เล่าสู่กันฟัง...กว่าจะมีเครื่องฉายหนัง เครื่องแรก

[สถิตย์ บุตรน้อย]

เงียบทุกเวปครับอาจารย์ เหมือนบรรยากาศมาคุไงก็ไม่รู้ ยิ่งโรงหนังเปลี่ยนระบบ
โอกาสจะฉายฟิล์มแทบไม่มี(ในโรงไฮโซชั้นหนึ่ง) บางคนบอกเข้าโรงหนังเวลา
ฉายนึกว่าอยู่ร้านหมูกะทะ หรือลานเบียร์ทุกทีเลย เหงาสุดๆ เขาบอก............

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici08:ขอเล่าต่อ.....การยิงนกตกปลามักจะเป็นของคู่กันเสมอสำหรับชีวิตในวัยเด็กของเด็กชนบท  ที่เด็กในเมืองโอกาศที่จะได้สัมผัสมีน้อย  ฉะนั้นรสชาติที่จะได้สัมผัสกับธรรมชาติแบบท้องทุ่งนา  ป่าเขาลำเนาไพรก็จะนึกภาพไม่คอยออก...
                  หลังจากเข้าป่าไปยิงนกมาแล้ว...ผมก็จะเล่าเรื่องการไปหาปลาบ้าง
วันนั้นเรานัดกันไปหาปลา  หลังจากเข้าป่าและเดินผ่านท้องทุ่งนาผ่านตามแอ่งนำ้  คูนำ้  ที่ตื้นๆไม่ลึกมากนักหลังจากหน้าฝนผ่านไปได้ไม่นานแล้วก็เลยไปจนถึงหน้าแล้ง  ซึ่งอยู่ในช่วงของการปิดภาคเรียนระยะยาว  เป็นช่วงเวลาการหยุดเรียนที่เด็กๆชอบมากที่สุด
                 เราก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์  เสบียงอาหาร  ขนมของขบเคี้ยว  พร้อมที่จะไปหาปลาอุปกรณ์ของเราก็จะมี  ถังนำ้พลาสติก  2 ใบ  มีดตัดฟืน  จอบด้ามสั้นๆ  และข้าวห่อคนละพ่อ  ปลาที่เราจะไปหานั้นไม่ใช่ไปตกปลา  แต่เราจะไป "วิดปลา" ทางบ้านผมเขาเรียกกันอย่างนั้น  เมื่อเราเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า  ไปยังจุดมุ่งหมายที่เราหมายตากันไว้  เพราะถ้าเราออกสายแดดจะร้อนมาก  แอ่งนำ้ที่เราจะไปวิดปลากันนั้นมันอยู่กลางแดดเสียด้วย  ซึ่งจะทำให้เราเสียพลังงานไปมากกว่าปกติ  หลังจากเราเดินกันไปตามทุ่งนารัดเราะไปเรื่อยๆประมาณ ครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงจุดหมาย  คือ  แอ่งนำ้ที่เราจะวิดปลากัน  ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับตันไทรต้นใหญ่เป็นแอ่งที่ไม่ใหญ่มีนำ้ไม่ค่อยมากสูงประมาณสะโพกผมเห็นจะได้....ดูแล้วคงเป็นงานที่ไม่เหนื่อยสักเท่าไหร่   :yoyocici52:ใต้ต้นไทรก็ร่มรื่นบรรยากาศเย็นสบาย  ลมก็พัดชิวๆ  พอถึงที่ก็ขอพักผ่อนกันสักหน่อย  กินนำ้กินท่าเติมพลังกันสักหน่อย.......แล้วเราก็เริ่มทำพิธีกรรมขอขมาเจ้าที่ก่อนจะลงมือปฎิบัติการ (จำน้าๆเขามาครับ  สมัยอยู่เหมืองแร่)......ฮิฮิไม่เชื่ออย่าลบหลู่

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici08:นี่เป็นการ  "วิดปลา"ด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก  ก่อนหน้านี้เคยวิดปลากับน้าๆสมัยทำงานในเหมืองแร่โน้นนนนน....
     เราช่วยกันแหวกหญ้าที่รกๆออก  ผมเอาจอบมาขุดดินรอบๆแอ่งนำ้มาแบ่งส่วนของแอ่งที่นำ้ลดลง  แล้วมีพื้นที่ว่างและก็ขุดส่วนที่แห้งให้ลึกลงเพื่อรับนำ้ที่เราวิดออกมา  แล้วก็เอาดินส่วนที่ขุดมานำไปกั้นเป็นเขื่อน  เราช่วยกันแต่งคันดินที่นำมากั้นให้แข็งแรงมิฉะนั้นคันดินอาจจะพังลงมาได้ถ้าแข็งแรงไม่พอ  นำ้ก็จะไหลกลับไปที่เดิม
     เริ่มเลยครับผมเริ่มวิดนำ้ออกจากแอ่งก่อนเลยครับ  ส่วนน้องเขาจะคอยดูคันดินพอผมเหนื่อยเราก็จะผลัดกันสลับกันไปเรื่อยๆ  จนเวลาผ่านไปแสงแดดเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ  ฮือฮือ!!!  เริ่มเหนื่อยกันแล้วครับก็หยุดพักกันกินนำ้กินขนม....
     เริ่มวิดกันต่อนำ้เริ่มลดลงหายไปบ้างแล้ว  ช่วงนี้จะเหลือประมาณหัวเข่า  เราผลัดกันไปไม่รู้กี่เที่ยวแล้วและก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  แต่รู้ว่าตอนนั้นเราทั้งสองท้องเริ่มหิวแล้วกว่า  จะรู้ว่ากี่โมงก็ตอนเงยหน้าขึ้นมองดางอาทิตย์นั้นแหละมันอยู่ตรงหัวพอดี  ฮ่าฮ่าๆๆ  มันเที่ยงแล้วหรือนี่หยุดครับหยุดเลย...ขอพักกินข้าวก่อน

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici08:หลังจากพักเที่ยงกินข้าวห่อที่เตรียมมาเรียบร้อยแล้ว  ก็นั่งพักกินขนมนั่งคุยกันถึงปลาที่เราจะเจอกันอีกสักพักใหญ่หลังจากที่เราได้วิดนำ้ออกไปอีก....คาดว่าอีกสักประมาณ  1 ชั่วโมงคุยกันได้ไม่นานเราก็เริ่มดำเนินการวิดนำ้กันต่อ  หลังจากนั้ประมาณ  1ชั่วโมงกว่าๆเห็นจะได้นำ้ก็ลดลงเหลืออยู่  สูงประมาณหน้าแข้งของผม  ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีปลาเริ่มว่ายนำ้ผ่านขาผมบ้างแล้วนำ้ก็ขุ่นข้น  บางครั้งก็มองเห็นสันหลังของปลาช่อน  ปลาหลายตัวเริ่มว่ายนำ้ได้ช้าลงเพราะความขุ่นข้นของนำ้  นำ้เริ่มเหลือน้อยลง  นำ้เริ่มเป็นโคลนมากขึ้น  บางครั้งที่ผมวิดนำ้ขึ้นมาผมจะต้องเทสาดลงบนพื้นดินแห้งๆเพราะเริ่มมีปลาติดอยู่ในถังนำ้ที่เราเทด้วย  โดยเฉพาะปลาหมอดิ้นกะแด่ว  กะแด่ว  ผมบอกน้องเขาต้องเอารองเท้าฟองนำ้มากดไว้ก่อนนะแล้วค่อยจับ  อย่าได้เอามือเปล่าๆไปตะปบเชียวนะมิฉะนั้น...จะได้ร้องจ๊าก!  เพราะครีบของมัน 
    :yoyocici08:นำ้ก็เหลือน้อย  พร้อมที่จะช่วยกันจับปลากันแล้วครับ  เราช่วยกันจับกันอย่างสนุกสนานมากเพราะว่ามันไม่ใช่ของง่ายเลย  มันจะลื่น  มันจะดิ้นหลุดจากมือตลอดเวลา  เรามอมกันไปทั้งตัวมันเป็นการจับปลาที่ยากมาก  ผลสุดท้ายก็คือใช้วิธีจับให้มันง่ายคือ  เมื่อเจอตัวปลาเราก็เอาถังตักเลยแล้วเอาไปเทสาดบนพื้นแห้งๆ ......แล้วก็จับใส่ถุงๆๆๆๆ
       วันนี้เราจับปลากันได้เยอะเต็ม  2 ถุงที่เตรียมไปจนเราไม่ไหวแล้ว  ก็เลยหยุดกว่าจะหยุดเวลาผ่านไปเท่าไหร่เราก็ไม่รู้เพราะมันน่าสนุกจริงๆเหนื่อยล้าด้วยกันทั้งสองคน  แต่ถ้าดูจากดวงอาทิตย์ก็หน่าจะสักประมาณ  5 โมงเย็นเห็นจะได้  นั่งพักเหนื่อยกันผมก็สั่งให้น้องช่วยก่อไฟเพื่อปิ้งปลากินกันก่อนกลับบ้านเมื่อไฟลุกได้ที่เริ่มจะเป็นถ่าน  ผมกับน้องก็ช่วยกันเลือกปลาที่จะปิ้ง  มีปลาช่อน  2 ตัว ปลาหมอ  4 ตัว  เอาปลาทุกตัวมาเสียบไม้แต่เฉพาะปลาช่อนเราจะเอาโคลนมาหุ้มตัวปลาอีกที  ปลาทั้งหมดก็ปักไม้ลงดินรอยๆกองไฟ......ต้องรอครับ
  :yoyocici51:ระหว่างที่รอเราก็ช่วยกันรื้อคันดินที่กั้นนำ้ออก  เพื่อให้นำ้ได้ไหลกลับไปที่เดิมทั้งนี้จะช่วยให้ปลาที่ยังเหลืออยู่ได้แพร่ขยายพันธุ์ต่อไป  ( แฮแฮ!!น้าที่เหมืองแร่เคยสอนไว้ )  เมื่อเปิดคนดินปล่อยนำ้เสร็จเรียบร้อยแล้ว  เราก็แก้ผ้า......ลงอาบนำ้ในบึงใหญ่  ล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดจนสบายตัวดีแล้ว.....ก็ขึ้นมากินปลาเผาอบโคลนที่หอมกรุ่นกันอย่างเอร็ดอร่อย........ตะวันเริ่มลับภูเขา  เราก็เริ่มเก็บข้าวของแล้วก็เดินรัดท้องทุ่งนา...กว่าจะถึงบ้านก็มืดพอดี :yoyocici100:วันนี้ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวันของ.....ชีวิตเด็กชนบท

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici08:ชีวิตในวัยเด็กของชนบทอีกอย่างที่ขาดไม่ได้คือ  เรื่องปลากัด
            ขอเล่าไปอีกสักตอน  อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ..... เช้าของวันเสาร์อากาศดีมากหลังจากเมื่อคืนมีฝนตกลงมาไม่หนักมาก  แต่ก็พอที่จะทำให้ช่วงเช้ามีหมอกบางๆ  วันนี้ผมกับน้องได้นัดกันไว้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อคืนว่าเราจะไปทุ่งนากัน  เพื่อไปจับปลากัด  มาเลี้ยงไว้สำหรับไว้กัดกันและอีกอย่างก็เลี้ยงไว้เพื่อความสวยงาม  ผมชอบปลากัดประเภทปลากัดทุ่งหรือปลากัดป่าซึ่งมีสีสรรค์ที่สวยงามตามธรรมชาติ  การหาปลากัดหรือการจับปลากัดมันเป็นอะไรที่ต้องใช้ทักษะเหมือนกัน  แต่สิ่งพวกนี้มันเหมือนกับติดกับตัวมาตั้งแต่เกิด  มันเกิดจากการเรียนรู้จากรุ่นสู่รุ่นของเด็กชนบท...
          เมื่อเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้ว  (ถุงพลาสติกใบเล็กๆ) สายๆหน่อยเราก็ออกเดินทางไปทุ่งนาเส้นทางเดิมที่เราเคยไปวิดปลาด้วยกัน  เพราะตามทุ่งนาหลังจากมีการเก็บเกียวข้าวไป  ก็จะเหลือแต่ซังข้าวหรือตอต้นข้าวที่ล้มจากการเหยียบตอนเก็บเกี่ยว  ก็จะเกิดเป็นหลุมบ่อพอที่จะทำให้เกิดแอ่งนำ้เล็กๆมีนำ้ขังตื้นบ้างลึกบ้าง  ปลากัดทุ่งที่เราจะไปจับกันนี้มันชอบอยู่ตามจุดต่างๆของทุ่งนาที่มีนำ้นิ่งๆ  เพรามันสามารถทำเป็นที่อยู่อาศํยได้เป็นอย่างดี  หรือเปรียบเสมือนเป็นบ้านสำหรับคู่ผัวตัวเมียก็ว่าได้  และถ้าเป็นนำ้ที่ขังนานมากๆจนบริเวณนั้นนำ้สีออกสนิมเราก็จะได้ปลาที่แข็งแรง (อึกมากในการกัดแต่ละครั้ง) และค่อนข้างจะดุด้วย ฟองที่ปลากัดสร้างขึ้นมาก็จะมีสีออกสนิมๆด้วย อันนี้ผมได้จากประสบการณ์  แต่ที่อื่นอาจจะไม่เหมือนกันนะ
          พอถึงจุดที่ๆเราคิดว่าน่าจะมีปลากัดให้เราจับ  เพราะสังเกตุจากสิ่งแวดล้อม  เราก็นั่งพักกันใต้ต้นข่อยใหญ่ที่ขึ้นอยู่ตามคันนากินขนมกินนำ้กันเสร็จก็ถอดรองเท้าเดินลุยกันเลย  ก้มๆเงยๆสายตาก็ส่ายดูตามโคนต้นหญ้า เพื่อที่จะหาฟองซึ่งเป็นที่อยู่ของปลากัด  ผมเจอก่อนเป็นคนแรกแต่ผมยังไม่จับครับ  ผมจัดแจงเอาถุงพลาสติกออกมาใส่นำ้สักครึ่งถุงแล้วก็เอาปากคาบถุงไว้เพื่ที่จะใช้มือสองข้างจับปลากัดได้สะดวก  การจับปลากัดคือการใช้มือทั้งสองข้างวางซ้อนกันให้เกิดเป็นแอ่งอยู่ใต้ฟองปลากัด  แล้วค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆจนเห็นตัวปลากัดอยู่ในแอ่งมือ  และค่อยๆยกมือให้ขึ้นเหนือนำันิดนึงแล้วใช้มือข้างที่ถนัดรวบตัวปลากัดไว้พร้อมทั้งปล่อยนำ้ให้ออกตามร่องนิ้วมือ  หลังจากนั้นก็เอาถุงที่คาบไว้มาปล่อยปลากัดตัวแรกลงไป...โอ้วววว...สวยงามมากๆทุกส่วนของตัวปลาอยู่ครบไม่มีส่วนไหนแหว่งหายหรือขาดออกไป  แต่สีจะซีดลงหน่อยเพราะความตื่นเต้นหรือตกใจ  หลังจากได้ตัวแรกแล้วตัวที่สอง  สามก็ตามมา  วันนั้นผมจำได้ผมจับมาได้ประมาณ  20 ตัวที่อยู่ในถุงเดียวกัน  เมื่อรวมกันเยอะพร้อมทั้งอาการตกใจมันยังไม่กัดกันหรอกครับ  แต่ถ้าแยกไปขังไว้สักระยะหนึ่งแล้วมาเจอกันซิ  มันพร้อมที่จะเป็นศัตรูกันทันที
          :yoyocici08:พอเวลาใกล้จะเที่ยงแดดก็เริ่มร้อนแล้ว  เราก็ชวนกันกลับบ้านในระหว่างเดินทางกลับต้องผ่านบึงนำ้ใหญ่ก็แวะ  แก้ผ้ากระโดดเล่นนำ้กันคลายร้อนสักหน่อยก่อนกลับบ้าน  ส่วนปลากัดผมและน้องก็นำไปแขวนใต้ต้นข่อยร่มๆเสียก่อน....  เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งเพือนผมมันมาจับปลากัดเสร็จมันก็แวะเล่นนำ้แบบผม  มันเอาถุงปลากัดวางอยู่ในแอ่งที่เป็นรอยตีนควายเปิดปากถุงไว้แล้วลงไปเล่นนำ้  เล่นอยู่นานเหมือนกันเล่นเสร็จแล้วขึ้นมาจากนำ้พอก้มจะหยิบกางเกงใส่แทบช๊อคปลากัดกระโดออกจากถุงตายหมดทุกตัว...โอวววน่าสงสารสาเหตุเพราะวางตากแดดนำ้ในถุงมันร้อน  ปลากัดเลยกระโดดหนีหวังจะรอด...แต่เป็การฆ่าตัวตายหมู่   ที่เล่ามานี้ล้วนแต่เป็นการทำบาปทั้งนั้น  โดยการเอาความสนุกเป็นที่ตั้ง  แต่ในชนบทมันก็หาของที่จะเล่นก็มีน้อยถ้าบาปเราก็ยอมละครับ  เพราะคุณปู่  คุณพ่อเราก็ทำมาแบบนี้กันนานมาแล้ววววววว

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici08:หลังจากเล่นนำ้กันเสร็จเราก็รีบเดินทางกลับบ้าน  เพราะหิวข้าว  พอถึงบ้านก็รีบเดินหลบแม่ไปทางหลังบ้าน  จัดแจงเทปลากัดในถุงลงใส่ถังพลาสติก  พอเทเสร็จปุ๊บก็ได้ยินเสียงแม่เรียก  ผมก็ตอบรับครับ ๆๆๆ  (สงสัยผมต้องถูกแม่ดุอีกแน่เลยคราวนี้เพราะแม่ผมเคยบ่นกับผมทุกครั้ง  เวลาเห็นผมเอาปลากัดมาเลี้ยงหรือไปยิงนกตกปลามา  แม่ก็จะพูดเสมอว่า "มันบาปนะแกไปเอามันมา  มันต้องพลัดพ่อพลัดแม่ให้นึกถึงใจเขาใจเราบ้าง"  พอผมโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้วคำเหล่านี้มันช่วยให้ผมฉุกคิดได้เสมอ )
   ผม : แม่มีอะไรครับ
   แม่ : แกกินข้าวหรือยัง  ไปจับปลามาอีกละซิ
   ผม : ครับ
   แม่ : วันนี้ช่วงสายๆที่แกไปแล้ว  นายช่างที่วาดรูปโรงหนังมาถามหาแก
          บอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปหานายช่างที่โรงหนังด้วย  แต่เป็นคนละโรงนะไม่ใช่โรงเดิม  อย่าลืม
                ( ผมอึ้งไปพักนึง  ด้วยอากาศตื่นเต้น )
   ผม : จริงๆนะครับแม่  ( แม่มองหน้าผมแล้วก็พลอยอมยิ้มมมม...ไปกับผมด้วย )
        ความฝันของผมมันกำลังจะกลับมาแล้ว........มีความสุกจังเลย  อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆๆๆๆๆๆๆ

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici100:สวัสดีครับ....ห่างหายไปนานผมยังคิดถึงกันอยู่นะครับ  ช่วงที่ผ่านมาเป็นช่วงเปิดเทอมปีการศึกษาใหม่ของลูกๆเลยดูวุ่นๆนิดหน่อย  หลายท่านก็คงจะเป็นแบบผม  แต่ถ้าเป็นยุคผมสมัยเรียนประถมดูไม่ค่อยจะวุ่นวายเท่าไหร่ในการจัดเตรียมก่อนเปิดเทอม  เพราะชุดนักเรียนก็ชุดเดิมที่พอยังจะใส่ได้  กระเป๋าก็ใบเดิมหนังสือตำราเรียนก็ไม่ต้องซื้อ  รับช่วงต่อมาจากพี่  พี่  พี่พี่  ถึง 4 ช่วง เพราะตำราเรียนสมัยก่อนไม่ค่อยจะมีการเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่  การรับช่วงจึงเป็นการประหยัดที่ดีของพ่อแม่  สมุดเรียนผมยังไม่ต้องใช้เลย  รุ่นผมยังต้องเรียนกับกระดานชนวนและดินสอหินอยู่เลยครับ  มีขวดนำ้เล็กๆใช้สำหรับลบกระดานหลังจากเขียนและส่งครูตรวจเรียบร้อยแล้ว  อุปกรณ์การเรียนน้อยมาก  การเรียนสมัยก่อนเลยเป็นการเรียนแบบให้เข้าใจ  ท่อง  ให้จำ  แต่ก็เข้าใจและก็จดจำได้เร็วนะ.....เด็กสมัยก่อนมีชีวิตแต่ละวันคือ  ไปเรียน  เล่น  ช่วยงานบ้าน  เล่น  เข้านอน  จะวนเวียนกันอยู่อย่างนี้สิ่งยั่วยุ  สิ่งบันเทิงต่างๆมีน้อยนานๆจะมีงานวัดบ้าง  งานโรงเรียนบ้าง  และก็หนังขายยา  (ของโปรด)  เมื่อก่อนการเดินทางไปโรงเรียนก็ลำบากยิ่งหน้าฝนยิ่งลำบากเข้าไปอีก  กว่าจะไปถึงโรงเรียนแต่ละวัน  ก่อนออกจากบ้านหลังจากพี่จัดเตรียมกล่องอาหารให้เรียบร้อยแล้ว  ผมสะพายกระเป๋าแล้วพี่ผมจะเอาผ้าพลาสติกมาห่อพันรอบตัวผมจะโผล่เฉพาะหน้าเท่านั้น  ดูรูปทรงแล้วเหมือนกับพระออกบิณฑบาตรยามเช้าเลยทีเดียว.... พร้อมแล้วก็ออกเดินทางแบบเท้าเปล่า พอไปถึงโรงเรียนก็จัดแจงถอดผ้าพลาสติกออกตากแล้วก็เข้าห้องเรียนด้วยอาการหนาวสั่น....

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

 :yoyocici08:ขอเล่าต่อจากคราวที่แล้วนะครับหลังจากที่นายช่างมาหาผมที่บ้าน  วันที่ผมไม่อยู่ผมไปจับปลากัด
             รุ่งเช้าของวันอาทิตย์ผมรีบตื่นนอนตั้งแต่เช้า  อาบนำ้แต่งตัวกินเข้าเช้าเสร็จรีบปั่นจักรยานไปโรงหนัง  ซึ่งโรงหนังนี้อยู่ห่างจากบ้านผมประมาณสัก 1.5 กม.ไกลจากโรงเดิมมาก  ผมปั่นจักยานไปด้วยอาการที่ตื่นเต้นมากๆที่จะได้เจอนายช่าง  ผมไม่ได้เจอนายช่างประมาณสัก  2 เดือนเห็นจะได้  2 เดือนสำหรับผมนี้มันยาวนานเอามากๆ  จนบางครั้งผมสนุกเพลิดเพลินไปกับสิ่งอื่นๆจนลืมเรื่องเขียนคัทเอาท์ไปเหมือนกัน  อีกอย่างผมก็ไม่ได้ข่าวคราวจากนายช่างเลยว่าไปอยู่ที่ไหน.....ตื่นเต้นๆๆๆ

[ฉัตรชัยฟิล์มshop]

รออีกแล้ว 

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

รออีกแล้ว 

:yoyocici08:เมื่อผมปั่นจักรยานมาถึงหน้าโรงหนัง  ผมตรงดิ่งไปที่บริเวณเขียนคัทเอาท์แต่ไม่มีใครอยู่เลยผมก็เดินดูรอบๆบริเวณหน้าโรงหนังดูใบปิดหนัง  ป้ายโฆษณาชื่อเรื่องหนังแต่แปลกไม่ยักมีคัทเอาท์หนังเลย  แสดงว่าโรงหนังนี้คงขาดช่างเขียนคัทเอาท์มาหลายเรื่องแล้ว
         สักพักหนึ่งก็มีคนเรียกชื่อผมในขณะที่ผมยืนหันหลังอยู่  ผมก็หันหน้ากลับตามเสียงนั้นไปทันที  ผมเห็นนายช่างเดินเข้ามาหาผมในมือหิ้วกระป๋องกาแฟ (กระป๋องนมข้นสำหรับใส่กาแฟซื้อกลับไปกินที่บ้าน) พร้อมถุงกระดาษใส่ปาท่องโก๋  ผมอมยิ้ม...อาการตื่นเต้นและดีใจยังรู้สึกอยู่หลายนาทีเหมือนกัน
              ผม  :สวัดดีครับนายช่าง  นายช่างสบายดีนะครับ  นายช่างหายไปไหนมาครับ  ผมคิดถึงนายช่างนะครับ  (นี่คือคำถามจากความรู้สึของผมในขณะนั้น)
        นายช่างยิ้มรับผม  ผมก็ยังตื่นเต้นอยู่เลย
              นายช่าง  :สวัสดีครับ  ไปเราไปนั่งกินกาแฟกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน
         หลังจากนั่งกินกาแฟกันอยู่สักพัก  นายช่างแกก็เล่าให้ผมฟังว่า  หลังจากแกออกจากโรงหนังเก่าแล้วก็มีเพื่อนของแกที่เขียนคัทเอาท์อยู่ที่โรงหนังต่างจังหวัด  มาชวนแกไปช่วยเขียนด้วย  แต่อีกไม่นานโรงหนังแห่งนี้ก็ไปตามตัวแกให้มาเขียนคัทเอาท์ที่นี่  ซึ่งโรงหนังนี้ไม่มีช่างเขียนคัทเอาท์มานานเป็นเดือนๆมีแต่ช่างเขียนตัวหนังสืออย่างเดียว  แกก็ตอบตกลงกับทางโรงหนังแห่งนี้  แกบอกว่าไปเขียนคัทเอาท์ที่ไหนๆก็ไม่มีความสุขเท่ากับเขียนที่บ้านเราเอง  ผมฟังแกเล่าเรื่องอื่นๆอีกมากมายอย่างใจจดใจจ่อ  พร้อมทั้งกินกาแฟกับปาท่องโก๋ แหม๋! ช่างมีรสชาติเสียจริงๆ  หลังจากนั้นแกก็ถามผมเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง  ในระหว่างที่แกไม่อยู่ยังได้ฝึกเขียนรูปอยู่มั๊ย  เราคุยกันอย่างเป็นกันเองอยู่นานยังกับไม่ได้เจอกันเป็นปี....ตอนท้ายของการคุยแกก็พูดขึ้นมาว่า  "เราก็คิดถึงนายเหมือนกันนะ  เราไปอยู่ที่โน่นเวลาจะเริ่มเขียนรูปเราจะนึกถึงนายเสมอ  นายจะเป็นคนเตรียมสี ภู่กันและแปลงไว้ให้เราทุกครั้งเมื่อครั้งที่อยู่โรงหนังเก่า " (ผมอมยิ้มดีใจ...นำ้ตาซึมๆอยู่ในใจ )เฮ้อๆๆๆ.....มีความสุขจริงเรา

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

  หลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้ว  นายช่างก็ถามกลับมาที่ผมอีกว่า  "  นายจะกลับมาฝึกเขียนรูปกับเราอีกมั๊ย "   ผมก็รีบตอบทันที  " มาครับ  ผมจะมาช่วยนายช่างเต็มที่เลยครับ  "(ดีใจ...มีความสุขกับคำถามของนายช่างจริงๆ)
                   นายช่างบอกผมว่าเราจะเริ่มกันเลยนะวันนี้  เพราะว่าทางเจ้าของโรงหนังเขาเร่งมาเนื่องจากโรงหนังไม่มีคัทเอาท์หน้าโรงมาเป็นเดือนแล้ว  ทำให้หน้าโรงหนังว่างเปล่าจะมีก็แต่ป้ายชื่อหนัง  เริ่มเลยครับผมกับนายช่างช่วยกันทาสีขาวคัทเอาท์เก่า  ซึ่งเลือกแผ่นที่ใหญ่ที่สุดเพราะว่าโปรแกรมหนังที่จะเข้าในอาทิตย์นั้น  เป็นหนังฟอร์มใหญ่ของ  ฉลอง  ภักดีวิจิตร  เรื่องทอง  มีสมบัติ เมทะนี กรุง ศรีวิไล เกร็ก มอร์ริส  อโนชา  ผลารักษ์  มิส  ถำ่ถุยหั่ง  นายช่างเขียนเสร็จภายในวันนั้นเลยแต่มาเสร็จเอาก็ประมาณเกือบ  2 ทุ่ม  รุ่งเช้าอีกวันตอนสายนายช่างและเด็กโรงหนังก็ช่วยกันติดตั้ง....ส่วนผมต้องไปโรงเรียนครับ   ความฝันของผมเริ่มกลับมาแล้วครับ....อะไรมันจะมีความสุขขนาดนี้ๆๆๆๆ

[สมศักดิ์ เครือสนิท]

  :yoyocici100:รุ่งเช้า..ของวันใหม่ของการปิดเทอมใหญ่  ประมาณ  2 เดือนซึ่งเป็นความชอบของเด็กนักเรียนบ้านนอกเป็นอย่างมาก  และยังเป็นฤดูร้อนอีกด้วย  สำหรับผมแล้วขอชอบและชอบมากเป็นพิเศษ  เพราะคิดดูผมมีโอกาสไปโรงหนังเพื่อฝึกเขียนคัทเอาท์ได้ทุกวันเลยตลอด  2 เดือน  มันเป็นความใฝ่ฝันของผมจริงๆ  และผมก็จะได้ดูหนังฟรีด้วยทุกเรื่อง ( หลายๆรอบอีกด้วย) ฉะนั้นไม่แปลกเลยที่ผมจะจำเนื้อหาเรื่องราวของหนังแต่ละเรื่องได้  แต่เดี๋ยวนี้ชักจะลืมๆบ้างแล้ว...ไปตามวัยและสังขารละนะ ฮ่าฮ่าๆๆๆ
      :yoyocici08:จบม.ศ.1ผมเริ่มฝึกเขียนคัทเอาท์กับนายช่างอย่างเต็มตัว  มีงานให้ผมทำทุกวัน  ร่างแบบคัทเอาท์ใหญ่  ร่างแบบคัทเอาท์ติดรถแห่โฆษณาโปรแกรมเรื่องหนึ่ง  ฉาย 3-5 วันแล้วแต่หนังถ้ามีชื่อดังมาจากกรุงเทพฯ  หรือตามหนังสือพิมพ์ที่มันมีอยู่1-2หน้าที่โฆษณาหนังที่ฉาย  ถ้าหนังดังมากก็จะมีรูปภาพใหญ่หน่อย  โรงฉายก็จะมากระยะเวลาการฉายก็จะนาน  ทางโรงหนังผมเช็กเกอร์หนังจะเอาใบปิดมาทิ้งไว้ล่วงหน้าเป็นเดือนๆ  ฉะนั้นคัทเอาท์บางเรื่องต้องขึ้นหน้าโรงเป็นเดือนเหมือนกัน  ช่วงระยะเวลาที่โรงหนังไม่มีนายช่างประจำโรง  หน้าโรงมีแต่ตัวหนังสือเท่านั้นที่บ่งบอกถึงการฉายเรื่องอะไร  ในความรู้สึกผมบรรยากาศของหน้าโรงในตอนกลางคืนของโรงหนังมันหายไปนะ  สีสรรค์จากแสงไฟที่ประดับประดาหน้าโรงก็หายไป  นายช่างผมเลยต้องรีบสร้างผลงาน  ผมก็ช่วยอย่างเต็มที่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย....วันๆมันช่างมีความสุขเสียจริงๆบางวันมีหนังรอบบ่าย  ผมก็จะแว๊บเข้าไปดูหนังพักผ่อนอย่างมีความสุข  อะไรก็ได้ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่รักเราชอบ  เราก็จะทำได้ดีแล้วก็มีความสุขเสียด้วย.....ว่ามั๊ย