ช่วงปลายปี 2534 เป็นต้นมา.. คุณกมล กุลตังวัฒนา ผู้สร้างหนัง ครูบ้านนอก..มาเช่าโรงหนังแอมบาสเดอร์ แถวสะพานขาว (ตรงข้ามโรงหนังปารีส) เพื่อเปิดฉายหนังเก่าๆ ย้อนยุค.. ตอนนั้นก็เหมือนเป็นการทำงานสวนกระแสเพราะกิจการโรงหนังที่กำลังฉายหนังใหม่ๆ ก็เริ่มโรยรา..วีดีโอเทปเริ่มเฟื่่องฟู..แต่คุณกมล กลับคิดมาเปิดโรงฉายหนังเก่าๆ พยายามหาหนังเก่าๆ มาฉาย บางเรื่องก็มีการพิมพ์ฟิล์มขึ้นใหม่ บางเรื่องก็ฉายจากกากฟิล์มเก่าๆ ตัวสุดท้ายนั่นแหละ ก็มีทั้งเสียงชมและเสียงติ..
ตอนนั้นผมก็แอบยิ้มๆ ไปอย่างมีความหวังไปกับกิจกรรมของคุณกมลเพราะใจผมก็ชอบวิธีการเช่นนี้ แต่ก็อดหวาดๆ ไม่ได้ กลัวจะไม่ติดกระแสเพราะกิจกรรมแบบนี้ควรเป็นหน้าที่ของหน่วยงานรัฐที่ไม่หวังกำไร หากจะทำเพื่อหวังเป็นธุรกิจล้วนๆ คิดว่าอยู่ยากเพราะเม็ดเงินที่จะไปหล่อเลี้ยงอาจไม่เพียงพอและอาจมีคนดูน้อยจนไม่ถึงจุดคุ้มทุน..แต่ก็อย่างว่า รัฐไม่สนใจกิจกรรมแบบนี้เพราะมองว่าเป็นเรื่องบันเทิง..ทั้งๆ ที่สามารถมองในแง่ประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ไทยได้.. แล้วไม่นานคุณกมลก็เลิกกิจกรรมนี้ไป..น่าเสียดาย
ดูจากโฆษณาของโรงหนังแอมบาสเดอร์ตอนนั้น คิดว่า แม่อายสะอื้น กับ แม่นาคพระนคร จะใช้กากฟิล์มฉายนะครับ..มีท่านใดไปดูบ้างครับ โฆษณาลงหนังสือพิมพ์ของโรงหนังแอมบาสเดอร์
