วันนี้ เวลาเที่ยงๆ ว่าที่ร้อยโทคนธรรพ์ เตียเจริญ หัวหน้าฝ่ายบริหารกลาง หอภายนตร์ฯ ก็นำทีม นำลูกน้องทั้งฝ่าย ไปเลี้ยงเกษียณให้ผมที่ร้านอาหารครัวป้าแช่ม ถนนพุทธมณฑล สาย 5 ก็อยู่ใกล้ๆ หอภาพยนตร์ฯ นั่นแหละครับ
คุณคนธรรพ์หรือที่ผมชอบเรียกว่า พี่คนธรรพ์ นั้น เข้ามาทำงานที่หอภาพยนตร์ในช่วงที่ผมกำลังดูแลรับผิดชอบงานฉายภาพยนตร์เพื่อผู้สูงอายุ เวลาที่พี่เขาเห็นผู้สูงอายุเดินทางมาแต่เช้าๆ จะมาดูหนังกับผม พี่เขาก็จะยิ้มๆ บางทีก็แซวผมว่า อยากจะเป็นผู้สูงอายุมาดูหนังแบบนี้บ้าง ผมก็ได้ยิ้มๆ แต่ก็ไม่ค่อยจะได้คุยอะไรกัน
จริงๆ แล้ว งานฝ่ายบริการกลาง นั้น เป็นงานที่ค่อนข้างหนักมากๆ ในช่วงที่หอภาพยนตร์ฯ กำลังเร่งพัฒนาอาคารและสถานที่อย่างนี้ แต่เพราะพี่คนธรรพ์มีความสามารถพิเศษประกอบกับได้ลูกน้อง เป็นลูกทีมที่ดีๆ ก็เลยทำให้งานต่างๆ ผ่านไปได้อย่างราบรืนตลอดมา
ตามปกติ ผมกับพี่คนธรรพ์ แทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเลย ก็ได้แต่มองๆ เห็นกันไป เห็นกันมาในที่ทำงานเท่านั้น แต่พี่คนธรรพ์ก็เป็นคนแรกๆ ของหอภายนตร์ฯ ที่ถามผมล่วงหน้าเป็นปีๆ ว่า วางชีวิตหลังเกษียณไว้หรือยังว่า จะทำอะไรต่อ พอผมตอบว่า ยัง.. พี่เขาก็บอกว่า ต้องรีบคิดนะ เวลาปีหนึ่งๆ มันเร็วมากและเพราะพี่คนธรรพ์ทักและถามบ่อยๆ ผมก็เลยรีบไปขึ้นทะเบียนผู้สูงอายุไว้ที่นนทบุรี เผื่อจะได้มาตอบพี่คนธรรพ์บ้าง
ต่อมาพอเหลืออีกไม่ถึงครึ่งเดือน ผมก็จะเกษียณ.. พี่คนธรรพ์ก็ให้สาวแตน ชุลีพร โพธิ์ทอง มาบอกผมว่า พี่คนธรรพ์อยากจะเลี้ยงเกษียณให้ผม ตอนนั้น ผมก็ได้แต่งงๆ เพราะเราสองคนแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ได้แต่ทักทายกันธรรมดานิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น
พอปะเหมาะได้เจอตัวกัน ผมก็เลยถามพี่คนธรรพ์ตรงๆ เลยว่า คิดยังไง ถึงจะเลี้ยงเกษียณผม ข้อสำคัญพี่จะยกไปทั้งฝ่ายเลย.. พี่คนธรรพ์ก็บอกว่า ก็คนเห็นๆ กันอยู่ รู้ว่าผมเป็นยังไง จะเกษียณแล้ว ก็เลยจะอยากเลี้ยงส่งก็เท่านั้น.. ผมมองดูตาพี่คนธรรพ์ เห็นแววตาส่งประกายมากกว่านั้น เพียงแต่พี่คนธรรพ์เป็นคนพูดน้อย.. แค่ผมได้ฟัง ได้เห็นสีหน้า แววตาของพี่เขา ผมก็อิ่มอก อิ่มใจแล้วครับ
และเมื่อถึงวันนี้ ผมก็ได้รับมิตรภาพดีๆ จากพี่คนธรรพ์และน้องๆ ฝ่ายบริหารกลางกันอย่างอบอุ่น น่ารักและเป็นกันเองที่สุด.. และก็ยังได้รับมอบรองเท้าผ้าใบไว้ใส่เดินตามฝันด้วย ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดีๆ ครับผม
