเพื่อเข้าไปใต้เตียงในห้องนอน ให้แสงยิงตรงไปที่หัวฉาย เทียบตอนนี้ก็ผมก็มีเตาซีนอนละ....ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ คิดได้ยังไง
ภาพที่ได้ มันสดใส สีสวยงาม เรา 2 คนได้แต่นั่งอมยิ้มกันอย่างมีความสุข ตัวดำกันทั้งคู่เลย ตากแดดทั้งวันคอยขยับกระจก.......สนุกจริงๆๆๆๆๆ :yoyocici100: :yoyocici100: :yoyocici100:
-
คิดได้ยังไง...ผมยังคิดไม่ถึงเลย... :GreenScarf (5):
-
ความคิดของอาจารย์มันสุดยอดจริงๆ :GreenScarf (2):
-
คิดได้ยังไง...ผมยังคิดไม่ถึงเลย... :GreenScarf (5):
ความคิดของอาจารย์มันสุดยอดจริงๆ :GreenScarf (2):
:yoyocici57: :yoyocici57:ขอบคุณครับ....ฟังผมเล่าแล้วสนุกไปกับผมมั๊ยละครับ :yoyocici08:
-
:yoyocici08:ที่ทำงานผมมีอุปกรณ์พร้อม....เลยทดลองหาหลอดที่เสียแล้วมาทำดูอีกครั้ง หลังจากทำคราวนั้นก็ยังไม่เคยทำอีกเลย สำหรับการทะลวงเอาไส้ออกง่ายมาก แต่หลอดชนิดเขี้ยวเดี๋ยวนี้หายากเลยต้องใช้แบบเกลียวแทน รองใส่นํ้าดูแล้วจะเห็นความแตกต่างเลยครับ ช่วงตอนเด็กคิดแล้วมันก็สนุกดีนะตามประสาเด็กอยากรู้...ดูภาพประกอบ :yoyocici10: :yoyocici10:
-
วันนี้..เป็นวันหยุดแบบสบายๆ :yoyocici48: เสียดายเมื่อวานไม่สามารถไปร่วมงานกับ กลุ่มคนรักหนังฉายด้วยระบบฟิล์ม ที่บ้านท่านฉัตรชัย ดูบรรยากาศอบอุ่นแบบพี่ๆ น้องๆดีครับ รักกันไว้เถิดเราเกิดร่วมอุดมการณ์เดียวกัน เรารักเราสร้างสรรค์ จรรโลงสิ่งบันเทิงเหล่านี้ ให้อยู่คู่กับกลุ่มคนรักหนังฉายด้วยระบบฟิล์มไปอีกนานแสนนาน :yoyocici99: :yoyocici99: :yoyocici99: :yoyocici99:
-
:yoyocici08: ขอเล่าต่อนะ.....หลังจากได้คิดค้นได้คราวนั้นแล้วเราก็ฉายเล่นกันมาตลอด เมื่อมีเวลาในวันหยุด เราต่างสะสมฟิล์มกันได้จำนวนเยอะขึ้นเรื่อยๆและก็มีเพื่อนเพิ่มมากขึ้นที่จะดูหนังของเรา วันหยุดบางครั้งเราก็หาพื้นที่สัญจรไปบ้านเพื่อนคนโน้นที คนนี้ทีทุกคนชอบสนุกสนาน :GreenScarf (2):
:yoyocici08: ตอนหลังเราก็หาวิธีทำ ทำอย่างไรที่สามารถฉายได้ยาวๆโดยที่ไม่ต้องมาคอยใส่ฟิล์มทีละแผ่น (ดูแล้วก็เหมือนกับการฉายสไลด์) พอคิดออกเราก็นัดกันอีกทีในวันหยุดครั้งต่อไป เพื่อช่วยกันหาวัสดุ อุปกรณ์ และผมจะเป็นคนเขียนรูปที่เราคิดได้ สิ่งที่เราต้องหามา
1.ลังไม้ สมัยก่อนเขาใช้บรรจุนมตราหมี เป็นเพคๆ เพคละ 1โหล
2.แกนหลอดด้ายเย็บผ้า สมัยก่อนจะเป็นแกนที่ทำจากไม้
3.กล่องไม้ขีดไฟ เมื่อก่อนจะทำด้วยไม้
4.กระดาษแข็ง
5.ตะเกียบไม้
6.สก๊อตเทป
7.กาวแป้งเปียก (ทำเองเอาแป้งมันมาใส่นํ้าร้อน)
8.ฆ้อนและตะปู
สิ่งที่เราจะทำกันคือ หัวฉายที่ทำด้วยไม้ แทนหัวฉายที่ทำจากลังกระดาษ :yoyocici86:
-
:yoyocici08: :yoyocici08:
-
:yoyocici08:ผมไปขอลังไม้จากร้านขายของชำ ที่เขาเอากระป๋องนมตราหมีออกแล้ว เมื่ออุปกรณ์และวัสดุมาครบแล้วเราก็ช่วยกันลงมือทำ ตามแบบที่ผมเป็นคนเขียนขึ้นมา แต่เวลาทำแล้วมันไม่ง่ายเหมือนที่คิด เพราะบางอย่างเราก็ช่างไม้จำเป็น ใช้เวลาทำทั้งหมด 6-7 วัน (เอาเฉพาะเสาร์-อาทิตย์ ที่เราว่างจากการทำบ้านแล้ว) แต่เราก็พยายามกันนะเพื่อจะให้เสร็จเหมือนที่เราคิดกันไว้ พยายาม....จนได้เป็นรูปเป็นร่าง :yoyocici68: :yoyocici68:
-
:yoyocici08:หลังจากนั้นเราก็เศษฟิล์มทั้งหมดที่เราสะสมไว้ มาต่อกันด้วยสก๊อตเทปรวมแล้วได้ยาวหลายเมตรอยู่เหมือนกันแล้วก็นำมาม้วนใส่กับรีลที่เราทำขึ้นมา คราวนี้เราก็ได้ดูกันยาวๆครับและก็ทีละเฟรมโดยใช้มือหมุน กว่าจะจบสักม้วนก็เล่นเอาเมื่อยมือเหมือนกัน...กลางวันเราใช้แสงอาทิตย์ กลางคืนเราใช้ไฟฉาย ซึ่งเราสามารถเล่นเป็นหนังกลางแปรงมีเพื่อนๆมาดูกันเยอะมาก เราจะฉายกันทุกวันศุกร์ จะตั้งจอเหมือนหนังกลางแปลง (จอกระดก) ผมจะขโมยผ้าดิบที่แม่ผมใช้ทำขนมเลือกผืนเก่าๆหน่อยขนาดประมาณ 90 /100 ซ.ม.ไปขึงกับโคลงไม้ไผ่ พื้นที่ที่เราไปฉายกันมืดต้องจุดตะเกียงช่วย แต่ถ้าคืนไหนพระจันทร์เต็มดวงคืนนั้นจะสนุกมาก....เราจะฉายกันดึก 3/4 ทุ่มกว่าจะเลิกแล้วนั่งคุยกันต่อ มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากๆ :yoyocici07:.......ตามประสาวัยเด็กผมว่ามีหลายๆคนนะ ที่มีชีวิตในวัยเด็กคล้ายกับผม :yoyocici100: :yoyocici100:
-
:yoyocici02:
-
เหมือนกันเลยครับ.. เห็นภาพเลย :GreenScarf (13):
-
:yoyocici08: :yoyocici08:วันก่อนเอาหนัง 8 มม.มาฉายเล่น แต่เป็นแบบ 8 มม.ธรรมดาไม่ใช่แบบซูเปอร์ ฉะนั้นจะต้องเป็นหนังเงียบไม่มีเสียงผมว่ามันดูคลาสสิกไปอีกแบบหนึ่งนะ นึกถึงคนสมัยก่อนทำให้เราดูแล้วสามารถจิตนาการไปได้หลายรูปแบบคือเหมือนดูแล้วต้องตั้งใจดูจะทำให้เรามีอารมณ์ร่วมไปด้วยกับเนื้อหนัง ระหว่างที่ผมดูไปทำให้ผมได้คิดถึงตอนเด็กๆที่กำลังชอบระบบการฉายหนังเอามากๆ.....ชอบจริงๆรู้สึกได้เลย เห็นแล้วดูแล้วอยากมีบ้าง อยากดูกลไก การทำงานมันแปลกน่าสนใจมากๆ....รู้ไม่ครับว่าอะไรที่ผมได้ไปเจอ (ตอนนั้นเรียนป.5)
:yoyocici08: มีอยู่ปีนึงผมได้ไปเที่ยวงานตรุษจีน...หลังจากไหว้กันเสร็จเรียบร้อย รับประทานอาหารกันเสร็จ เป็นอันว่าเสร็จพิธีเขาก็เริ่มแจกอังเปามีเงินพร้อมที่จะไปเที่ยว ก็คือเที่ยวงานตรุษจีนประจำปี ผมชอบมากๆกับงานนี้หนึ่งปีมีหนึ่งครั้งและมันเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ของอำเภอเลยทีเดียว มีมโหรสพครบทุกอย่าง 7 คืน ผมกับเพื่อนก็เที่ยวกันทั้ง 7 คืนเลย ไปโรงเรียนสายทุกวัน...ฮ่าฮ่าๆๆ เด็กหนอเด็ก
:yoyocici08: :yoyocici08:สิ่งที่ผมได้ไปเจอคือ ตู้ดูหนัง 8 มม.แบบหยอดเหรียญ ครั้งละ 50 ส.ต.มีอยู่ 3 ตู้ ตู้ละ 1เรื่ิอง ผมจำเรื่องได้ มีหนังการชกมวยสากล หนังการ์ตูน หนังสงครามฉากกระโดดร่ม ทุกเรื่องมีความยาวประมาณ 2 นาทีน่าจะได้ มันจะฉายวนซํ้าไปเรื่อยๆสัก 4 รอบ แล้วไฟก็จะดับ ผมชอบมากๆเลย หมดไปหลายบาทเหมือนกัน......สำหรับอังเปาตรุษจีน
-
:yoyocici08:ในงานตรุษจีนมีเครื่องฉายหนังแบบของเด็กเล่นขายด้วย มีแบบดูภาพนิ่งลักษณะคล้ายกับเครื่องของผมคือหมุนดูทีละภาพ ส่วนอีกเครื่องผมชอบมากเลย เพราะดูแล้วภาพมันเคลื่อนไหวได้เหมือนดูจากตู้ดูหนัง 8 มม.หมุนด้วยมือผมก็เลยซื้อทั้ง 2 เครื่องเลย...ของมันชอบ :GreenScarf (13):
:yoyocici08:หมดเลยครับอังเปาตรุษจีน ซื้อมาแล้ววันรุ่งขึ้นอีกวันก็รื้อเลย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่ามันมีระบบการทำงานอย่างไรทำไมมันจึงเคลื่อนไหวได้ เปิดออกมาแล้วก็ยังไม่เข้าใจ คิดจะทำกับหัว 35 มม.ของผมสงสัยจะยาก แค่เฟืองพลาสติกก็จบแล้วไม่รู้จะไปหาที่ไหน ผลที่สุดก็ประกอบได้ไม่เหมือนเดิม......พักครับ ยอม ขอหยุดโครงการณ์นี้ไว้ก่อน....... :yoyocici57:
-
เหมือนกันเลยครับ.. เห็นภาพเลย :GreenScarf (13):
:GreenScarf (2):ขอบคุณครับท่านป๊อบอาย...คนรักเครื่องฉายและฟิล์มหนัง มักจะมีประวัติการชอบคล้ายๆกันนะแล้วแต่ใครจะมากหรือน้อย 555
-
:yoyocici08:วันนี้ขอเล่าต่อนะ สำหรับโครงการณ์ทำเครื่องฉายหนัง...ขอพักไว้ก่อน
:yoyocici08: หลังจากพักโครงการณ์ทำเครื่องฉายหนังไปแล้ว ชีวิตผมก็ยังคงได้ป้วยเปี้ยนอยู่กับโรงหนังเพราะโรงหนังมันอยู่เยื้องตรงหน้าบ้านผมเอง ทุกคืนหลังจากทำการบ้านเสร็จแล้ว ผมพยายามหาวิธีออกจากบ้านเพื่อไปดูหนัง มีเงินไปดูบ้าง ไม่มีเงินก็ไปขอคนเฝ้าประตูบ้าง ขอเข้ากับผู้ใหญ่บ้าง จนผมมีความรู้สึกมันเหมือนเป็นยาเสพติดซึ่งโรงหนังที่บ้านผมก่อนหนังจะเริ่มฉายเขาจะเปิดเพลง ซึ่งเป็นเพลงมาร์ช4เหล่าทัพ จะเปิดอย่างน้อย 3 รอบเพื่อเตือนคนดูที่ซื้อตั๋วแล้วและยังไม่ได้ซื้อหรือกำลังเดินทางมาให้รีบๆ บางคนก็ทยอยเข้าไปนั่งตามเลขบัตร ( ไม่ทราบตามต่างจังหวัดอื่นๆมีเพลงมาร์ชเหมือนกันหรือเปล่า ) เพลงมาร์ชนี่แหละมันกระตุ้นผมทุกครั้งทำให้อยากเข้าไปดูอยู่เสมอ....มันเป็นสิ่งเสพติดแล้วหรือนี่ ฮ่าฮ่าๆๆๆ :yoyocici89: :yoyocici89: :yoyocici20:
-
www.youtube.com/watch?v=T0p0WpPVYZA (http://www.youtube.com/watch?v=T0p0WpPVYZA#)
-
:yoyocici08:ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมเริ่มเรียนชั้นป. 6 โปสเตอร์หนังผมชอบมากๆเลย ชอบไปดูตรงหน้าโรงที่ติดไว้เยอะมากบางเรื่องกว่าจะได้ดูก็เกือบครึ่งปี รวมทั้งภาพเล็กๆที่เป็นฉากสำคัญๆเขาจะใส่แยกไว้ในตู้ ( โชว์การ์ด )
ตอนนั้นที่ผมชอบมากๆ ก็เรื่อง 12 ป้ายทอง โปสเตอร์ก็สวย คัทเอาท์หนังก็สวย รวมทั้งโชว์การ์ดมี่ติดในตู้ด้วย รวมทั้งดารา ฉิงผิง เยียหัว แสดงนำด้วย อีกทั้งเป็นของบริษัทชอร์บราเดอร์ เสียด้วยเรื่องนี้ผมไม่พลาด ดูไปเสีย 5 รอบ.....ฮ่าฮ่าฮ่า คนดูเยอะมากๆต้องฉายวันละ 2 รอบ :yoyocici08:
-
สวัสดีครับ...พักไปหลายวัน วันนี้วันอาทิตย์วันหยุดแบบสบายๆๆ.... :GreenScarf (12):
:yoyocici08: ขอเล่าต่อ....หลังจากชอบดูแต่หนังอยู่เป็นประจำแล้ว และด้วยความสงสัยอยากรู้อยากเห็นว่า คัทเอาท์หน้าโรงหนังแผ่นใหญ่ๆที่สูงเท่าโรงหนังเขาเขียนเขาวาดกันอย่างไร อยากรู้มาก วันนั้นเป็นวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ ช่วงเช้าผมแอบขึ้นไปชั้ น 2 (เขาจะห้ามคนนอกขึ้น) ซึ่งเป็นบริเวณด้านหน้า ใช้เป็นที่สำหรับเขียนคัทเอาท์หน้าโรงหนัง คัทเอาท์สำหรับรถแห่และสำหรับติดตามจุดทางแยกต่างๆ
:yoyocici08:ผมเข้าไปห้องเขียนได้เจอกับช่างเขียนประจำโรงหนัง อายุประมาณ 19-20 ปี ทรงผมหัวฟูหน้าตาคมเข้ม ดูแล้วหน้าจะเป็นคนใจดี(ผมคิดเอาเอง) เพราะเจอหน้าครั้งแรกช่างเขาก็ยิ้มให้ผม ผมรู้สึกอุ่นใจที่เขาไม่ไล่ผมลงไป ผมยืนดูช่างเขาเขียนรูปสีนํ้ามันรูปดาราที่จำได้จะเป็น สมบัติ เมทะนี ระหว่างที่ดู ช่างก็เริ่มพูดคุยกับผม ถามผมเรียนที่ไหน ชั้นป.อะไร บ้านอยู่ที่ไหนเราเริ่มพูดคุยกันได้บรรยากาศ เขาถามผมอีกว่า "ชอบวาดรูปมั๊ย" ผมรีบตอบเลย" ชอบครับ"
:yoyocici08: พักเที่ยงผมก็รีบกลับไปกินข้าวมี่บ้าน แล้วกลับมาใหม่มานั่งรอช่าง ระหว่างรอดูโน่นดูนี่ด้วยความสนใจพอช่างมาก็เริ่มเขียนรูปสมบัติต่อเลย ในระหว่างที่ช่างเขียนจะต้องมีการล้างทำความสะอาดแปรง ภู่กัน ช่างก็ถามผมว่า " ล้างแปรงกับภู่กันเป็นมั๊ย" ผมตอบ " ไม่เป็นครับ" ช่างก็สอนผมล้างให้ดูเป็นตัวอย่าง สมัยนั้นเขาจะใช้นํ้ามันโซล่าสำหรับล้างแปรงและภู่กัน ผมก็เริ่มฝึกการล้างแปรง ภู่กัน เช็ดทำความสะอาดตามเทคนิกที่ช่างสอน ทั้งวันเลยครับ
:GreenScarf (2):จุดนี้แหละครับ เป็นจุดเริ่มต้นและเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมครั้งใหญ่......(ว่าผมจะหันไปทางไหน) เห็นไหมละครับชีวิตผมเริ่มใกล้กับเครื่องฉายหนังที่ผมชอบบบบ.......แล้ว
-
:GreenScarf (13): :GreenScarf (13): เกือบแล้ว..
-
:GreenScarf (2):
-
:yoyocici07: :yoyocici07:
-
เอาอีกครับอาจารย์ชอบมากเลยครับ
-
ชอบตอนเก็บเศษฟิลม์อ่ะครับเหมือนผมเลย ที่สำคัญผมชอบเก็บแต่โลโก้ฃองบ.ชอว์บราเดอร์เนื้อหนังไม่เอาผมจำได้เคยเก็บ หัวหนังมาจากเรื่องจอมโหดธงเหล็กที่มีห้าจอมโหดเล่นอ่ะครับ
-
ชอบตอนเก็บเศษฟิลม์อ่ะครับเหมือนผมเลย ที่สำคัญผมชอบเก็บแต่โลโก้ฃองบ.ชอว์บราเดอร์เนื้อหนังไม่เอาผมจำได้เคยเก็บ หัวหนังมาจากเรื่องจอมโหดธงเหล็กที่มีห้าจอมโหดเล่นอ่ะครับ
เอาอีกครับอาจารย์ชอบมากเลยครับ
ขอบคุณนะครับ...ที่ติดตามกันรื้อฟื้นเรื่องในอดีต ของคนชอบหนังมีอะไรที่คล้ายๆกันทั้งนั้นและครับ ผมพยามยามนึกเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา ว่าเราชอบหนังมากขนาดนี้เชียวหรือ แล้วก็จะเล่าพร้อมเขียนภาพประกอบที่หลับตาแล้วก็นึกภาพออก...
-
:yoyocici08:ขอเล่าต่อนะครับ...หลังจากป้วนเปี้ยนขึ้นลงอยู่กับโรงหนัง ช่วยนายช่างล้างแปรง ล้างภู่กันอยู่เป็นเดือนๆ (เฉพาะที่เวลาว่าง แต่ถ้าเสาร์-อาทิตย์จะอยู่เกือบเต็มวัน) ข้อดีอีกอย่างที่มาอยู่ทั้งวันผมก็จะได้ดูหนังรอบบ่ายไปด้วย เพราะทางเข้าออกผ่านในโรงหนังด้วย ผมเริ่มชอบมากๆๆแล้วละครับสำหรับการที่ได้มาอยู่ตรงจุดนี้
:yoyocici08:ผมเริ่มศึกษา สังเกตุถึงวิธีการ การเขียนรูปขนาดใหญ่ๆขั้นตอนเป็นอย่างไร หน้าที่ผมอีกอย่างคือการเตรียมสีใส่ถาด สีที่ใช้เป็ยสีนํ้ามันสำหรับไว้เขียนรูปอย่างเดียว เป็นกระป๋องๆ มีสีที่ใช้จริงแค่ 5 สีเท่านั้น สีแดง เหลือง นํ้าเงิน ดำ ขาว และนํ้ามันฮับบั๊ก (ปัจจุบันน่าจะเป็นนํ้ามัน รินซีด) ซึ่งเป็นตัวช่วยในการผสมสี สีดำกับสีขาวต้องผสมเองเพราะใช้จำนวนมาก เขาจะใช้สีฝุ่นขาวและฝุ่นดำ นำมาผสมกับนํ้ามันฮับบั๊กแล้วคนให้ทั่ว เตรียมสีเสร็จก็เอาโปสเตอร์หนังเก่าๆมาตัดเป็น 4 แผ่นเพื่อใช้รองการผสมสี ผมจะไปโรงหนังตั้งแต่เช้าในวันหยุด ผมจะไปเตรียมอุปกรณ์ต่างๆในการเขียนรูปให้ช่าง ผมชอบไม่เคยบ่นเลยถ้าไปได้ทุกวันผมก็จะไปนะ ค่าจ้างผมหรือครับนายช่างเลี้ยง โอเลี้ยงผมวันละ 2 แก้ว ฮ่าฮ่าๆๆ มีความสุขครับที่ได้อยู่กับสิ่งที่เราชอบ :yoyocici100:
-
:yoyocici25: :yoyocici25:
จอมโหดธงเหล็ก :GreenScarf (2):ชอบตอนเก็บเศษฟิลม์อ่ะครับเหมือนผมเลย ที่สำคัญผมชอบเก็บแต่โลโก้ฃองบ.ชอว์บราเดอร์เนื้อหนังไม่เอาผมจำได้เคยเก็บ หัวหนังมาจากเรื่องจอมโหดธงเหล็กที่มีห้าจอมโหดเล่นอ่ะครับ
-
:yoyocici08: :yoyocici08: หลังจากได้ช่วยนายช่างผ่านไปสักระยะหนึ่งผมก็เริ่มมาฝึกมือที่บ้าน เรื่องการขยายรูปให้ใหญ่ขึ้น หลักการก็คือการใช้สเกล ในการขยายภาพ เช่น 1:2 หรือ 3 -4-6-8 หรือเท่าไหร่ก็ได้ที่เราต้องการขยาย ยกตัวอย่าง ถ้าเราตีสเกลในรูปที่ต้องการขยาย ช่องละ 1 ซ.ม. ถ้าเป็นภาพที่ขยายเป็นช่องละ 2 ซ.ม.เราก็จะได้รูปใหญ่ขึ้นมาอีกเท่า
ครั้งแรกในชีวิตที่ผมฝึกขยายภาพ คือรูปน้าบัติ ครับ สมบัติ เมทะนี ผมจะไปรื้อเอาปฏิทินของปีก่อนๆที่เก็บไว้ เพราะเมื่อก่อนปฏิทินที่ร้านค้าแจกก็จะเป็นแบบดึงทุกวัน ( 365 หรือ 366แผ่น ) สมัยนี้คงหาดูยาก ( ผมมีตัวอย่างให้ดู ) ผมเอารูปน้าบัติ มาตีสเกล จุดไหนที่มีรายละเอียดมากเราก็จะซอยสเกลให้ถี่ขึ้น เพราะมันจะช่วยให้เราเขียนร่างรูปได้ง่ายขึ้น พอผมร่างไปเรื่อยๆทำให้ตาลายเหมือนกันเพราะเส้นสเกลมันเยอะ ทำให้หลงตำแหน่งไปเหมือนกันกว่าจะได้ก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมงเหมือนกัน ฮ่าฮ่า! งง ครับสำหรับมือใหม่.....แต่ก็ไม่พ้นความพยายาม :yoyocici57:
-
:yoyocici08:
-
:yoyocici08:
-
รูปนี้ก็ขอด้วยนะครับ ที่ช้าเพราะวาดรูปอยู่ใช่ใหมครับ เล่าเรื่องราวมีภาพประกอบด้วย สุดยอด :GreenScarf (12): :GreenScarf (12):
-
:yoyocici35:
รูปนี้ก็ขอด้วยนะครับ ที่ช้าเพราะวาดรูปอยู่ใช่ใหมครับ เล่าเรื่องราวมีภาพประกอบด้วย สุดยอด :GreenScarf (12): :GreenScarf (12):
เชิญเลยครับท่าน ฉัตรชัย...... มีภาพประกอบก็ดีนะผู้ที่ฟังผมเล่าจะได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วย แบบสบายๆสนุกๆ ขำๆของคนที่มีอตีดกับหนัง...
-
เมื่อผมไปอยู่ที่โรงหนังบ่อยๆ..... :yoyocici08:ก็ทำให้ผมได้รู้จักกับคนที่ทำงานที่โรงหนังมากขึ้น มีอยู่วันหนึ่งผมไปตั้งแต่เช้า...ผมไปรอนายช่างเขียนและก็เตรียมถาดสีตามปกติ พอดีเจอกับคุณน้า..ซึ่งแกมีหน้าที่ขับรถโฆษณาหนังเคลื่อนที่ แกบอกผมว่านายช่างไม่มาวันนี้ไปต่างจังหวัด ผมฟังแล้วทำให้ใจห่อเหี่ยวเลยวันนี้...ผมจะทำอะไรดี น้าแกมองหน้าผมแล้วแกก็พูดว่า " ไปเที่ยวมั๊ยไปช่วยผมแจกใบปลิว " ไม่รอช้าผมรีบตอบตกลงทันที เพราะมันเป็นอะไรอีกอย่างหนึ่งที่ผมใฝ่ฝันเหมือนกันกับการท่องเที่ยวไปกับรถแห่หนัง.....ฮ่าฮ่าๆๆชอบไปทุกอย่างเลยนะเรา :yoyocici20: :yoyocici20:
:yoyocici08: หน้าที่ของผมกับรถแห่งหนังหรือครับคือ...ติดโปสเตอร์หนัง (หรือที่เรียกว่าใบปิด) สำหรับโปรแกรมหน้าตามสถานที่ต่างๆจุดสำคัญๆ เช่นร้านกาแฟ ร้านขายของชำ และตามจุดแยกต่างๆ ซึ่งจะมีใบปิด 2 เรื่องที่ติด จะมีเรื่องที่ฉายอยู่ขณะนี้และสำหรัปโปรแกรมหน้า วิธีติดคือทาด้วยแป้งเปียกทับเรื่องเก่าที่ฉายไปแล้ว แล้วติดทับลงไปพอนานๆจึงจะลอกทิ้งสักทีหนึ่ง
-
:yoyocici08: แต่ที่ผมชอบมากเลยก็การแจกใบปลิวหนังครับ ใบปลิวหนังก็คือโปสเตอร์หนังขนาดเล็ก คือขนาด 1ใน 4 ของโปสเตอร์ใหญ่ ที่พิมพ์สีเดียว มีสีขาวดำบ้าง บางเรื่องก็สีเขียว-ดำ บางเรื่องฟ้า-ดำ แล้วแต่เจ้าของหนังจะให้มา วิธีแจกคือขณะที่รถแห่หนังขับเข้าไปในชุมชนหมู่บ้าน ผมก็ดึงใบปลิวขึ้นมาทีละแผ่นแล้วก็ปล่อยให้ลอยลม หลังจากนั้นก็จะมีเด็กๆวิ่งตามรถแห่หนังคอยเก็บใบปลิว บางคนแย่งกันจนใบปลิวขาด....ผมว่ามันสนุกมากเลยตอนนั้นเพราะผมรู้สึกว่าผมเป็นเจ้าของมันนะจะแจกให้ใครตอนไหนก็ได้....จริงๆนะฮิฮิ :yoyocici100: :yoyocici100:
-
ผมชอบการเล่าเรื่องด้วยภาพโดยใช้ดินสอ เป็น Storybord ได้ความรู้สึกดี เหมือน ชัย ราชวัตร เลยครับอาจารย์
:GreenScarf (22):
-
ผมชอบการเล่าเรื่องด้วยภาพโดยใช้ดินสอ เป็น Storybord ได้ความรู้สึกดี เหมือน ชัย ราชวัตร เลยครับอาจารย์
:GreenScarf (22):
ขอบคุณนะครับคุณเค ที่ติดตามผมเล่าเรื่องอดีตๆของคนชอบหนังที่มีอะไรคล้ายๆกัน..เอาแบบสนุกๆ
-
:yoyocici08:มีอยู่วันหนึ่งมีหนังรอบบ่ายถ้าจำไม่ผิด จะเป็นเรื่อง เพชรพระอุมา ฉบับ ระพินทร์ ไพรวัลย์ กับ สุทิศา พัฒนุช (ปี พ.ศ.2514) คนดูเยอะมากๆ
:yoyocici08: ตรงทางเดินชั้น 2 ที่ผมจะไปห้องเขียนคัทเอาท์หนังนั้น ผมจะต้องผ่านห้องฉายหนังขณะที่เขากำลังฉายอยู่นั้นได้เปิดประตูทิ้งไว้ ผมก็เลยไปยืนแอบดูน้าที่เขากำลังฉายอยู่นั้นหันมามองผม แล้วก็ยิ้มให้ผม น้าเขาพูดว่า " ห้องนี้ห้ามเข้ามานะครับ " ผมก็ยิ้มก็คงได้แต่มอง แต่ในใจผมตื่นเต้นมากๆๆ...ไม่เคยเห็นเครื่องฉายหนังแบบนี้มาก่อน (ทำให้คิดถึงเครื่องฉายของผมที่ทำด้วยลังไม้ขึ้นมาทันที )เครื่องมันใหญ่มาก แสงสว่างมากๆเพราะผมได้ดูตอนที่น้าเขากำลังเปลี่ยนถ่านพอดี เริ่มชอบแล้วครับ...อยากเข้าไปสัมผัสใกล้ๆมากเลย ได้แต่คิดและก็มองด้วยความสงสัยอีกแล้ว...สักวันหนึ่งคงได้อยู่ใกล้ๆมันนะ เลยห้องฉายไปอีกห้องก็จะเป็นห้องสำหรับพากย์หนัง... :yoyocici07: :yoyocici07:
-
:yoyocici08:ระยะเวลาผ่านไปทำให้ผมมีความผูกพันธ์กับโรงหนังมากขึ้น มีพี่ๆเพื่อนๆที่เขาทำงานอยู่ที่นี่มีความสนิทสนมกันจนทำให้ผมมีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างโดยไม่รู้ตัว นั้นคือ เด็กเดินตั๋วหนัง (คือเด็กที่ถือไฟฉายคอยนำทางคนดูไปหาที่นั่งตามเลขที่ของตั๋วนั่ง)
:yoyocici08: ผมจะได้รับหน้าที่นี้ก็คือตอนโปรแกรมหนังที่มีคนดูเยอะๆ โรงหนังจะขายตั๋วที่มีเลขที่นั่ง เพราะคนดูจะได้ไม่ต้องมาแย่งที่นั่งกัน......ผมก็ชอบนะครับหน้าที่นี้เพราะนอกจากจะได้ดูหนังฟรีในช่วงกลางคืนแล้วยังได้ค่าจ้างด้วยครับ คืนละ 20 บาท โอ้โฮ!...มันเยอะมากครับสำหรับผม ถ้าคืนไหนมีการฉาย 2 รอบก็จะได้ 30 บาท ผมก็จะได้ดูหนังเป็น 2 รอบ ฮ่าฮ่าๆๆ....แต่ต้องนอนดึกเป็นพิเศษกว่าหนังจะเลิกก็ประมาณ เที่ยงคืนครึ่ง (แต่ผมเลือกที่จะทำในวันศุกร์กับวันเสาร์เท่านั้น มิฉะนั้นผมจะต้องไปโรงเรียนสายแน่นอน).....เห็นไม่ละครับชีวิตผมมันเริ่มพลิกแพลงไปเรื่อยๆ มันเหมือนเป็นการเรียนรู้โดยที่เราไม่รู้ตัว สาเหตุมาจากความชอบฟิล์มหนัง เครื่องฉายหนัง.......คงอีกยาวไกลกว่าผมจะมีเครืองฉายหนังตอนนั้นผมอายุแค่ 13 ปีเท่านั้น....ฮิฮิ! :yoyocici07: :yoyocici07:
-
:yoyocici08:ถ้าวันไหนมีวงดนตรีลูกทุ่งมาแสดง โอ้โอ....วันนั้นจะสนุกมากๆและเป็นสิ่งบันเทิงที่ผมชอบมากๆด้วย ชอบบรรยากาศวงดนตรีลูกทุ่งที่แสดงด้านหน้าเวที ไม่ว่าจะเป็นหางเครื่อง นักดนตรี คณะตลก นักร้องประจำวง และก็หัวหน้าวง คือเจ้าของเสียงเพลงตัวจริง คืนนี้จะมีคนมารอชมวงดนตรีเยอะมากบรรยากาศหน้าโรงหนักมันช่างครึกครื้นเสียจริงๆ
:yoyocici08:คืนนี้นอกจากจะได้ดูวงดนตรีแล้ว ผมยังได้เดินตั๋วที่นั่งด้วย พอวงดนตรีเริ่มแสดงผมยังมีอีกอาชีพหนึ่งครับที่ต้องทำ คือรับจ้างขายโอเลี้ยง ชาดำเย็น ด้วยครับทำให้ผมมีรายได้เพิ่มขึ้นอีกด้วย เดินตั๋ววงดนตรีจะได้ค่าจ้างดีกว่าเดินตั๋วหนังคืนหนึ่งจะได้ 40 บาทบวกกับค่าขายโอเลี้ยงอีก 20 บาท คืนหนึ่งก็จะได้ 60 บาท
เงินค่าจ้างค่าเดินตั๋วทางดนตรีจะเป็นคนจ่ายให้เองไม่เกี่ยวกับโรงหนัง แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งผมยังจำได้เป็นวงดนตรีของคณะ สังข์ทอง สีใส ซึ่งเจ้าตัวลงมากำกับดูแลเรื่องการจัดที่นั่งด้วยตัวเองเพราะคนเยอะมากๆ สังข์ทอง บอกพวกผมและเพื่อนๆว่า "ช่วยๆกันเต็มที่นะไอ้น้องเดี๋ยวจะเพิ่มเงินให้" ทุกคนดีใจช่วยกันเป็นอย่างดี จนกระทั่งวงดนตรีเลิกการแสดง ผู้คนออกจากโรงไปหมดแล้วพวกเราก็รอว่าเมื่อไหร่จะจ่ายเงิน เปล่าครับจ่ายให้คนละ 40 บาทเท่าเดิม เพราะคนจ่ายไม่ใช่ สังข์ทอง เพื่อนๆทุกคนเลยจำกันว่าถ้ามีดนตรีเข้ามาแสดงเมื่อไหร่ ก็จะพูดกันถึงคณะวงดนตรีของ สังข์ทอง สีใส ทุกครั้งเรื่องไม่จ่ายเงินเพิ่ม.....ฮ่าฮ่าๆๆๆ จำไว้เลย :yoyocici93:
-
สุดยอดมากครับอาจารย์ :yoyocici11:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งมันส์นะอาจารย์ :GreenScarf (13):
-
เอาอีกๆ อย่าช้าครับอาจารย์ กำลังสนุก (อยากย้อนอดีตไปจริงๆ) วงดนตรีลูกทุ่ง ยิ่งใก้ลตอนจะเปิดวง ทำให้ตื่นเต็น ยิ่งใหญ่อลังการมากๆสมัยก่อน เล่าต่อเลยครับจารย์
-
สุดยอดมากครับอาจารย์ :yoyocici11:
ยิ่งอ่านก็ยิ่งมันส์นะอาจารย์ :GreenScarf (13):
เอาอีกๆ อย่าช้าครับอาจารย์ กำลังสนุก (อยากย้อนอดีตไปจริงๆ) วงดนตรีลูกทุ่ง ยิ่งใก้ลตอนจะเปิดวง ทำให้ตื่นเต็น ยิ่งใหญ่อลังการมากๆสมัยก่อน เล่าต่อเลยครับจารย์
:yoyocici08: ขอขอบคุณครับที่ฟังผมเล่า....และมาร่วมย้อนลอยในอดีตไปกับผม เอาแบบสบายๆนะครับในอดีตที่ผ่านมามันเป็นบทเรียน และประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่เสมอสำหรับใครหลายๆคน อดีตในวัยเด็กช่างเป็นวัยที่น่าจดจำมากๆไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ โศกเศร้าเคล้านํ้าตาแค่ไหน แต่ทุกคนก็ผ่านมาได้ด้วยดี.......ทุกคนเชื่อไหมครับว่าอดีตในวัยเด็กของเรานั้นมันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆเรารับรู้ได้จริงๆและก็ผ่านมาแล้วจริงๆ เรารองหลับตานึกย้อนซิครับ....อดีตในวัยเด็กของเรา เราสามารถนึกและมองเห็นภาพได้ในเรื่องราวที่มันฝักลึกอยู่ในความทรงจำ...ที่ผ่านมาเนิ่นนานๆๆๆๆๆ (แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฮิฮิ! บางทีเรื่องเมื่อวานยังจำไม่ได้เลย...ฮ่าฮ่าๆๆๆ ลุงยังไม่แก่ขอลุงก่อนนะ ไอ้หนู) :GreenScarf (13):
-
:yoyocici08:ผมมีรายนามคณะวงดนตรีที่ผ่านตาผมมาแล้วทั้งนั้น ในยุคพ.ศ. 2513 เป็นต้นมา
:yoyocici54:เริ่มจากคณะวงดนตรี เพลิน พรหมแดน เพลงที่ผมชอบตอนนั้นคือ เพลงคนไม่มีดาว เพลงนี้ช่างเปรียบเทียบได้บรรยากาศของลูกทุ่งแท้ๆดีจริง บ้านพี่กินแต่ปลาเจ่าปลาร้า ส่วนบ้านน้องยานั้นกินแต่ปลาดุกอุย อีกเพลงที่ชอบก็มี ชมทุ่ง เพลงนี้ก็บรรยายกันได้เห็นภาพของลูกทุ่งชนบทเลยทีเดียว เฮ่เฮ้เฮ.....ฮาฮ่าฮ้า.....เสร็จจากงานนาเมื่อเวลาเย็นๆ เป่าขลุ่ยพาเจ้าทุยเดินเล่น ลมพัดเย็นๆมาเดินเล่นไปตามคันนา
ฟังแล้วขนลุกครับสำหรับบรรยากาศเพลงอย่างนี้ ตามชนบทคงหาไม่ได้แล้วครับบรรยากาศเดี๋ยวนี้.....เพราะไฟฟ้ามันไปถึงทุกหลังคาเรือนแล้ว......ก็คงได้แต่คิดถึงละนะ มีความสุขครับที่ได้คิดถึงฮิฮิ!
-
:yoyocici07:
-
www.youtube.com/watch?v=h4lVzl07mok&index=29&list=RDp7LGm6Z6tuw (http://www.youtube.com/watch?v=h4lVzl07mok#)
-
www.youtube.com/watch?v=DWBZx25jLS0&list=RDp7LGm6Z6tuw&index=16 (http://www.youtube.com/watch?v=DWBZx25jLS0#)
-
จัดทำหนังสือสักเล่ม... :GreenScarf (13):
-
จัดทำหนังสือสักเล่ม... :GreenScarf (13):
ขอบคุณท่าน....เอาแค่เล่าสู่กันฟังสนุกๆก็พอแล้วท่านฉัตรชัย :GreenScarf (2):
-
:yoyocici08:ในสมัยนั้นคณะวงดนตรีลูกทุ่งที่ผมชอบเอามากๆ ก็คือ คณะของสายัณห์ สัญญา ผมได้ดูการแสดงสดๆก็เป็นชุดแรกที่เริ่มดังเลยครับ ชุดนี้มีเพลงลูกสาวผู้การ นักเพลงคนจน จำปาลืมต้น แหม่มปลาร้า รักเธอเท่าฟ้า :GreenScarf (2):
:yoyocici08:การแสดงของวงหลังจากเปิดการแสดงไปแล้วประมาณ 2 ชั่วโมง จะมีทั้งนักร้องที่เรียนแบบเสียงของนักร้องคนอื่น มีทั้งหญิงและชายพร้อมจินตลีลา หรือรีวิวประกอบเพลง หางเครื่องเปลี่ยนชุดละเพลงตระการตามาก ทั้งสีสรรและรูปแบบของชุด (แต่ไม่โป๊) และก็จะมีขั้นรายการด้วยคณะตลกประจำวง หลังจากนั้นโฆษกประจำวงก็จะมาพูดบรรยาย สรรพคุณต่างๆของสายัณห์ ตามด้วยเสียงดนตรีส่งคำพูดอีกครั้ง.....เงียบไปนิดหนึ่ง (ทุกคนในโรงเงียบสนิท) แล้วจะมีเสียงดนตรี intro ของเพลง นักเพลงคนจน ดังขึ้นทุกสายตาจะมองไปที่หน้าเวที เปล่าครับจะได้ยินแต่เสียงสายัณห์ เท่านั้นยังไม่เห็นตัวสายัณห์ ตัวเขาจะร้องอยู่หลังเวที.....พอร้องไปถึงช่วง....ขับกล่อมให้หายวังเวงฟังเสียงเพลงแล้วอย่าอาวรณ์.....สายัณห์ก็เริ่มเดินออกมาช้าๆจากหลังเวทีพร้อมยกมือพนม และร้องไปด้วยจนถึงกลางเวทีแล้วพนมมือก้มกราบอีกที (ระหว่างที่เดินออกมาจะมีเสียงปรบมือดังไปทั่วโรงหนัง...ฟังแล้วขนลุกครับสำหรับคนที่ชอบ สายัณห์ สัญญา) :GreenScarf (13): :GreenScarf (13):
-
www.youtube.com/watch?v=aKwWmimn4RI (http://www.youtube.com/watch?v=aKwWmimn4RI#)
-
หลังเวทีที่ไปแอบดูมา
-
ภาพเก่าๆจากชุดแรก.. :GreenScarf (13):
-
เอาอีกๆๆๆครับอาจารย์ อ่านแล้วอินเลยครับ...
-
:yoyocici07:ฟังเสียงแสดงสด ปี 2524 ของสายัณห์ สัญญา ดูนะครับความใสของเสียงจะหายไป จะมีลูกเล่นในการร้องและจะมีเสียงแหบๆเข้ามาแทนที่ เนื่องจากหลอดเสียงเริ่มเปลี่ยน จนกลายเป็น แหบมหาเสน่ห์.......แต่มนต์เสน่ห์ของสายัณห์ สัญญา ยังมีเต็ม 100 เสมอสำหรับคนที่รัก สายัณห์ รักไม่ต้องมากแต่ขอให้รักนานๆ...... :GreenScarf (16):
-
www.youtube.com/watch?v=N-ZqpY469J4 (http://www.youtube.com/watch?v=N-ZqpY469J4#)
-
:yoyocici08: :yoyocici08: :yoyocici08:โปสเตอร์ ใบปิดคณะวงดนตรี สายัณห์ สัญญา
-
เอาอีกๆๆๆครับอาจารย์ อ่านแล้วอินเลยครับ...
ขอบคุณครับคุณนพ ที่ติดตาม เอาแบบสนุกๆนะครับ
-
:yoyocici08:ในสมัยนั้นนอกจากผมจะชื่นชมกับนักร้องลูกทุ่งแล้ว ผมยังชอบซื้อหนังสือเพลงลูกทุ่ง มาหัดร้องด้วยครับซึ่งเมื่อก่อนราคาเล่มไม่กี่บาท เป็นเล่มเล็กๆ ตัวหนังสือเล็กๆ.....จะร้องได้แทบทุกเพลงเลย....จนบางครั้งผมเองยังไฝ่ฝันอยากเป็นนักร้องลูกทุ่งเหมือนกันนะ....เด็กละนะคิดฝันไปเรื่อยตามประสา ฮิฮิ!
-
:yoyocici08:ยุคนั้นของนักร้อง ชาตรี ศรีชล ต้องเพลงนี้ครับ สมัครรักสมัครแฟน ผมเคนดูยังจำได้ครับชุดที่เขาใส่วันนั้นจะเป็นสีม่วง เม็ดมะปริง เครื่องดนตรี มีไม่มาก หางเครื่องก็มีไม่มาก ถือว่าเป็นวงขนาดกลางๆถ้าเทียบกับ วงสายัณห์ สัญญา อาจจะเป็นเพราะ วงชาตรี ศรีชล เกิดขึ้นมาก่อนจะต่างยุคกันหน่อย....
-
www.youtube.com/watch?v=I5VAA4gKU5c (http://www.youtube.com/watch?v=I5VAA4gKU5c#)
-
:yoyocici08:ระพิน ภูไท ก็อีกคนครับผมก็ชอบมาก ในนํ้้าเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ เพลงในยุคนั้นน่าเป็นเพลง คนสวยใจดำ ผมได้ดูการแสดงในงานตรุษจีน ขนาดวงก็ใกล้เคียงกับวง ชาตรี ศรีชล เพราะเกิดในยุคที่ใกล้เคียงกัน
-
www.youtube.com/watch?v=qKdodfyOq4Q (http://www.youtube.com/watch?v=qKdodfyOq4Q#)
-
:yoyocici08:นักร้องเสียงหวานอีกคนครับที่ผมชอบ ตั้งวงหลังจากสายัณห์ สัญญา ไม่เท่าไหร่ คือ ศรชัย เมฆวิเชียร เท่าที่ทราบมาที่ชื่อนี้ก็เพราะ มีนํ้าเสียงใกล้เคียงกับ ศรคีรี ศรีประจวบ และมีหน้าตาหล่อเหลา คล้าย ยอดชาย เมฆสุวรรณ ครับ..
เพลงที่ชอบในยุคนั้น ก็มี อ้อนจันทร์ และ รอทั้งปี
-
www.youtube.com/watch?v=GBxa8V3SgkM (http://www.youtube.com/watch?v=GBxa8V3SgkM#)
www.youtube.com/watch?v=AXqjEdg0_cg (http://www.youtube.com/watch?v=AXqjEdg0_cg#)
-
:yoyocici08:อีกคนนะ คนนี้ก็เสียงหวานมากๆ นักร้อง เฉินหลงลูกทุ่ง เขาคือ คัมภีร์ แสงทอง ผู้มีความสามารถแต่งเองร้องเองครับ... เพลงที่ฟังแล้วรู้สึกคล้อยตามไปกับเพลง ร้องไห้กับเดือน
-
www.youtube.com/watch?v=qfBaqURb6k8 (http://www.youtube.com/watch?v=qfBaqURb6k8#)
-
วันนี้วันหยุด.....ขอเล่าแบบสบายๆต่อนะครับ
:yoyocici08:ผมก็หลงไปกับดนตรีลูทุ่งเสียหลายวัน พอถ้าได้เล่าแล้วมันก็ติดลมเหมือนกันนะทำไงได้ของมันชอบ ผมยังมีเรื่องราวอีกเยอะครับเกี่ยวกับวงดนตรีลูกทุ่งขอเก็บไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวมันจะไกลจากเครื่องฉายหนังที่ผมอยากได้เกินไป แต่ถึงอย่างไรมันก็ยังเกี่ยวกับโรงหนังอยู่ดี....จริงไหมครับ
:yoyocici08: ผมขอเล่าต่อตรงที่ห้องเขียนคัทเอาท์นะครับ หลังจากที่ผมได้ช่วยนายช่างเขียน ล้างภู่กัน เตรียมถาดสี อยู่ประมาณ 5 เดือน เห็นจะได้ นายช่างก็ให้ผมฝึกตีสเกลบนแผ่นคัทเอาท์ ตื่นเต้นมากครับมันช่างเป็นงานใหญ่สำหรับผมมากๆ แต่ก่อนที่จะได้ตีสเกล ผมจะต้องเตรียมแผ่นคัทเอาท์ก่อนโดยการนำสีขาวที่เป็นสี่ฝุ่น ผสมด้วยนํ้าและกาวลาเท็กซ์ มาทาทับหนังเรื่องเก่าที่ฉายไปแล้ว อุปกรณ์อย่างอื่นก็มี โปสเตอร์หนังซึ่งนายช่างเป็นคนเลือกรูป และมีการจัดวางใหม่พร้องทั้งตีสเกลมาแล้ว ดินสอสำหรับช่างไม่ด้ามสีแดงไส้ใหญ่ ไม้บรรทัดสั้นและไม้บรรทัดยาวประมาณ 2 เมตร ไม้ฉากอีกหนึ่งอัน
ผมพยามวัดแล้วก็ลากเส้นอย่างใจเย็นๆ นายช่างสอนผมเสมอการเป็นช่างที่ดีต้องใจเย็น ประณีต ช่างสังเกต วันนั้นใจเต้นตึกๆเลยทีเดียว แล้วมันก็ผ่านไปด้วยดี ขั้นตอนต่อไปเมื่อผมตีสเกลเสร็จเรียบร้อยแล้ว นายช่างก็จะเป็นคนร่างภาพต่อ คอยแนะนำผมตลอดในขณะที่ผมยืนดูตลอดจนเสร็จทุกรูปที่วางแบบไว้ อย่างรวดรเร็วภายใน 1 ชั่วโมง......น่าทึ่งจริงๆ ผมก็พยามดูเก็บรายละเอียด เทคนิกการลากเส้นจากไหนไปไหน ขึ้นหรีอลงจบอย่างไร.........วันนี้ช่างเป็นวันที่วิเศษจริงๆสำหรับผม.....เหนื่อยครับวันนี้แต่ก็มีความสุขครับ :GreenScarf (12):
-
หลังจากที่ผมได้ฝึกตีสเกลขยายได้อีกไม่นาน....วันที่ผมรอคอยก็มาถึง
:yoyocici08:สายๆของวันเสาร์ ผมก็ขึ้นไปที่ห้องเขียนคัทเอาท์เตรียมถาดสี เตรียมแปรงและภู่กันตามปกติ สักพักนายช่างก็ขึ้นมาชวนผมคุยโน่นคุยนี่ไปเรื่ิอยแล้วแกก็ถามผม.......
นายช่าง ; วันนี้รีบกลับมั๊ย
ผม ; ไม่รีบครับผมอยู่ได้ทั้งวันครับ
นายช่างยื่นแผ่นโปสเตอร์หนังให้ผมดู ซึ่งมีการตีสเกลไว้เรียบร้อยแล้ว
นายช่าง ; เมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้ทาสีขาวรองพื้นไว้แล้วใช่มั๊ย
ผม ; ทาไว้แล้วครับ
นายช่างกับผมก็ช่วยกันยกแผ่นคัทเอาท์ที่ทาสีขาวไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนออกมาไว้เป็นแผ่นหน้าสุด
นายช่าง ; วันนี้เราจะให้นายเป็นคนร่างหนังเรื่องนี้ทั้งหมด (นายช่างแกจะแทนตัวเองกับผมว่า : เรา: ผมฟัง แล้วมันดูอบอุ่นกันเองดีนะครับ) เราไม่อยู่นะจะไปทำธุระหน่อย
ความรู้สึกของผมตอนนั้น ตื่นเต้นมาก ดีใจ ความไฝ่ฝันที่อยากจะร่างรูปใหญ่ๆก็มาถึงแล้ว....
นายช่างก็เริ่มอธิบายว่าจะวางรูปอะไรตรงไหน ตามที่แกตีสเกลในโปสเตอร์ พูดคุยกันสักพักทำความเข้าใจกันดีแล้วแกก็รีบไป
:yoyocici08:พอนายช่างเดินออกไปแล้ว เหมือนกับโลกนี้เป็นของเราแล้ว อยู่คนเดียวทำอะไรก็ได้มันช่างมีความสุขเสียจริงๆ หนังที่นายช่างให้ผมเป็นคนร่างเป็นหนังไทยคือเรื่อง ท่าจีน มีสมบัติ และ เพชรา เป็ผู้แสดงนำ
เริ่มเลยครับไม่รอช้า วางแผมการตีสเกลและตามด้วยการร่างภาพ อุปสรรคของผมก็คือ ผมตัวเล็กไปหน่อยเลยต้องขึ้นๆลงๆกับเก้าอี้ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ วันนี้เล่นเอาเสียเหนื่อยเลยครับกลับมาบ้าน อาบนํ้ากินข้าว.....คืนนี้นอนหลับอย่างมีความสุขครับ....อยากเป็นนายช่างเขียนซะแล้ว ฮิฮิ! :yoyocici15: :yoyocici15:
-
:yoyocici03: :yoyocici02:
-
เล่าต่อครับ หายเงียบ ไปใหนกันหมด 5555 :yoyocici06: :yoyocici06:
-
หายไปนาน.........ท่านฉัตรชัยมาเร่งให้ผมเล่าต่อ ฮิฮิ... :yoyocici08:ได้เขียนไว้บ้างแล้วครับในกระดาษบันทึกแต่ยังไม่มีเวลาที่จะอยู่หน้าจอคอมฯได้นานๆละครับ คิดถึงกันนะครับผมรู้ครับมีคนติดตามอ่านเรื่องเล่าของผมเยอะเหมือนกัน ผมเปิดดูทีไรมีความสุขครับ ผมเริ่มรู้สึกแล้วครับว่าเรื่องราวในอดีตที่ผ่านๆมานั้นหลายๆคนมีอดีตที่คล้ายๆกับผม หรือบางคนอาจจะมีมากกว่าผม ถ้ามีเราก็มาช่วยกันเล่าให้คนอื่นๆได้อ่าน ได้ฟังเพื่อความสนุกสนานเพลิดเพลินไปกับเรื่องในอดีต ที่มีความสุขกับการได้อยู่ใกล้ๆกับฟิล์มหนัง เครื่องฉายหนัง หนังกลางแปลง คัทเอาท์หนังหรือโรงหนัง
พอถึงช่วงนี้.....ทำให้ความรู้สึกที่เคยคิดอยากได้เครื่องฉายหนังลดน้อยลงแล้ว สิ่งที่อยากได้ตอนนี้คือการได้เขียนคัทเอาท์หนัง ผมเริ่มมีความพิสวาทกับมันมากขึ้น.....ไม่รู้ใช้คำนี้ถูกหรือเปล่า ผมจำได้มีอยู่ครั้งหนึ่งในวิชาภาษาไทยอาจารย์ให้เขียนเรียงความ เรื่องเมื่อฉันโตขึ้นฉันอยากเป็นอะไร ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย เรืองของผมคือ เมื่อฉันโตขึ้นฉันอยากเป็นช่างเขียนคัทเอาท์หนัง ผมพรรณนาเสียยืดยาวเลยครับเรียงความของผม มานึกถึงตอนนี้แล้วก็ขำๆ....ดี (ผมว่ามันเป็นการเขียนที่ใช้ถ่อยคำที่บริสุทธิ์ดี เด็กละนะคิดอะไรก็เขียนมาอย่างนั้น ) :yoyocici93:
-
:yoyocici08: ขอเล่าต่อจากคราวที่แล้ว.......พอรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ ผมก็รีบตื่นแต่เช้าอาบนำ้กินข้าวเช้าเรียบร้อย แล้วก็รีบไปโรงหนังเลย พอมาถึงผมก็ทำหน้าที่ของผมคือการเตรียมถาดสีสำหรับนายช่าง สาเหตุที่ผมตื่นแต่เช้าเพราะผมอยากให้นายช่างเห็นผลงานผม เมื่อเตรียมของต่างๆเสร็จเรียบร้อยระหว่างที่รอนายช่าง ผมก็ยืนดูพินิจพิจารณางานชิ้นแรกของผมด้วยความภาคภูมิใจว่านี่คือ ผลงานร่างภาพของผมที่จะให้นายช่างเขียนสีแล้วนำไปวางโชว์หน้าโรงหนัง ทีนี้ล่ะผมจะได้คุยให้เพื่อนฟังได้.....(ฮิฮิ ขี้คุย)
:yoyocici08: ไม่นานนายช่างก็มา
นายช่าง : เอานี่มีขนมมาฝาก
ผม : ขอบคุณครับ (ดูซิครับ นำ้ใจของนายช่าง)ฃ
นายช่าง : เป็นไงบ้าง ไหนดูซิผลงานของนาย
นายช่างมองดูผลงานของผมซักพักหนึ่ง ก็อมยิ้ม ผมก็พลอยยิ้มในใจตามไปด้วยพร้อมทั้งตื่นเต้น
นายช่าง : อือ...ใช้ได้ ดีนะ เราว่าใช้ได้สำหรับงานชิ้นแรก
คงเหนื่อยละซิแผ่นคัทเอาท์มันใหญ่นะ กว่าจะเสร็จคงจะนานเหมือนกัน (นายช่าง
หัวเราะเบา)
ผม : ครับ (ได้แต่อมยิ้ม)
นายช่าง : ทำได้ดีแล้วละ แต่ต่อไปสิ่งที่จะต้องฝึกและแก้ไขก็มีนะ เช่น ตำแหน่งของเส้นร่าง
กับเส้นสเกลต้องฝึกให้แม่นยำกว่านี้
ในระหว่างที่นายช่างสอนผม นายช่างก็ใช้สีที่เป็นสีนำ้สีดำ มาร่างแก้ทับรอยดินสอของผมให้ดูไปด้วย
นายช่าง : การใช้เส้นก็สำคัญ พยายามอย่าใช้เส้นแบบเขียนตัวหนังสือ
ให้ฝึกใช้เส้นตวัด ลาก ให้มีหนักเบา เส้นเล็กเส้นใหญ่ (เช่น เส้นดวงตา คิ้ว จมูก
ปาก หรือตำแหน่งของแสงเงาหนักๆ)
: การร่างภาพคัทเอาร์มัน จะต่างกับการร่างบนกระดาษที่จะระบายด้วยสีนำ้หรือสีโปสเตอร์
การร่างภาพคัทเอาท์นั้นมันใหญ่โตมาก ฉะนั้นเรื่องราวรายละเอียดเราไม่ต้องใส่มาก
เอาแค่ร่างบอกตำแหน่งใหญ่ๆ สำคัญๆ
นายช่างได้สอนผมอีกหลายๆอย่างที่ผมไม่รู้แบบกันเอง เรานั่งคุยกัน กินขนมที่นายช่างซื้อมา ทุกอย่างที่ผมได้ฟัง ได้ดูจากนายช่างมันเริ่มซึมและเริ่มฝังเข้าไปในความรู้สึกของผม ทั้งหมดเลยสำหรับวันนี้โดยที่ผมไม่รู้ตัว...... :yoyocici07:
-
ขอพักตอนนี้.....ด้วยเพลงที่ชวนให้คิดถึงอดีต......ที่ยาวนานครับ รอยไถแปร (ต้นฉบับ)
https://www.youtube.com/watch?v=xl3DWsFfRfY (https://www.youtube.com/watch?v=xl3DWsFfRfY)
-
:yoyocici08:ต่อครับ.....หลังจากนายช่างสอนและพูดคุยไปกับผมสักพักหนึ่ง แกก็บอกผมว่า " เดี๋ยวทากาวได้เลยนะ " ความหมายของการ ทากาว ก็คือ ใช้กาวลาเท็กซ์ผสมกับนำ้ทาบริเวณภาพที่เราร่างไว้ก่อนเขียนสีนำ้มัน เพราะถ้าไม่ทากาวก่อนสีนำ้มันที่เราเขียนลงไปนั้นสีมันจะออกมาด้านๆเมื่อสีแห้งแล้วทำให้ดูไม่สวยงาม และทำให้การเขียนสีจะหนืดๆ
:yoyocici08:การเขียนสีนำ้มันนั้นไม่จำเป็นต้องเสร็จภายในวันเดียวก็ได้ เขียนต่อรุ่งขึ้นอีกวันก็ได้หรือหลายๆวันก็ได้ ถึงสีจะแห้งแล้วเราก็สามารถเขียนต่อได้ ซึ่งเทคนิคนี้แล้วแต่ความถนัดของช่างแต่ละคน บางคนก็ชอบเขียนให้เสร็จภายในวันเดียว สาเหตุเพราะการเชื่อมต่อของเนื้อสีจะเนียน เกลี่ยสีได้ง่าย แต่ถ้าเสร็จไม่ทันเขียนไม่ไหวช่างก็เลือกที่จะเขียนใบหน้าและเงารอบของเส้นผมให้เสร็จไปก่อน ส่วนที่เหลือค่อยต่อในวันถัดไปจะช่วยในการทำงานได้ง่ายขึ้น
:yoyocici08:หลังจากผมทากาวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องรอให้กาวแห้งก็คงจะประมาณสักบ่ายๆจึงจะเริ่มลงสีได้ ในระหว่างรอกาวแห้ง นายช่างแกเป็นคนชอบดนตรีและเสียงเพลงเพลงที่แกถนัดก็เป็นแนวฝรั่งๆด้วยซิ แกก็หยิบกีต้าโปร่งตัวโปรดมาบรรเลง ผมก็พลอยเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงกีต้าไปด้วย ( คิดถึงตอนนั้นแล้ว...มันช่างมีความสุขเสียจริงๆ) เพลงที่แกร้องไปด้วยน่าจะเป็นเพลงผู้หญิงร้องของ โอลิเวีย นิวตันจอห์น ผมฟังไปหลายครั้งพอจะจำเนื้อเพลงได้บ้างนิดหน่อย แต่จำคนร้องได้เพราะมีโปสเตอร์ขนาดใหญ่ติดที่ผนัง ซึ่งนายช่างแกมีรูปดาราและนักร้องต่างประเทศ หลายๆคนติดที่ผนัง ขอพักก่อนนะครับ......เดี๋ยวมาเล่าต่อ
-
ขอพักด้วยเพลง..Take me home
https://www.youtube.com/watch?v=jZxNkS0w5g8 (https://www.youtube.com/watch?v=jZxNkS0w5g8)
-
:yoyocici08:ต่อนะครับ...นายช่างนอกจากแกจะมีโปสเอร์ดาราและนักร้องแล้ว ยังมีหนังสือที่ชื่อว่า "STARPICS" อีกมากมาย รูปดาราในยุคนั้นที่พอจำได้ก็มี โรเบิร์ด เร็ดฟอร์ด , ชาร์ล บรอนสัน ,คลิ้น ฮีสวู๊ด ,อัล ปาซิโน , อเลน เดอรอง และก็มีหนังที่ชื่อ เช กูวาร่า สาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมจำติดตาดาราเหล่านี้มาตลอดก็เพราะ สิงห์รถบรรทุกทั้งหลายนิยมเป็นอย่างมากที่จะมีรูปดาราเหล่านี้เขียนติดอยู่ที่แผ่นยางกันโคลน ซึ่งช่วงที่เริ่มนิยมกันแรกๆจะต้องจ้างให้ช่างเขียน ต่อมาไม่นานก็มีการพิมพ์ขาย แต่ภาพที่ได้จะไม่สวยเท่ากับภาพเขียนจริงๆ
-
และก็ยังมีนางเอกอีกคนที่ผมชอบมาก มากจากเรื่อง โรมิโอ แอน จูเลียต คือ โอลิเวียร์ ฮัตซี่ ในตาเธอสวยมาก ซึ่งเธอจะมาพร้อมๆกับ โอลิเวีย นิวตันจอห์น
-
:yoyocici08: :yoyocici08:ขอพักก่อนนะครับ......อยากให้ฟังเพลงนี้ของ สายัณห์ สัญญา " นำ้ตานาง" เมื่อก่อนไอ้หนุ่มอกหักชอบฟัง แต่นักจัดรายการเปิดให้ฟังน้อยมาก รองฟังแบบสบายๆดูนะครับ :yoyocici07: :yoyocici07:
www.youtube.com/watch?v=OoJOaYpDpaA (http://www.youtube.com/watch?v=OoJOaYpDpaA#)
-
วันนี้ขอเล่าต่อครับ..... :yoyocici08:ผมจะพูดถึงนายช่างนะครับ ว่าแกมีความสามารถพิเศษอีกอย่างเท่าที่ผมสังเกตุมานาน วันนี้ผมก็เลยถามให้หายสงสัยเสียเลย
:yoyocici08:อีกประมาณสัก 1 เดือนที่จะมีโปรแกรมหนังใหญ่ซึ่งเป็นหนังไทย ที่จะมาเข้าฉายที่นี้พร้อมกันทีเดียว 2 โรงจึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่นายช่างผมจะต้องสร้างคัทเอาท์ให้ยิ่งใหญ่แข่งกับอีกโรง วันนั้นเราได้ใบปิดหนังมาแล้วร่วงหน้า 1 เดือนก่อนที่หนังจะฉายจริง นายช่างได้วางแผนการวางรูปแบบไว้แล้วก็ให้ผมเป็นคนตีสเกลบนใบปิด นายช่างเริ่มสั่งไม้เข้ามาที่ห้องเขียนคัทเอาท์ ผมกับนายช่างก็ช่วยกันตัดช่วยกันตอก (ผมก็พลอยได้เรียนรู้งานช่างไม้ไปด้วย) ในระหว่างที่ทำโครงคัทเอาท์กันอยู่นั้นผมได้สังเกตุเห็นว่า นายช่างแกสามารถเลื่อยไม้ได้ทั้งมือซ้ายและมือขวาทำได้ยังไง...ผมเห็นแล้วทึ่ง แต่ยิ่งไปกว่านั้นอีกตอกตะปูได้ทั้งมือซ้ายและมือขวาไม่มีผิดเพี้ยน ผมสงสัยเลยถาม นายช่างแกบอกว่าแล้วแต่สะดวก....สุดยอดจริงๆ วันนั้นเราทำโครงคัทเอาท์กันทั้งวันเล่นเอาผมปวดเมื่อยไปทั้งตัว...แต่ก็นอนหลับอย่างสบาย
รุ่งเช้าวันอาทิตย์.....นายช่างแกทำงานเหมือนไม่มีวันหยุด เราก็ลุยงานคัทเอาท์ต่อด้วยการขึงผ้าแล้วก็ทาสีพื้นสีขาวสำหรับการตีสเกลและร่างรูป หนังใหญ่ที่ผมว่าก็คือเรื่อง จอมบึง มี สมบัติ อรัญญา แสดงนำ เขียนเสร็จแล้วเราขึ้นคัทเอาท์รอไว้เป็นเดือนเลยครับกว่าจะเข้าฉาย
:yoyocici02:วันที่รอคอยของหนังเรื่องนี้ก็มาถึงครับ คืนแรกของการฉายทั้ง 2 โรงฉาย 2 รอบเหมือนกัน โอ้โฮ.....คนดูหนังเรื่องนี้ทำไมมันเยอะขนาดนี้ คนดูเต็มทั่วหน้าโรงหนังเบียดกันซื้อตั๋วปรากฏว่าตั๋วรอบแรกหมดครับเต็มทุกที่นั่ง ส่วนอีกโรงผมถามจากเพื่อนคนก็เยอะเหมือนกัน พอเวลา 2 ทุ่มโรงหนังก็เริ่มเปิดเพลงมาร์ช รอบที่หนึ่งคนดูก็เริ่มทยอยเข้าโรงหนัง (คืนนี้ผมก็มีรายได้พิเศษครับด้วยการเดินตั๋วหนัง) เปิดเพลงมาร์ชรอบที่ 2 คนที่มีตั๋วก็เข้าไปรอในโรงหนังหมดแล้วครับ รอบนี้มีตั๋วเสริมด้วยครับ (ก็คือมีเก้าอี้ที่ยกมาวางเป็นที่ๆไปตรงบริเวณทางเดิน) คนที่รออยู่หน้าโรงก็รอที้จะซื้อตั๋วในรอบที่ 2 ในโรงหนังโฆษณา หนังตัวอย่างเริ่มฉาย คนดูก็รอครับ แต่หารู้ไม่ว่า
หนังเรื่องจอมบึงนั้น ที่เช็กเกอร์เอามานั้นมันมีอยู่ก๊อบปี้เดียวและหนังก็ยังอยู่ที่โรงแรมที่พัก ซึ่งเจ้าของโรงทั้ง 2 ยังตกลงกันไม่ได้ว่าใครจะได้ฉายก่อน ผมก็ได้แอบไปยืนดูเหตุการณ์นี้ด้วยเหมือนกัน ผลสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการจับฉลากและผลที่ได้คือโรงที่ผมอยู่ได้ฉายก่อน.....ทั้งหมดนี้คนในโรงไม่ทราบเรื่องแต่เริ่มมีเฮ...บ้างแล้วครับเพราะหนังตัวอย่างเริ่มวนมาเป็นรอบที่ 2-3 แล้วครับ เมื่อตกลงกันได้แล้วกระเป๋าหนังทั้งหมดก็ไปอยู่ที่ห้องฉายทันทียกม้วน 1 เข้าเครื่องเสร็จฉายทันที เพราะเมื่อก่อนหนังสรรเสริญจะฉายหลังจากหนังจบเรื่อง ส่วนอีกโรงก็ต้องรอไปก่อนพอทางนี้ฉายเสร็จม้วนที่ 1 มอเตอร์ไซก็รีบไปส่งให้อีกโรงทันที เมื่อโรงโน้นฉายม้วนที่ 1 เสร็จก็ต้องรีบนำกลับมาให้โรงนี้เตรียมฉานรอบที่ 2 ต่อไป........คืนนี้เป็นคืนหนึ่งที่ผมคิดถึงทีไรแล้ว ทำให้คิดถึงหนังไทยในอดีตที่สามารถดึงดูดคนในพื้นที่ต่างของอำเภอ มารวมกันได้เยอะขนาดนี้.....กว่าหนังจะเลิกรอบ 2 ก็ประมาณเกือบตี 2....คืนนี้อีกคืนหนึ่งที่ผมนอนหลับไปกับความเหนื่อยล้า (แต่ก็มีความสุขครับเพราะของมันชอบบบบบบ....)
-
วันนี้....พอมีเวลาเลยเล่ามีเสียยืดยาว เอาเป็นว่าฟังผมเล่าแบบสบายๆนะครับ ขอพักด้วยเพลงต้นฉบับของ ยอดรัก สลักใจ *อเวจีใจ* สำหรับคนอกหัก ฮิฮิฮิ!
www.youtube.com/watch?v=Hc6SdMgOer4 (http://www.youtube.com/watch?v=Hc6SdMgOer4#)
-
:GreenScarf (5): :yoyocici64: :yoyocici64:
-
เคยดูหนังกลางแปลงตอนเด็กๆ เดียวนี้บอกเลยหาดูยากมากสงสัยค่านิยมเปลี่ยนอะไรเลยเริ่มเปลี่ยนไป
ซื้อ itune gift card (http://www.narushop.net/)
-
เรื่องอะไรครับ
-
:yoyocici03: ก็น่าจะเป็น ช้างเพื่อนแก้ว นะครับท่าน ราเยส คานนา กับ ทานูจา
-
16 มม.มีมั๊ยครับ ขอสักก๊อป..มาดูและฟังเพลง.... Chal Chal Chal Mere Saathi แบบสนุกๆๆๆนะท่าน
www.youtube.com/watch?v=OBUIO15IGoI (http://www.youtube.com/watch?v=OBUIO15IGoI#ws)
-
ได้เลยเดี๋ยวสั่งมา อยากดูเหมือนกัน
-
:yoyocici57: :yoyocici57: ขอบคุณครับท่าน...แล้วจะเตรียมแผ่นไว้รอ...ฮิฮิ!
-
เรื่อง 讨还血债
-
:yoyocici08:ผมไม่เคยดูเลยครับเรื่องนี้...ไม่เคยผ่านตาเลย ดูจากชื่อเรื่องแล้ว มีพระแม่คงคา พระแม่ยมุนา พระแม่สรัสวดี แต่ชื่อไทยไม่ทราบครับท่าน แต่มีเพลงน่าสนุกดีครับ..สั่งมาเลย..ฮิฮิ :yoyocici07:
-
:yoyocici08:สวัสดีครับ..ทุกๆคนนานแล้วผมไม่ได้เล่าเรื่องเก่าๆในอดีตๆที่ผ่านมา ห่างหายกันไปนานนนนน....คิดถึงนะครับ :yoyocici08:
-
:yoyocici08:
ขอเล่าต่อ....หลังจากผมได้ฝึกวิชาการเขียนคัทเอาร์กับนายช่างอยู่นาน ตั้งแต่ผมเรียนอยู่ชั้นป.5 จนกระทั่งจบชั้นป.7 ซึ่งทำให้ผมได้ความรู้การเขียนคัทเอาร์และการใช้ชีวิตกับโรงหนัง ได้เจอผู้คนมากมายมีเพื่อนๆที่สนิทหลายๆคน มีเรื่องราวของหนังที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมหลากหลายประเภท หลากหลายรสชาติและเรื่องราวสนุกสนานอีกมากมาย ซึ่งสิ่งเหล่านี้นับว่าเป็นบทเรียนที่มีค่ามากที่หาไม่ได้ในโรงเรียน วันเวลาผ่านไป 3 ปีกับชีวิตในวัยเด็ก ทำให้ชีวิตของผมมีความแกร่ง มีความอดทน เป็นคนรู้จักการรอคอยและมีความพยายามด้วยจิตใจที่แน่วแน่ ไม่เคยท้อ...ผมจะก้าวเดินต่อไปกับสิ่งที่ผมรัก :yoyocici08: :yoyocici08:
-
:yoyocici08:นึกถึงชีวิตในวัยเด็กของผมทีไร มีความสุขครับ วันไหนเรียนก็ตื่นแต่เช้าอาบนำ้อาบท่า แต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนแม่ผมจะเตรียมปิ่นโตไว้ให้ 7โมงเช้าเตรียมตัวออกจากบ้านมือขวาถือปิ่นโต ไหล่ซ้ายสะพายย่าม ต้องเดินไปโรงเรียนกว่าจะถึงก็เกือบ 8 โมง เดินกันไปหลายคนก็สนุกดีครับ.....คิดถึงนะ ใครมีชีวิตแบบเด็กบ้านนอกอย่างผมบ้างครับ เก็บไว้ในความทรงจำเถอะครับความสุขอย่างนี้มันจะอยู่ไปกับเราอีกนานเท่านาน จริงมั๊ยครับ :GreenScarf (2):
-
:yoyocici97: รอมานานแล้ว .. :yoyocici02:
-
:yoyocici08:ช่วงปลายปีของป.7เท่าที่ผมจำได้ช่วงนั้นนายช่าง เริ่มมีปัญหากับเจ้าของโรงหนังแต่ผมไม่ทราบว่าเรื่องอะไร ผมก็ไม่กล้าถาม เพียงแต่นายช่างบอกผมว่า " เราจะออกจากโรงหนังนี้แล้วนะเราจะไม่ทำงานที่นี้อีกแล้ว " ผมฟังแล้วอึ้ง หัวใจหดหู่ คิดโน้นคิดนี่ไปต่างๆนาๆ คิดว่าเราจะได้เขียนรูปอีกมั๊ย ความฝันผมเริ่มกำลังจะสลาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้จากปากนายช่าง.....เริ่มเศร้าซะแล้วซิเราฮึฮึ! :yoyocici79: :yoyocici79:
-
ขอบคุณนะครับท่านฉัตรชัย..ที่รอ ว่าแต่ youtube อัพไม่ได้ละครับ
-
ต่อครับต่อ ขอยาวๆหน่อยครับ หยุดหายไปนาน อ่านกำลังสนุกครับอาจารย์
-
ต่อครับต่อ ขอยาวๆหน่อยครับ หยุดหายไปนาน อ่านกำลังสนุกครับอาจารย์
ขอบคุณครับคุณอภิชัย ที่ยังคงติดตามเรื่องเล่าของผม ช่วงนี้เวปของเราดูจะเงียบๆนะครับ ไอ้ผมก็ไม่ค่อยจะมีเวลาอยู่หน้าคอมฯนานๆ บางทีเรื่องเล่าของผมก็เขียนไว้เยอะนึกได้ผมก็จะเขียนๆเก็บไว้ พอมีเวลาบ้างก็สเก๊ตภาพเก็บไว้บ้าง...ช่วงนี้ก็เลยห่างหายไป ผมก็ยังคิดถึงเพื่อนๆคนรัก การฉายด้วยระบบฟิล์ม ตลอดครับ.....
-
:yoyocici08: เล่าต่อครับ หลังจากวันนั้นแล้วผมก็ไม่ได้เจอนายช่างเลย ผมก็ได้แต่เดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าโรงหนัง เดินขึ้นเดินลง คอยถามนายช่างที่เป็นคนเขียนตัวหนังสือประจำโรงหนัง แต่ก็ไม่ได้ข่าวว่านายช่างหายไปไหน.....
ต่อมาไม่นานก็มีช่างเขียนคนใหม่มาจากต่างจังหวัด มาประจำอยู่ที่โรงหนังแห่งนี้ ผมก็ได้ขึ้ไปดูนายช่างคนใหม่เขียนคัทเอาร์ซึ่งผมดูแล้วเทียบฝีมือ (ในความรู้สึกของผม) กันแล้วกับนายช่างของผม ฝีมือยังห่างกันมากนายช่างของผมกินขาด แต่ผมก็ได้พูดคุยกับนายช่างคนใหม่หลายๆเรื่องซึ่งก็คุยถูกคอกันดี แต่ก็ยังคงไม่ใช่คนที่ผมต้องการนะ.....
:yoyocici08: หลังจากไม่ได้ข่าวคราวนายช่าง ไม่นานผมก็ค่อยๆห่างจากโรงหนังที่เคยรัก คัทเอาร์หนัง เครื่องฉายหนัง ฟิล์มหนัง เพื่อนๆที่โรงหนัง หันไปทำกิจกรรมอย่างอื่น หลังจากเลิกเรียนไม่ได้แวะไปที่โรงหนังอีกเลย ผมก็จะหันไปเล่นบาสเก็ตบอลกับกลุ่มเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน จนได้เป็นตัวแทนของโรงเรียน หลังจากเลิกเล่นบาสฯก็กลับบ้านอาบนำ้ กินข้าว ทำการบ้าน แล้วก็เข้านอนเพราะต้องตื่นแต่เช้า โรงเรียนมัธยมอยู่ไกลจากบ้านประมาณ 8 กม.ต้องปั่นจักรยานไปโรงเรียนกับกลุ่มเพื่อนๆที่เล่นบาสฯด้วยกัน ไปกลับวันละ 16 กม....ฮ่าฮ่าๆๆนักกีฬาไม่เหนื่อยครับ มาถึงบ้านก็ต้องไปซ้อมบาสฯต่อถึง 1 ทุ่ม โอ้โฮ..อะไรจะฟิตขนาดนั้น....จะบอกให้ ผมเริ่มจะเป็นหนุ่มแล้วครับบบบบ... :GreenScarf (13): :GreenScarf (13):
-
รอต่อ..... :GreenScarf (14):
-
:yoyocici08:เอาต่อเลยครับ ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนชั้นมัธยมปีที่ 1 ผมชอบวิชาวาดเขียนมากเป็นพิเศษ ช่วยเหลือกิจกรรมของโรงเรียนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับศิลปะ ช่วยเหลืองานเพื่อนๆ เคยช่วยเหลือครูฝึกสอนทำอุปกรณ์การสอนและอื่นๆอีกมากมายยินดีทั้งหมดถ้าเขาขอให้ไปช่วย เรียกว่าเป็นคนมีนำ้ใจก็ว่าได้ฮิฮิ หลงตัวเองเสียนิ.. :yoyocici07:
แต่ถ้าเป็นวันเสาร์ อาทิตย์หรือวันหยุดผมกับน้องๆที่อยู่บ้านใกล้กัน มักจะชอบติดตามผมไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกันเสมอ ผมก็จะชวนเข้าป่าไปยิงนก เราสองคนจะหายจากบ้านกันไปเป็นวันๆ เข้าป่าพกหนังสติ๊กและก้อนหินตุงกระเป๋าทั้ง 2 ข้างพร้อมผ้าขาวม้าคนละผืนกว่าจะกลับมาบ้านก็ประมาณเย็นๆ...เริ่มจะเป็นนายพรานทำบาปอีกแล้วผม ฮ่าฮ่า พักก่อนเดี๋ยวจะมาเล่าต่อ :yoyocici99:
-
เข้ามาอ่านด้วยคนครับอาจารย์...หนุกครับ...
-
ขอบคุณ....ครับคุณนพ เพราะเรามีอะไรๆที่คล้ายกันนะจึงมาอ่านแล้วนึกถึงบรรยากาศตอนเด็ก...ชวนให้สนุกมีความสุขดีนะ :yoyocici07:
:yoyocici08:ผมเริ่มจะออกนอกเรื่องอีกแล้วเพราะบางทีพอเล่าไปแล้ว มันชวนให้คิดถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ที่อยากเอามาเล่าให้ฟัง...ฮ่าฮ่า ก็ฟังกันไปก็แล้วกันนะเอาแบบสบายๆ
เส้นทางเข้าป่าผมกับผู้ติดตาม 1 คนเราจะเตรียมตัวกันออกแต่เช้าประมาณ 9 โมงหลังจากกินอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเราจะออกเงินกันคนละครึ่งเพื่อซื้อขนมของกินเป็นเสบียงในระหว่างเดินทางและอาหารกลางวัน อีกสิ่งที่ขาดไม่ได้คือไม้ขีดไฟอีก 1 กล่อง
ผมในย่านนี้ต้องถือว่าเรื่องยิงหนังสติ๊กความแม่นยำไม่เป็นสองรองใคร ความแม่นยำต้องมีส่วนประกอบที่ดี คือหนังสติ๊กก่อนอื่นผมต้องเลือกไม้ง่ามที่จะทำก่อนจะต้องเป็นไม้ที่มีง่ามที่ไม่เป็นรูป ตัว V ผมต้องการง่ามที่เป็น ตัว U เพราะผมคิดว่าการจับจะมั่นคงและการปล่อยยางจะไปในทิศทางที่ดี ยางก็ต้องเป็นยางที่ไม่แข็งหรืออ่อนจนเกินไป เพราะถ้ายางที่แข็งจะทำให้การดึงต้องออกแรงเยอะไม้ง่ามจะไหวไม่มั่นคง และถ้าอ่อนเกินไปวิถีกระสุนที่ปล่อยออกไปจะไม่ตรงทิศทางที่ต้องการ
เมื่อผมเลือกไม้ได้แล้วจะตัดมาเพื่อความยาวเอาไว้ก่อน เพราะผมจะต้องเอามาดัดด้วยการใช้ความร้อนโดยเอาปลายทั้ง 2 ข้างมามัดติดกันด้วยลวดพร้อมทั้งจัดความโค้งของง่ามตามที่ต้องการ หลังจากนั้นก็นำไปลนไฟให้ความชื้นออกจะทำให้ไม้แข็งแรงขึ้นแล้วทิ้งไว้ให้เย็น หลังจากนั้นจัดการตัดแต่งตามขนาดที่เราถนัดในการจับ ในการยิง เตรียมยางและรังที่ทำจากหนังสำหรับจับลูกหินหรือกระสุน มามัดกับไม้ง่ามให้แข็งแรงและสมดุลย์ด้วยตรงนี้สำคัญมาก มิฉะนั้นวิถีกระสุนจะไม่ไปตามทิศทางที่เราต้องการ การยิงไม่จำเป็นต้องเล็งเหมือนยิงปืน ทั้งหมดอยู่ที่การฝึกซ้อมครับการยิงแม่นหรือไม่แม่นขึ้นอยู่กับทักษะล้วนๆเลยครับบบบบ......กำลังจะเริ่มแล้วครับฮ่าฮ่าๆๆ ความสนุกสนานที่เด็กๆทุกคนเลือกที่จะทำได้ จริงมั๊ยครับบบบบ.....( บาปนะจะบอกให้ ) :yoyocici79:
-
:yoyocici08:ช่วงนี้ผมปิดเทอมแล้วพอมีเวลา...ก็อยากจะเข้ามาเล่าเรื่องต่อนะอย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะครับ
ขอเล่าต่อ......เมื่อเข้าป่าไปยิงนกแล้วก็ต้องได้นก วันนั้นเราเข้าป่ากันยิงนกได้มา 5 ตัว มีนกกระจิบตัวเล็กๆ 2 ตัว นกกิ้งโครง 2 ตัว ( เพราะวันนั้นเราขึ้นไปแอบบนต้นไทร มีนกมาเป็นฝูงเพราะนกกิ้งโครงชอบกินลูกไทร เราจะอยู่ใกล้นกมากทำให้การยิงจะไม่ค่อยพลาด...) และได้นกปรอดจุกอีก 1 ตัว หลังจากได้นกมาแล้วเวลาก็เที่ยงพอดี ก็จัดแจงช่วยกันถอนขน ตัวที่ยิงได้เมื่อช่วงเช้าก็จะถอนยากหน่อยเพราะตัวเริ่มแข็งแล้ว ถอนขนเสร็จก็จัดการก่อไฟหาไม้มาเสียบปิ้งเลย ระหว่างปิ้งกลิ่นมันช่างหอมเหลือเกิน....หลังจากนั้นก็เรียบร้อยสำหรับมื้อเที่ยงของ...วันนั้น
:yoyocici08:หลังจากนั้นเราก็เดินรัดเราะชายป่าไปเรื่อยๆ ก็ยิงนกได้เพิ่มอีก 2-3 ตัว เดินเล่น กินขนมที่ซื้อเตรียมไป ระหว่างทางเราก็แวะเล่นนำ้ในบึงใหญ่ที่อยู่กลางทุ่งนาแก้ร้อนกันอย่างสนุกสนาน กว่าจะกลับถึงบ้านก็พระอาทิตย์ใกล้จะลับภูเขาแล้วละครับ....
:yoyocici100:ความสนุกของเด็ก......ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง บาป บุญ มีแต่สิ่งใหม่ๆที่อยากเรียนรู้ อยากหาประสบการณ์ชีวิต และความสุข สนุกสนาน พอมาถึงช่วงนี้ของชีวิตทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา ในช่วงวัยเด็กมันคือประสบการณ์ที่เราได้สะสมเข้ามาทีละนิดโดยที่เราไม่รู้ตัว...บางอย่างก็สร้างความแกร่ง ความอดทนและความคิดสร้างสรรค์ให้กับตัวเรา ผมเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้ทุกคนสามารถเรียนรู้ได้และสะสมได้ด้วยตัวเอง...จริงๆนะครับ
-
ครบรสจริงๆครับอาจารย์
-
คุณสถิตย์ ต้องเคยมีประสบการณ์....แบบผมแน่ๆเลยในชีวิตวัยเด็ก :yoyocici51: :yoyocici51:
-
:GreenScarf (2):เมื่อวานคุยกับ....นายช่างฉัตรชัยของเรา เล่าให้ฟังเรื่องอุบัติเหตุฟังแล้วน่ากลัวนะ ยังไงก็ให้หายไวๆนะครับ....ยังมีลูกค้าให้ซ่อมเครื่องเข้าแถวกันอีกยาวเหยียดๆๆๆๆๆ.....คิดถึงนะเดี๋ยวว่างๆแล้วจะไปเยี่ยม
-
:GreenScarf (2):เมื่อวานคุยกับ....นายช่างฉัตรชัยของเรา เล่าให้ฟังเรื่องอุบัติเหตุฟังแล้วน่ากลัวนะ ยังไงก็ให้หายไวๆนะครับ....ยังมีลูกค้าให้ซ่อมเครื่องเข้าแถวกันอีกยาวเหยียดๆๆๆๆๆ.....คิดถึงนะเดี๋ยวว่างๆแล้วจะไปเยี่ยม
เกือบหายแล้ว วันอาทิตย์ไปตัดไหมแล้วครับ.. :GreenScarf (14):
-
เล่ากันทั้วันหรือหลายวันก็คงไม่จบครับอาจารย์ ความบ้าหนังของผม
ยังเคยนึกเล่นๆ แหมทําไปได้ คงมีโอกาสได้คุยกันครับอาจารย์
-
เล่ากันทั้วันหรือหลายวันก็คงไม่จบครับอาจารย์ ความบ้าหนังของผม
ยังเคยนึกเล่นๆ แหมทําไปได้ คงมีโอกาสได้คุยกันครับอาจารย์
ยินดีครับ.....คนบ้าหนังเหมือนกันครับ คุณสถิตย์...แต่ผมเริ่มเล่าเรื่องออกไปทางลูกทุ่งๆ ชีวิตชนบทแล้วละครับ...เอาเป็นว่าอ่านผมเล่ากันแบบสบายๆไปก่อน ช่วงนี้เวปฯดูเงียบๆละครับ :yoyocici07:
-
เงียบทุกเวปครับอาจารย์ เหมือนบรรยากาศมาคุไงก็ไม่รู้ ยิ่งโรงหนังเปลี่ยนระบบ
โอกาสจะฉายฟิล์มแทบไม่มี(ในโรงไฮโซชั้นหนึ่ง) บางคนบอกเข้าโรงหนังเวลา
ฉายนึกว่าอยู่ร้านหมูกะทะ หรือลานเบียร์ทุกทีเลย เหงาสุดๆ เขาบอก............
-
:yoyocici08:ขอเล่าต่อ.....การยิงนกตกปลามักจะเป็นของคู่กันเสมอสำหรับชีวิตในวัยเด็กของเด็กชนบท ที่เด็กในเมืองโอกาศที่จะได้สัมผัสมีน้อย ฉะนั้นรสชาติที่จะได้สัมผัสกับธรรมชาติแบบท้องทุ่งนา ป่าเขาลำเนาไพรก็จะนึกภาพไม่คอยออก... :yoyocici07:
หลังจากเข้าป่าไปยิงนกมาแล้ว...ผมก็จะเล่าเรื่องการไปหาปลาบ้าง
วันนั้นเรานัดกันไปหาปลา หลังจากเข้าป่าและเดินผ่านท้องทุ่งนาผ่านตามแอ่งนำ้ คูนำ้ ที่ตื้นๆไม่ลึกมากนักหลังจากหน้าฝนผ่านไปได้ไม่นานแล้วก็เลยไปจนถึงหน้าแล้ง ซึ่งอยู่ในช่วงของการปิดภาคเรียนระยะยาว เป็นช่วงเวลาการหยุดเรียนที่เด็กๆชอบมากที่สุด
เราก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์ เสบียงอาหาร ขนมของขบเคี้ยว พร้อมที่จะไปหาปลาอุปกรณ์ของเราก็จะมี ถังนำ้พลาสติก 2 ใบ มีดตัดฟืน จอบด้ามสั้นๆ และข้าวห่อคนละพ่อ ปลาที่เราจะไปหานั้นไม่ใช่ไปตกปลา แต่เราจะไป "วิดปลา" ทางบ้านผมเขาเรียกกันอย่างนั้น เมื่อเราเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า ไปยังจุดมุ่งหมายที่เราหมายตากันไว้ เพราะถ้าเราออกสายแดดจะร้อนมาก แอ่งนำ้ที่เราจะไปวิดปลากันนั้นมันอยู่กลางแดดเสียด้วย ซึ่งจะทำให้เราเสียพลังงานไปมากกว่าปกติ หลังจากเราเดินกันไปตามทุ่งนารัดเราะไปเรื่อยๆประมาณ ครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงจุดหมาย คือ แอ่งนำ้ที่เราจะวิดปลากัน ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับตันไทรต้นใหญ่เป็นแอ่งที่ไม่ใหญ่มีนำ้ไม่ค่อยมากสูงประมาณสะโพกผมเห็นจะได้....ดูแล้วคงเป็นงานที่ไม่เหนื่อยสักเท่าไหร่ :yoyocici52:ใต้ต้นไทรก็ร่มรื่นบรรยากาศเย็นสบาย ลมก็พัดชิวๆ พอถึงที่ก็ขอพักผ่อนกันสักหน่อย กินนำ้กินท่าเติมพลังกันสักหน่อย.......แล้วเราก็เริ่มทำพิธีกรรมขอขมาเจ้าที่ก่อนจะลงมือปฎิบัติการ (จำน้าๆเขามาครับ สมัยอยู่เหมืองแร่)......ฮิฮิไม่เชื่ออย่าลบหลู่ :yoyocici71: :yoyocici26:
-
:yoyocici08:
-
:yoyocici08:นี่เป็นการ "วิดปลา"ด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้เคยวิดปลากับน้าๆสมัยทำงานในเหมืองแร่โน้นนนนน....
เราช่วยกันแหวกหญ้าที่รกๆออก ผมเอาจอบมาขุดดินรอบๆแอ่งนำ้มาแบ่งส่วนของแอ่งที่นำ้ลดลง แล้วมีพื้นที่ว่างและก็ขุดส่วนที่แห้งให้ลึกลงเพื่อรับนำ้ที่เราวิดออกมา แล้วก็เอาดินส่วนที่ขุดมานำไปกั้นเป็นเขื่อน เราช่วยกันแต่งคันดินที่นำมากั้นให้แข็งแรงมิฉะนั้นคันดินอาจจะพังลงมาได้ถ้าแข็งแรงไม่พอ นำ้ก็จะไหลกลับไปที่เดิม
เริ่มเลยครับผมเริ่มวิดนำ้ออกจากแอ่งก่อนเลยครับ ส่วนน้องเขาจะคอยดูคันดินพอผมเหนื่อยเราก็จะผลัดกันสลับกันไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปแสงแดดเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ฮือฮือ!!! เริ่มเหนื่อยกันแล้วครับก็หยุดพักกันกินนำ้กินขนม....
เริ่มวิดกันต่อนำ้เริ่มลดลงหายไปบ้างแล้ว ช่วงนี้จะเหลือประมาณหัวเข่า เราผลัดกันไปไม่รู้กี่เที่ยวแล้วและก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่รู้ว่าตอนนั้นเราทั้งสองท้องเริ่มหิวแล้วกว่า จะรู้ว่ากี่โมงก็ตอนเงยหน้าขึ้นมองดางอาทิตย์นั้นแหละมันอยู่ตรงหัวพอดี ฮ่าฮ่าๆๆ มันเที่ยงแล้วหรือนี่หยุดครับหยุดเลย...ขอพักกินข้าวก่อน
-
:yoyocici52:
-
:yoyocici08:หลังจากพักเที่ยงกินข้าวห่อที่เตรียมมาเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งพักกินขนมนั่งคุยกันถึงปลาที่เราจะเจอกันอีกสักพักใหญ่หลังจากที่เราได้วิดนำ้ออกไปอีก....คาดว่าอีกสักประมาณ 1 ชั่วโมงคุยกันได้ไม่นานเราก็เริ่มดำเนินการวิดนำ้กันต่อ หลังจากนั้ประมาณ 1ชั่วโมงกว่าๆเห็นจะได้นำ้ก็ลดลงเหลืออยู่ สูงประมาณหน้าแข้งของผม ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีปลาเริ่มว่ายนำ้ผ่านขาผมบ้างแล้วนำ้ก็ขุ่นข้น บางครั้งก็มองเห็นสันหลังของปลาช่อน ปลาหลายตัวเริ่มว่ายนำ้ได้ช้าลงเพราะความขุ่นข้นของนำ้ นำ้เริ่มเหลือน้อยลง นำ้เริ่มเป็นโคลนมากขึ้น บางครั้งที่ผมวิดนำ้ขึ้นมาผมจะต้องเทสาดลงบนพื้นดินแห้งๆเพราะเริ่มมีปลาติดอยู่ในถังนำ้ที่เราเทด้วย โดยเฉพาะปลาหมอดิ้นกะแด่ว กะแด่ว ผมบอกน้องเขาต้องเอารองเท้าฟองนำ้มากดไว้ก่อนนะแล้วค่อยจับ อย่าได้เอามือเปล่าๆไปตะปบเชียวนะมิฉะนั้น...จะได้ร้องจ๊าก! เพราะครีบของมัน
:yoyocici08:นำ้ก็เหลือน้อย พร้อมที่จะช่วยกันจับปลากันแล้วครับ เราช่วยกันจับกันอย่างสนุกสนานมากเพราะว่ามันไม่ใช่ของง่ายเลย มันจะลื่น มันจะดิ้นหลุดจากมือตลอดเวลา เรามอมกันไปทั้งตัวมันเป็นการจับปลาที่ยากมาก ผลสุดท้ายก็คือใช้วิธีจับให้มันง่ายคือ เมื่อเจอตัวปลาเราก็เอาถังตักเลยแล้วเอาไปเทสาดบนพื้นแห้งๆ ......แล้วก็จับใส่ถุงๆๆๆๆ
วันนี้เราจับปลากันได้เยอะเต็ม 2 ถุงที่เตรียมไปจนเราไม่ไหวแล้ว ก็เลยหยุดกว่าจะหยุดเวลาผ่านไปเท่าไหร่เราก็ไม่รู้เพราะมันน่าสนุกจริงๆเหนื่อยล้าด้วยกันทั้งสองคน แต่ถ้าดูจากดวงอาทิตย์ก็หน่าจะสักประมาณ 5 โมงเย็นเห็นจะได้ นั่งพักเหนื่อยกันผมก็สั่งให้น้องช่วยก่อไฟเพื่อปิ้งปลากินกันก่อนกลับบ้านเมื่อไฟลุกได้ที่เริ่มจะเป็นถ่าน ผมกับน้องก็ช่วยกันเลือกปลาที่จะปิ้ง มีปลาช่อน 2 ตัว ปลาหมอ 4 ตัว เอาปลาทุกตัวมาเสียบไม้แต่เฉพาะปลาช่อนเราจะเอาโคลนมาหุ้มตัวปลาอีกที ปลาทั้งหมดก็ปักไม้ลงดินรอยๆกองไฟ......ต้องรอครับ
:yoyocici36: :yoyocici51:ระหว่างที่รอเราก็ช่วยกันรื้อคันดินที่กั้นนำ้ออก เพื่อให้นำ้ได้ไหลกลับไปที่เดิมทั้งนี้จะช่วยให้ปลาที่ยังเหลืออยู่ได้แพร่ขยายพันธุ์ต่อไป ( แฮแฮ!!น้าที่เหมืองแร่เคยสอนไว้ ) เมื่อเปิดคนดินปล่อยนำ้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็แก้ผ้า......ลงอาบนำ้ในบึงใหญ่ ล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดจนสบายตัวดีแล้ว.....ก็ขึ้นมากินปลาเผาอบโคลนที่หอมกรุ่นกันอย่างเอร็ดอร่อย........ตะวันเริ่มลับภูเขา เราก็เริ่มเก็บข้าวของแล้วก็เดินรัดท้องทุ่งนา...กว่าจะถึงบ้านก็มืดพอดี :yoyocici100: :yoyocici100:วันนี้ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวันของ.....ชีวิตเด็กชนบท
-
:yoyocici08:ชีวิตในวัยเด็กของชนบทอีกอย่างที่ขาดไม่ได้คือ เรื่องปลากัด
ขอเล่าไปอีกสักตอน อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ..... เช้าของวันเสาร์อากาศดีมากหลังจากเมื่อคืนมีฝนตกลงมาไม่หนักมาก แต่ก็พอที่จะทำให้ช่วงเช้ามีหมอกบางๆ วันนี้ผมกับน้องได้นัดกันไว้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อคืนว่าเราจะไปทุ่งนากัน เพื่อไปจับปลากัด มาเลี้ยงไว้สำหรับไว้กัดกันและอีกอย่างก็เลี้ยงไว้เพื่อความสวยงาม ผมชอบปลากัดประเภทปลากัดทุ่งหรือปลากัดป่าซึ่งมีสีสรรค์ที่สวยงามตามธรรมชาติ การหาปลากัดหรือการจับปลากัดมันเป็นอะไรที่ต้องใช้ทักษะเหมือนกัน แต่สิ่งพวกนี้มันเหมือนกับติดกับตัวมาตั้งแต่เกิด มันเกิดจากการเรียนรู้จากรุ่นสู่รุ่นของเด็กชนบท...
เมื่อเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้ว (ถุงพลาสติกใบเล็กๆ) สายๆหน่อยเราก็ออกเดินทางไปทุ่งนาเส้นทางเดิมที่เราเคยไปวิดปลาด้วยกัน เพราะตามทุ่งนาหลังจากมีการเก็บเกียวข้าวไป ก็จะเหลือแต่ซังข้าวหรือตอต้นข้าวที่ล้มจากการเหยียบตอนเก็บเกี่ยว ก็จะเกิดเป็นหลุมบ่อพอที่จะทำให้เกิดแอ่งนำ้เล็กๆมีนำ้ขังตื้นบ้างลึกบ้าง ปลากัดทุ่งที่เราจะไปจับกันนี้มันชอบอยู่ตามจุดต่างๆของทุ่งนาที่มีนำ้นิ่งๆ เพรามันสามารถทำเป็นที่อยู่อาศํยได้เป็นอย่างดี หรือเปรียบเสมือนเป็นบ้านสำหรับคู่ผัวตัวเมียก็ว่าได้ และถ้าเป็นนำ้ที่ขังนานมากๆจนบริเวณนั้นนำ้สีออกสนิมเราก็จะได้ปลาที่แข็งแรง (อึกมากในการกัดแต่ละครั้ง) และค่อนข้างจะดุด้วย ฟองที่ปลากัดสร้างขึ้นมาก็จะมีสีออกสนิมๆด้วย อันนี้ผมได้จากประสบการณ์ แต่ที่อื่นอาจจะไม่เหมือนกันนะ
พอถึงจุดที่ๆเราคิดว่าน่าจะมีปลากัดให้เราจับ เพราะสังเกตุจากสิ่งแวดล้อม เราก็นั่งพักกันใต้ต้นข่อยใหญ่ที่ขึ้นอยู่ตามคันนากินขนมกินนำ้กันเสร็จก็ถอดรองเท้าเดินลุยกันเลย ก้มๆเงยๆสายตาก็ส่ายดูตามโคนต้นหญ้า เพื่อที่จะหาฟองซึ่งเป็นที่อยู่ของปลากัด ผมเจอก่อนเป็นคนแรกแต่ผมยังไม่จับครับ ผมจัดแจงเอาถุงพลาสติกออกมาใส่นำ้สักครึ่งถุงแล้วก็เอาปากคาบถุงไว้เพื่ที่จะใช้มือสองข้างจับปลากัดได้สะดวก การจับปลากัดคือการใช้มือทั้งสองข้างวางซ้อนกันให้เกิดเป็นแอ่งอยู่ใต้ฟองปลากัด แล้วค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆจนเห็นตัวปลากัดอยู่ในแอ่งมือ และค่อยๆยกมือให้ขึ้นเหนือนำันิดนึงแล้วใช้มือข้างที่ถนัดรวบตัวปลากัดไว้พร้อมทั้งปล่อยนำ้ให้ออกตามร่องนิ้วมือ หลังจากนั้นก็เอาถุงที่คาบไว้มาปล่อยปลากัดตัวแรกลงไป...โอ้วววว...สวยงามมากๆทุกส่วนของตัวปลาอยู่ครบไม่มีส่วนไหนแหว่งหายหรือขาดออกไป แต่สีจะซีดลงหน่อยเพราะความตื่นเต้นหรือตกใจ หลังจากได้ตัวแรกแล้วตัวที่สอง สามก็ตามมา วันนั้นผมจำได้ผมจับมาได้ประมาณ 20 ตัวที่อยู่ในถุงเดียวกัน เมื่อรวมกันเยอะพร้อมทั้งอาการตกใจมันยังไม่กัดกันหรอกครับ แต่ถ้าแยกไปขังไว้สักระยะหนึ่งแล้วมาเจอกันซิ มันพร้อมที่จะเป็นศัตรูกันทันที
:yoyocici08:พอเวลาใกล้จะเที่ยงแดดก็เริ่มร้อนแล้ว เราก็ชวนกันกลับบ้านในระหว่างเดินทางกลับต้องผ่านบึงนำ้ใหญ่ก็แวะ แก้ผ้ากระโดดเล่นนำ้กันคลายร้อนสักหน่อยก่อนกลับบ้าน ส่วนปลากัดผมและน้องก็นำไปแขวนใต้ต้นข่อยร่มๆเสียก่อน.... เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งเพือนผมมันมาจับปลากัดเสร็จมันก็แวะเล่นนำ้แบบผม มันเอาถุงปลากัดวางอยู่ในแอ่งที่เป็นรอยตีนควายเปิดปากถุงไว้แล้วลงไปเล่นนำ้ เล่นอยู่นานเหมือนกันเล่นเสร็จแล้วขึ้นมาจากนำ้พอก้มจะหยิบกางเกงใส่แทบช๊อคปลากัดกระโดออกจากถุงตายหมดทุกตัว...โอวววน่าสงสารสาเหตุเพราะวางตากแดดนำ้ในถุงมันร้อน ปลากัดเลยกระโดดหนีหวังจะรอด...แต่เป็การฆ่าตัวตายหมู่ ที่เล่ามานี้ล้วนแต่เป็นการทำบาปทั้งนั้น โดยการเอาความสนุกเป็นที่ตั้ง แต่ในชนบทมันก็หาของที่จะเล่นก็มีน้อยถ้าบาปเราก็ยอมละครับ เพราะคุณปู่ คุณพ่อเราก็ทำมาแบบนี้กันนานมาแล้ววววววว :yoyocici10: :yoyocici10:
-
:yoyocici08:หลังจากเล่นนำ้กันเสร็จเราก็รีบเดินทางกลับบ้าน เพราะหิวข้าว พอถึงบ้านก็รีบเดินหลบแม่ไปทางหลังบ้าน จัดแจงเทปลากัดในถุงลงใส่ถังพลาสติก พอเทเสร็จปุ๊บก็ได้ยินเสียงแม่เรียก ผมก็ตอบรับครับ ๆๆๆ (สงสัยผมต้องถูกแม่ดุอีกแน่เลยคราวนี้เพราะแม่ผมเคยบ่นกับผมทุกครั้ง เวลาเห็นผมเอาปลากัดมาเลี้ยงหรือไปยิงนกตกปลามา แม่ก็จะพูดเสมอว่า "มันบาปนะแกไปเอามันมา มันต้องพลัดพ่อพลัดแม่ให้นึกถึงใจเขาใจเราบ้าง" พอผมโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้วคำเหล่านี้มันช่วยให้ผมฉุกคิดได้เสมอ )
ผม : แม่มีอะไรครับ
แม่ : แกกินข้าวหรือยัง ไปจับปลามาอีกละซิ
ผม : ครับ
แม่ : วันนี้ช่วงสายๆที่แกไปแล้ว นายช่างที่วาดรูปโรงหนังมาถามหาแก
บอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปหานายช่างที่โรงหนังด้วย แต่เป็นคนละโรงนะไม่ใช่โรงเดิม อย่าลืม
( ผมอึ้งไปพักนึง ด้วยอากาศตื่นเต้น )
ผม : จริงๆนะครับแม่ ( แม่มองหน้าผมแล้วก็พลอยอมยิ้มมมม...ไปกับผมด้วย ) :GreenScarf (13): :GreenScarf (13): :yoyocici99:
ความฝันของผมมันกำลังจะกลับมาแล้ว........มีความสุกจังเลย อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆๆๆๆๆๆๆ :yoyocici54: :yoyocici54:
-
:yoyocici100:สวัสดีครับ....ห่างหายไปนานผมยังคิดถึงกันอยู่นะครับ ช่วงที่ผ่านมาเป็นช่วงเปิดเทอมปีการศึกษาใหม่ของลูกๆเลยดูวุ่นๆนิดหน่อย หลายท่านก็คงจะเป็นแบบผม แต่ถ้าเป็นยุคผมสมัยเรียนประถมดูไม่ค่อยจะวุ่นวายเท่าไหร่ในการจัดเตรียมก่อนเปิดเทอม เพราะชุดนักเรียนก็ชุดเดิมที่พอยังจะใส่ได้ กระเป๋าก็ใบเดิมหนังสือตำราเรียนก็ไม่ต้องซื้อ รับช่วงต่อมาจากพี่ พี่ พี่พี่ ถึง 4 ช่วง เพราะตำราเรียนสมัยก่อนไม่ค่อยจะมีการเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่ การรับช่วงจึงเป็นการประหยัดที่ดีของพ่อแม่ สมุดเรียนผมยังไม่ต้องใช้เลย รุ่นผมยังต้องเรียนกับกระดานชนวนและดินสอหินอยู่เลยครับ มีขวดนำ้เล็กๆใช้สำหรับลบกระดานหลังจากเขียนและส่งครูตรวจเรียบร้อยแล้ว อุปกรณ์การเรียนน้อยมาก การเรียนสมัยก่อนเลยเป็นการเรียนแบบให้เข้าใจ ท่อง ให้จำ แต่ก็เข้าใจและก็จดจำได้เร็วนะ.....เด็กสมัยก่อนมีชีวิตแต่ละวันคือ ไปเรียน เล่น ช่วยงานบ้าน เล่น เข้านอน จะวนเวียนกันอยู่อย่างนี้สิ่งยั่วยุ สิ่งบันเทิงต่างๆมีน้อยนานๆจะมีงานวัดบ้าง งานโรงเรียนบ้าง และก็หนังขายยา (ของโปรด) เมื่อก่อนการเดินทางไปโรงเรียนก็ลำบากยิ่งหน้าฝนยิ่งลำบากเข้าไปอีก กว่าจะไปถึงโรงเรียนแต่ละวัน ก่อนออกจากบ้านหลังจากพี่จัดเตรียมกล่องอาหารให้เรียบร้อยแล้ว ผมสะพายกระเป๋าแล้วพี่ผมจะเอาผ้าพลาสติกมาห่อพันรอบตัวผมจะโผล่เฉพาะหน้าเท่านั้น ดูรูปทรงแล้วเหมือนกับพระออกบิณฑบาตรยามเช้าเลยทีเดียว.... :yoyocici08: พร้อมแล้วก็ออกเดินทางแบบเท้าเปล่า พอไปถึงโรงเรียนก็จัดแจงถอดผ้าพลาสติกออกตากแล้วก็เข้าห้องเรียนด้วยอาการหนาวสั่น.... :yoyocici02:
-
:yoyocici08:
-
:yoyocici08:ขอเล่าต่อจากคราวที่แล้วนะครับหลังจากที่นายช่างมาหาผมที่บ้าน วันที่ผมไม่อยู่ผมไปจับปลากัด
รุ่งเช้าของวันอาทิตย์ผมรีบตื่นนอนตั้งแต่เช้า อาบนำ้แต่งตัวกินเข้าเช้าเสร็จรีบปั่นจักรยานไปโรงหนัง ซึ่งโรงหนังนี้อยู่ห่างจากบ้านผมประมาณสัก 1.5 กม.ไกลจากโรงเดิมมาก ผมปั่นจักยานไปด้วยอาการที่ตื่นเต้นมากๆที่จะได้เจอนายช่าง ผมไม่ได้เจอนายช่างประมาณสัก 2 เดือนเห็นจะได้ 2 เดือนสำหรับผมนี้มันยาวนานเอามากๆ จนบางครั้งผมสนุกเพลิดเพลินไปกับสิ่งอื่นๆจนลืมเรื่องเขียนคัทเอาท์ไปเหมือนกัน อีกอย่างผมก็ไม่ได้ข่าวคราวจากนายช่างเลยว่าไปอยู่ที่ไหน.....ตื่นเต้นๆๆๆ :yoyocici63: :yoyocici08: :yoyocici63:
-
รออีกแล้ว :yoyocici02:
-
รออีกแล้ว :yoyocici02:
:yoyocici57: :yoyocici57:
:yoyocici08:เมื่อผมปั่นจักรยานมาถึงหน้าโรงหนัง ผมตรงดิ่งไปที่บริเวณเขียนคัทเอาท์แต่ไม่มีใครอยู่เลยผมก็เดินดูรอบๆบริเวณหน้าโรงหนังดูใบปิดหนัง ป้ายโฆษณาชื่อเรื่องหนังแต่แปลกไม่ยักมีคัทเอาท์หนังเลย แสดงว่าโรงหนังนี้คงขาดช่างเขียนคัทเอาท์มาหลายเรื่องแล้ว
สักพักหนึ่งก็มีคนเรียกชื่อผมในขณะที่ผมยืนหันหลังอยู่ ผมก็หันหน้ากลับตามเสียงนั้นไปทันที ผมเห็นนายช่างเดินเข้ามาหาผมในมือหิ้วกระป๋องกาแฟ (กระป๋องนมข้นสำหรับใส่กาแฟซื้อกลับไปกินที่บ้าน) พร้อมถุงกระดาษใส่ปาท่องโก๋ ผมอมยิ้ม...อาการตื่นเต้นและดีใจยังรู้สึกอยู่หลายนาทีเหมือนกัน
ผม :สวัดดีครับนายช่าง นายช่างสบายดีนะครับ นายช่างหายไปไหนมาครับ ผมคิดถึงนายช่างนะครับ (นี่คือคำถามจากความรู้สึของผมในขณะนั้น)
นายช่างยิ้มรับผม ผมก็ยังตื่นเต้นอยู่เลย
นายช่าง :สวัสดีครับ ไปเราไปนั่งกินกาแฟกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน
หลังจากนั่งกินกาแฟกันอยู่สักพัก นายช่างแกก็เล่าให้ผมฟังว่า หลังจากแกออกจากโรงหนังเก่าแล้วก็มีเพื่อนของแกที่เขียนคัทเอาท์อยู่ที่โรงหนังต่างจังหวัด มาชวนแกไปช่วยเขียนด้วย แต่อีกไม่นานโรงหนังแห่งนี้ก็ไปตามตัวแกให้มาเขียนคัทเอาท์ที่นี่ ซึ่งโรงหนังนี้ไม่มีช่างเขียนคัทเอาท์มานานเป็นเดือนๆมีแต่ช่างเขียนตัวหนังสืออย่างเดียว แกก็ตอบตกลงกับทางโรงหนังแห่งนี้ แกบอกว่าไปเขียนคัทเอาท์ที่ไหนๆก็ไม่มีความสุขเท่ากับเขียนที่บ้านเราเอง ผมฟังแกเล่าเรื่องอื่นๆอีกมากมายอย่างใจจดใจจ่อ พร้อมทั้งกินกาแฟกับปาท่องโก๋ แหม๋! ช่างมีรสชาติเสียจริงๆ หลังจากนั้นแกก็ถามผมเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง ในระหว่างที่แกไม่อยู่ยังได้ฝึกเขียนรูปอยู่มั๊ย เราคุยกันอย่างเป็นกันเองอยู่นานยังกับไม่ได้เจอกันเป็นปี....ตอนท้ายของการคุยแกก็พูดขึ้นมาว่า "เราก็คิดถึงนายเหมือนกันนะ เราไปอยู่ที่โน่นเวลาจะเริ่มเขียนรูปเราจะนึกถึงนายเสมอ นายจะเป็นคนเตรียมสี ภู่กันและแปลงไว้ให้เราทุกครั้งเมื่อครั้งที่อยู่โรงหนังเก่า " (ผมอมยิ้มดีใจ...นำ้ตาซึมๆอยู่ในใจ )เฮ้อๆๆๆ.....มีความสุขจริงเรา :yoyocici99: :yoyocici99:
-
:yoyocici08: หลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้ว นายช่างก็ถามกลับมาที่ผมอีกว่า " นายจะกลับมาฝึกเขียนรูปกับเราอีกมั๊ย " ผมก็รีบตอบทันที " มาครับ ผมจะมาช่วยนายช่างเต็มที่เลยครับ "(ดีใจ...มีความสุขกับคำถามของนายช่างจริงๆ)
นายช่างบอกผมว่าเราจะเริ่มกันเลยนะวันนี้ เพราะว่าทางเจ้าของโรงหนังเขาเร่งมาเนื่องจากโรงหนังไม่มีคัทเอาท์หน้าโรงมาเป็นเดือนแล้ว ทำให้หน้าโรงหนังว่างเปล่าจะมีก็แต่ป้ายชื่อหนัง เริ่มเลยครับผมกับนายช่างช่วยกันทาสีขาวคัทเอาท์เก่า ซึ่งเลือกแผ่นที่ใหญ่ที่สุดเพราะว่าโปรแกรมหนังที่จะเข้าในอาทิตย์นั้น เป็นหนังฟอร์มใหญ่ของ ฉลอง ภักดีวิจิตร เรื่องทอง มีสมบัติ เมทะนี กรุง ศรีวิไล เกร็ก มอร์ริส อโนชา ผลารักษ์ มิส ถำ่ถุยหั่ง นายช่างเขียนเสร็จภายในวันนั้นเลยแต่มาเสร็จเอาก็ประมาณเกือบ 2 ทุ่ม รุ่งเช้าอีกวันตอนสายนายช่างและเด็กโรงหนังก็ช่วยกันติดตั้ง....ส่วนผมต้องไปโรงเรียนครับ ความฝันของผมเริ่มกลับมาแล้วครับ....อะไรมันจะมีความสุขขนาดนี้ๆๆๆๆ :yoyocici99: :yoyocici99:
-
:yoyocici100: :yoyocici100:รุ่งเช้า..ของวันใหม่ของการปิดเทอมใหญ่ ประมาณ 2 เดือนซึ่งเป็นความชอบของเด็กนักเรียนบ้านนอกเป็นอย่างมาก และยังเป็นฤดูร้อนอีกด้วย สำหรับผมแล้วขอชอบและชอบมากเป็นพิเศษ เพราะคิดดูผมมีโอกาสไปโรงหนังเพื่อฝึกเขียนคัทเอาท์ได้ทุกวันเลยตลอด 2 เดือน มันเป็นความใฝ่ฝันของผมจริงๆ และผมก็จะได้ดูหนังฟรีด้วยทุกเรื่อง ( หลายๆรอบอีกด้วย) ฉะนั้นไม่แปลกเลยที่ผมจะจำเนื้อหาเรื่องราวของหนังแต่ละเรื่องได้ แต่เดี๋ยวนี้ชักจะลืมๆบ้างแล้ว...ไปตามวัยและสังขารละนะ ฮ่าฮ่าๆๆๆ
:yoyocici08:จบม.ศ.1ผมเริ่มฝึกเขียนคัทเอาท์กับนายช่างอย่างเต็มตัว มีงานให้ผมทำทุกวัน ร่างแบบคัทเอาท์ใหญ่ ร่างแบบคัทเอาท์ติดรถแห่โฆษณาโปรแกรมเรื่องหนึ่ง ฉาย 3-5 วันแล้วแต่หนังถ้ามีชื่อดังมาจากกรุงเทพฯ หรือตามหนังสือพิมพ์ที่มันมีอยู่1-2หน้าที่โฆษณาหนังที่ฉาย ถ้าหนังดังมากก็จะมีรูปภาพใหญ่หน่อย โรงฉายก็จะมากระยะเวลาการฉายก็จะนาน ทางโรงหนังผมเช็กเกอร์หนังจะเอาใบปิดมาทิ้งไว้ล่วงหน้าเป็นเดือนๆ ฉะนั้นคัทเอาท์บางเรื่องต้องขึ้นหน้าโรงเป็นเดือนเหมือนกัน ช่วงระยะเวลาที่โรงหนังไม่มีนายช่างประจำโรง หน้าโรงมีแต่ตัวหนังสือเท่านั้นที่บ่งบอกถึงการฉายเรื่องอะไร ในความรู้สึกผมบรรยากาศของหน้าโรงในตอนกลางคืนของโรงหนังมันหายไปนะ สีสรรค์จากแสงไฟที่ประดับประดาหน้าโรงก็หายไป นายช่างผมเลยต้องรีบสร้างผลงาน ผมก็ช่วยอย่างเต็มที่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย....วันๆมันช่างมีความสุขเสียจริงๆบางวันมีหนังรอบบ่าย ผมก็จะแว๊บเข้าไปดูหนังพักผ่อนอย่างมีความสุข อะไรก็ได้ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่รักเราชอบ เราก็จะทำได้ดีแล้วก็มีความสุขเสียด้วย.....ว่ามั๊ย :GreenScarf (16):
-
ภาพตัวอย่างในหนังสือพิมพ์ โปสเตอร์หนังที่กำลังฉายที่กรุงเทพฯ (ภาพจากwww.thaifilm.com)
-
เอาอีกครับ อ่านกำลังสนุก เอายาวๆหน่อยครับอาจารย์ๆหยุดไปนานรออ่านอยู่ครับ
-
สวัสดีครับ.....เพื่อนๆสมาชิกทุกท่านคิดถึงกันนะครับผมหายไปนานเลยครับ วันนี้พอมีเวลาขอข้ามช๊อทการเล่าที่ค้างไว้ก็ขอค้างไว้ก่อนนะครับ ผมรู้มีคนรอผมเล่าเรื่องอดีตๆๆๆเกี่ยวกับเรื่อง การฉายหนังด้วยฟิล์มเยอะเหมือนกัน
ผมขอย้อนอดีตของผมสมัยที่ผมไปฝึกเขียนคัทเอาท์ กับนายช่างคือโรงหนังกลั่นแก้วได้ หลายคนคงจำได้นะครับ เรื่องที่ผมจะเล่าให้ฟัง.......คือเมื่ออาทิตย์ที่พึ่งผ่านมานี้ผมได้พาครอบครัวไปเยี่ยมคุณปู่ที่ต่างจังหวัด และในช่วงนี้ที่อำเภอผมอยู่อาศัยมาตั้งแต่เด็ก บรรยากาศแบบเดิมๆไม่เคยเปลี่ยนแปลงดูแล้วอบอุ่นทุกครั้งที่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านเกิด ทุกซอกทุกมุมเรารู้และสัมผัสได้ด้วยความรู้สึก...มีความสุขครับที่ได้กลับมา แต่โรงหนังครั้งในอดีตของผมไม่มีแล้วครับ โรงแรก มีผู้มารับเหมารื้อไปทั้งหมด ทุกชิ้นทุกอันที่เป็นส่วนหนึ่งของโรงหนังเท่าที่ผมได้ทราบข่าวในภายหลัง ตอนนี้กลายเป็นโลตัสมินิไปแล้ว....ฮึฮึน่าเสียดาย ส่วนอีกโรงเจ้าของเขาจ้างคนมารื้อ รู้แต่ว่าเครื่องฉาย 2 ตัวอยู่กับลูกเจ้าของโรงหนัง เขาขอเก็บไว้เป็นที่ระลึก (อยากเห็นตัวจริง ไว้สักวันจะกลับไปขอดูให้ได้) ตอนนี้บริเวณนั้นก็เป็นที่สร้างบ้านพักอาศัยของลูกเจ้าของโรงหนัง ผมกลับไปเยี่ยมบ้านทีไร......ภาพในอดีตบริเวณโรงหนังมันผุดขึ้นมาเต็มความรู้สึกทุกครั้ง
เหมืนครั้งนี้ก็เหมือนกันแต่มันยิ่งใหญ่กว่า มันเป็นอดีตที่ผมได้แต่มองไม่มีโอกาศได้สัมผัส แต่ครั้งนี้ผมได้เจอมันอีกและมันเป็นอดีตที่ผมสัมผัสได้......ผมเล่าให้ฟัง ผมยืนดู ขนลุกไปทั้งตัวนำ้ตาซึมนิดๆ ใจผมเต้นแรงมาก ผมได้สัมผัส ได้ลูป ได้จับ ได้เปิดดู ทุกซอกทุกมุม....แต่มันขาดชีวิตไปแล้ว มันขาดไปนานแล้วนานมากๆ หรือว่ามันจะหลับไป ถ้าผมมีโอกาศผมอยากจะปลุกมัน
จำภาพที่ห้องฉายหนังที่ผมไปยืนดู คุณน้าเขากำลังฉายหนังได้มั๊ยครับ ภาพที่อยู่ในความทรงจำของผมเมื่อ 40 ปีที่แล้ว มีเครื่องฉายหนังอยู่ 2 ตัวยี่ห้อไม่รู้จักครับ จำแต่หน้าตา รูปร่างมันได้ประมาณนั้น
-
:yoyocici08: :yoyocici08:ผมกลับไปต่างจังหวัดคราวนี้ ที่บ้านเกิดผมกำลังจัดงาน ย้อนอดีตเชิญชวนกลับมาเยี่มบ้านเกิด ในช่วงเทศกาลกินเจ อดีตที่ผมว่าที่ผมสัมผัสได้คือเครื่อง ฉายหนังโรง 1 ใน2เครื่องที่ได้เจอครับ รู้ตอนนี้คือยี่ห้อ หัวเป็น Super Simplex เตาเป็น Peerless Magnarc ครับผมยืนดู เกือบ 1ชั่วโมงเต็มอิ่มเลยครับสำหรับความสุขของผม ในการย้อนอดีต.........ที่สัมผัสได้ :yoyocici99: :yoyocici15: :yoyocici93:
-
ขอบคุณครับอาจารย์ ประสบการณ์คนชอบหนังนี่ ไม่ต่างกันเลยครับ
ค้างคืนบ้านท่านฉัตรชัย สักวันน่าจะดีครับอาจารย์ ทั้งคืนคงไม่จบครับ
อดีตมาเต็มๆเลย
-
:yoyocici07:ขอบคุณครับ คุณสถิตย์ ไว้ถ้ามีโอกาสครับ
-
ส่วนอดีตที่จะเล่าต่อ...ขอค้างไวัก่อนนะครับ...ฮิฮิ :yoyocici08: :yoyocici08: :yoyocici08:
-
สวยงามครับ :GreenScarf (13): อ.สมศักดิ์ ไม่เอามาสักเครื่องหนึ่งล่ะ 555555
-
:GreenScarf (13): อยากได้เหมือนกันครับท่าน ฉัตรชัย ฮิฮิ!ไปคราวหน้าต้องหาเวลาไปแวะเยี่ยมเยียนกันซะหน่อย ไปคราวนี้มีเวลาน้อยได้แต่มองๆ ลูบๆ...คิดถึง
สวยงามครับ :GreenScarf (13): อ.สมศักดิ์ ไม่เอามาสักเครื่องหนึ่งล่ะ 555555
-
! No longer available (http://www.youtube.com/watch?v=R_bn9xUyjgU#)
-
ห่างหายไปนาน...วันนี้ขอขึ้นต้นด้วยเพลงของ นพพร เมืองสุพรรณ ครับคิดถึงจังเลย
-
ต่อเลยครับ รออยู่ 5555 :yoyocici11:
-
เล่าสู่กันฟัง...กว่าจะมีเครื่องฉายหนัง เครื่องแรก ซีซั่น 2 :GreenScarf (12):
-
ต่อเลยครับอาจารย์ กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อครับ อ่านกันเพลินเลย แหม่!! มันช่างคล้ายกับชีวิตเราตอนวัยเด็กจริงๆ ตามเก็บเศษฟิล์มมาฉายเล่น แต่จะทันสมัยหน่อยก็ตรงที่ ใช้เลนส์นูนจากห้องวิทย์ (แอบจิ๊ก) กับหลอดไฟกลม 40-100 วัตต์มาทำเป็นหลอดฉาย อิอิ :GreenScarf (12): :GreenScarf (12): :GreenScarf (12):
-
ห่างหายไปนาน...วันนี้ขอขึ้นต้นด้วยเพลงของ นพพร เมืองสุพรรณ ครับคิดถึงจังเลย
เล่าสู่กันฟัง...กว่าจะมีเครื่องฉายหนัง เครื่องแรก ซีซั่น 2 :GreenScarf (12):
ต่อเลยครับอาจารย์ กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อครับ อ่านกันเพลินเลย แหม่!! มันช่างคล้ายกับชีวิตเราตอนวัยเด็กจริงๆ ตามเก็บเศษฟิล์มมาฉายเล่น แต่จะทันสมัยหน่อยก็ตรงที่ ใช้เลนส์นูนจากห้องวิทย์ (แอบจิ๊ก) กับหลอดไฟกลม 40-100 วัตต์มาทำเป็นหลอดฉาย อิอิ :GreenScarf (12): :GreenScarf (12): :GreenScarf (12):
:yoyocici08:หลังจากผมเข้ามาช่วยนายช่างได้ไม่นาน ผมก็มีเพื่อนใหม่ที่เข้ามาเรียนรู้ ฝึกเขียนคัทเอาท์เพิ่มขึ้นอีก 2 คนฉะนั้นรวมผมด้วยนายช่างก็จะมีผู้ช่วยทั้งหมด 3 คน
เพื่อน 2 คนที่เข้ามาใหม่ก็ต้องเริ่มจากเด็กฝึกหัดเหมือนผมในเมื่อครั้งเข้ามาเริ่มฝึกใหม่ๆ คือเตรียมล้างภู่กัน ล้างแปรง เตรียมถาดสี เตรียมสีไปก่อนเท่ากับผมเป็นคนสอน เรื่องพื้นฐานทั้งหมดที่ผมผ่านมา เพื่อนผมทั้ง 2 คนทำด้วยความขยัยขันแข็งไม่มีใครบ่นสักคน เพราะเขาเขัามาด้วยใจรัก ไม่มีใครบังคับ ผมก็คอยสอนในสิ่งที่ผมผ่านมาแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเิ่มจากการตีสเกล การร่างรูป ผมให้เขาหมั่นฝึกทำเองที่บ้าน แล้วนำมาดูกันคอยแนะนำกัน เขาทั้ง 2 ก็ไปได้เร็วขึ้น
เมื่อมีเพื่อนๆเข้ามาช่วยกันอีก 2 คน หน้าที่ผมที่นายช่างให้ผมเริ่ม และได้เขียนคัทเอาต์หนังเป็นครั้งแรก คือคัทเอาต์สำหรับติดรถโฆษณาหนังเคลื่อนที่ หลังจากที่ผมได้ฝึกซ้อมเขียนสีนำ้มันบนแผ่นไม้อัด ขนาด 60*80 ซม.มาแล้วหลายๆเรื่องซึ่งผมจะมีไม้อัดส่วยตัวสำหรับซ้อมเขียนรูปดาราต่างๆอยู่นานเป็นปีๆ แต่ละรูปพอผมเขียนเสร็จนาช่างก็จะมาแนะนำ ช่วยแนะนำแก้ไขให้จนทำให้เรามีความมั่นใจในการเขียน การใช้สีมากขึ้นไปเรื่อยๆ การสั่งสมประสบการณ์เหล่านี้มันทำให้เราได้พํฒนาขึ้ไปเรื่อยๆพอผมเขียนเสร็จผ่านการแก้ไขทิ้งไว้ให้แห้งสัก 2-3 วันผมก็จะหาดาราคนใหม่มาเขียนอีกโดยเขียนทับรูปเก่าลงไปเลย จนกลายเป็นชั้นของสีหนามากนานๆผมจึงจะลอกออกเสียทีหนึ่ง ผมจะทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆครับ
:yoyocici07:จนถึงวันนี้ที่นายช่างไว้วางใจให้ผมได้แสดงฝีมือเป็นครั้งแรก กันหนังอินเดียฟอร์มยักษ์เลยคือเรื่อง โชเล่ย์ คัทเอาต์หน้าโรงเราก็ช่วยกันเป็นงานชิ้นใหญ่มากมีการตัดสังกะสีเสริมส่วนบนของแผ่นคัทเอาต์ด้วยเพราะรูป 2 พระเอก ทราเมนเดอร์ กุมาร กับอบิตาบ บาจัน ยืนถือปืนทั้ง 2 คนซึ่งจัดทำสูงจากพื้น จนถึงเท่ากับหลังคาโรงหนังเลยทีเดียว ยิ่งใหญ่มากสำหรับเรื่องนี้เข้าโปรแกรมฉายนานถึง 7 วันเลยทีเดียว วันละ 2 รอบเสาร์-อาทิตย์ มีรอบบ่ายเพิ่มมาอีก คนเยอะมากๆสำหรับหนังเรื่องนี้ หลังจากก่อนหน้านี้ก็มี เรื่องช้างเพื่อน แก้ว พากษ์โดย ทิวา-ราตรี ก็ฉายนานถึง 7วันเหมือนกันคนที่อำเภอนี้ เขาชอบดูมากหนังอินเดียในยุคนั้น สำหรับผมก็ไม่พลาดเหมือนกันสำหรับหนังอินเดีย ชอบครัับ เพลงสนุก เวลาเศร้าก็เศร้าได้อารมณ์
ฉะนั้นหนังอินเดียหลายๆเรื่องที่ผ่านสายตาผมมาแล้ว ในยุคนั้นจะมีดาราดังที่พอจะจำได้ก็มี
ทราเมนเดอร์ กุมาร - เฮม่า มาลินี
อบิตาบ บาจัน - มุมตัส
ราจีป กุมาร - ราเยส คานนา - ซาซิ การปูร์
หนังก็จะมี วิมาณรัก ช้างเพื่อนแก้ว โชเล่ย์ สามพี่น้อง ธรณีกันแสง รอยรักรอยมนทิล เมโลดี้ ธรณีชีวิต สวรรค์บ้านนา เทพธิดาในฝัน ดวงใจในฝัน ขายชีวิต ฯลฯ :GreenScarf (13):
-
:yoyocici09:
-
:yoyocici02:
-
:yoyocici08:
-
เรื่องนี้ผมก็มีฟิล์ม 16 ม.ม. นะ แต่ชื่อไทยชื่อเรื่องอะไรครับ อาจารย์ :GreenScarf (14):
-
เรื่องนี้ผมก็มีฟิล์ม 16 ม.ม. นะ แต่ชื่อไทยชื่อเรื่องอะไรครับ อาจารย์ :GreenScarf (14):
บ๊อบบี้ เลยครับท่าน ผมมีแผ่น CDเอาไปทำบทพากษ์ มั๊ยครับ สนุกๆพากษ์กันเอง 555
-
เรื่องนี้ผมก็มีฟิล์ม 16 ม.ม. นะ แต่ชื่อไทยชื่อเรื่องอะไรครับ อาจารย์ :GreenScarf (14):
บ๊อบบี้ เลยครับท่าน ผมมีแผ่น CDเอาไปทำบทพากษ์ มั๊ยครับ สนุกๆพากษ์กันเอง 555
แบบ DVD ไม่มีเหรอทำง่ายหน่อย น่าเอามาทำบทพากย์เหมือนกัน ให้อาจารย์พากย์ 5555
-
ยังคิดถึง :GreenScarf (2):กันอยู่นะครับ
-
https://www.youtube.com/watch?v=R_bn9xUyjgU (https://www.youtube.com/watch?v=R_bn9xUyjgU)
-
สวัสดีครับ....พี่ๆเพื่อนๆน้องๆ
ที่ร่วมฟังผมเล่า....เรื่อง เล่าสู่กันฟัง ครั้งสุดท้ายที่ผมเขียนไว้ เมื่อ 17 มกราคม 2559 นี้ก็นานมาก อีก 1 เดือนก็จะครบปีแล้ว อย่าว่ากันนะเอาว่าเรายังเล่าสู่กันฟังแบบกันเองสนุกๆเหมือนเดิมนะครับ
เมื่อเดือนที่แล้วมีอยู่วันหนึ่ง ผมได้เปิดย้อนดูอดีตในโพสท์ที่เคนเล่าสู่กันฟัง ในช่วงที่ผมไปฝึกเขียนคัทเอาท์อยู่กับนายช่าง คงจำกันได้นะครับ ทำให้ผมหวนรำลึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาในวัยเด็ก นั่งนึกหลับตาทีไรก็สามารถเล่าออกมาเป็นรูปภาพได้ทันที ช่างมีความสุข ความประทับใจ มิรู้ลืมในช่วงวัยเด็กและวัยรุ่นของผมในช่วงนั้น ช่างสมบุกสมบันเสียจริงๆ บางทีก็นึกขำตัวเอง ว่าทำไมเราถึงผูกพันธ์กับโรงหนังช่างมากมายเสียเหลือเกิน ช่วงเวลา 6 ปีเต็มๆ ตั้งแต่ชั้นป.5 จนถึงชั้นม.ศ.3 (ในยุค 40 ผ่านมาแล้ว) แต่เวลาที่ผมทุ่มเทไป ผลที่ได้มันก็ติดตัวผมมาจนถึงปัจจุบันนี้ น่าภูมิใจเป็นยิ่งนัก..ฮิฮิ
วันเวลาผ่านไป เวลาที่ผมได้ดูคัทเอาท์หนังเก่าๆ โปสเตอร์หนังเก่าๆ แล้วก็ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ โปสเตอร์เหล่านี้เคยผ่านตาผมมาแล้วทั้งนั้น......คิดถึง
-
พักด้วย 1เพลง มนต์รักลูกทุ่ง โดยไพรวัลย์ ลูกเพชร (ชอบมากครับ) https://www.youtube.com/watch?v=B2dsnXziimo (https://www.youtube.com/watch?v=B2dsnXziimo)
-
เช้าวันศุกร์ 25 ธ.ค.59 สวัสดีครับ ฟังเพลง รุ่งแจ้งแสงทองส่องฟ้า ของประกายเพชร สรหงษ์
https://www.youtube.com/watch?v=cAP7pN7Gt3g (https://www.youtube.com/watch?v=cAP7pN7Gt3g)
-
:GreenScarf (2): แต่มาคิดอีกทีช่วงเวลา 6ปี ที่ผมผูกพันธ์กับโรงหนังนั้น มันก็เกือบทำให้ชีวิตผมต้องผลิกผันไปในเส้นทางเดินอีกเส้นหนึ่ง เพราะทางบ้านผมเริ่มจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับพฤติกรรมของผม ที่วันๆเอาเวลาไปอยู่กันโรงหนังไม่ยอมช่วยงานที่บ้านเลย จนพ่อผมต้องบอกว่า ถ้าจะรักที่จะอยู่กับโรงหนังแล้วไม่ยอมช่วยงานบ้าน ก็ไปอยู่กับโรงหนังแล้วก็ไม่ต้องเรียนต่อจบแค่ม.ศ.3ก็พอแล้ว
ทำให้ผมเกิดรังเรเสียแล้ว ช่วงนี้จะเอายังไงดี คิดอยู่นานความใกล้ชิดกับโรงหนังเห็นทีจะต้องเริ่มเหินห่างเสียแล้ว ผมเข้าไปปรึกษากับนายช่างเล่าให้นายช่างฟัง นายช่างก็เข้าใจ แกสอนและแนะนำผม ชักแม่นำ้ทั้ง 5 เพื่อที่จะให้ผมเอาดีทางด้านการเรียน เพื่ออนาคตของผมเอง นายช่างแกก็ยกตัวอย่างของตัวแกเองให้ฟังว่า ตัวแกเองก็เริ่มจากการชอบอะไรที่คล้ายๆกับผมเหมือนกัน ฝึกการเขียนคัทเอาท์ตามโรงหนังซึ่งมีเส้นทางเดินที่คล้ายกัน
นายช่างเล่าให้ผมฟังต่อว่า ครั้งแรกที่เห็นผมเข้ามายืนดูแกเขียนรูป และได้พูดคุยกัน แกบอกว่ามีความรู้สึกว่าเราถูกชะตากัน มีอะไรที่คล้ายๆกัน แกเลยรับผมเป็นลูกศิษย์คนแรกของแก เพราะทำให้แกนึกถึงตอนวัยเด็กที่ผ่านมา นายช่างบอกให้ผมไปเรียนต่อและกลับไปช่วยงานที่บ้าน เพราะมันเป็นช่องทางของอนาคตในการดำเนินชีวิตที่หลากหลายกว่าอยู่ตรงโรงหนังนี้ ส่วนทางนี้ก็จะมีเพื่อนรุ่นน้องอีก 1 คนที่ยังอยู่พอที่จะช่วยงานได้ ส่วนเพื่อนผมอีกคนที่เข้ามาฝึกหลังผมเขาก็จบ ม.ศ.3 พร้อมที่จะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ คราวนี้นายช่างก็จะมีผู้ช่วยเหลืออยู่เพียงคนเดียว....ช่วงนั้น (ปี 2518) คิดแล้วก็ใจหายเมื่อนึกถึงความผูกพันธ์อันยาวนาน
-
มีเพลงมาฝาก แบบสบาย ลมรำเพย ของพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
https://www.youtube.com/watch?v=VMiQ_Ottl3Q (https://www.youtube.com/watch?v=VMiQ_Ottl3Q)
-
สมัยคุณพ่อคุณแม่เราเลยน่ะแบบนี้
-
เพลงสุดท้ายเพราะมากครับ