สมัยก่อน หนัง 16 มม.พากย์สดๆ พอถึงฉากร้องเพลง.. ในบทพากย์หนัง เขาก็จะเขียนบอกนักพากย์ว่า ให้เตรียมแผ่นเสียงเพลงชื่อนั้นๆ ไว้คอยเปิดด้วย.. นักพากย์หรือคนวางเพลงก็ต้องอาศัยความชำนาญในการวางเข็มให้เสียงตรงกับหนังบนจอ แรกๆ ใครก็วางเข็มเปิดเพลงได้ตรงปากหมดนั่นแหละ แต่พอนานๆ วันไป ฟิล์มหนังก็เริ่มขาดไปเรื่อยๆ ส่วนแผ่นเสียงบางครั้งก็เริ่มสะดุดอีก ไม่มีแผ่นสำรองเพราะทำให้กับหนังโดยเฉพาะ ก็เลยทำให้ฉากร้องเพลงไม่ค่อยสมจริงนัก.. หนักๆ เข้า เขาก็ตัดฟิล์มฉากร้องเพลงทิ้งไป..
ก็เลยทำให้ผู้กำกับบางท่านแก้ปัญหาด้วยการถ่ายฉายร้องเพลงด้วยฟิล์ม 35 มม.อัดเสียงไว้ในฟิล์มเลย.. แต่สำหรับหนังเรื่องนี้ยังคงเป็นแบบเก่าคือ ต้องเปิดแผ่นเสียงตามเนื้อหนัง.. พอฟิล์มขาด ฟิล์มหายไปเรื่อยๆ เราได้กากฟิล์มมา แม้เราจะหาแผ่นเสียงมาได้ แต่ภาพเหลือไม่พอ เราก็ต้องหาภาพอื่นๆ ที่ใกล้เคียงมาใช้แทนเพื่อให้เสียงเพลงฟังสมบูรณ์ขึ้น ภาพก็เหลือน้อย ก็วางยากเหมือนกันนะครับ..
