การเผยแพร่ภาพยนตร์ไทย.. หลักๆ ก็คือ จะต้องฉายจากฟิล์ม 16 มม. หรือ 35 มม. แล้วแต่ยุค แล้วแต่สมัย.. สมัยนั้นหนังไทยแต่ละเรื่อง เรียกว่า จะต้องฉายกันไปเรื่อยๆ จนกว่าฟิล์มจะฉายไม่ได้ หรือว่าหนังเรื่องนั้นๆ หมดความนิยมลง.. แล้วหนังเรื่องนั้นๆ ก็จะกลายเป็นหนังเก่าและเงียบหายไป
ต่อมาหนังไทยเก่าๆ มีโอกาสกลับมาเกิดอีกครั้ง เมื่อถึงยุคของม้วนเทปวีดีโอ ผู้ที่เห็นด้วยกับการเผยแพร่หนังไทยด้วยม้วนวีดีโอ ก็จะแสวงหาวัตถุดิบก็คือ ฟิล์มหนัง ซึ่งมีทั้งที่เป็นฟิล์มต้นฉบับ (ฟิล์มเนกาตีฟ) หรือบางครั้งก็เป็นกากฟิล์มที่ผ่านการฉายมาแล้ว นำเอาฟิล์มเหล่านั้นมาฉายแปลงสัญญานลงม้วนเทปวีดีโอเป็นเทปมาสเตอร์เก็บไว้ก่อนและก็ทำสำเนาออกมาขายหรือให้เช่าด้วยม้วนวีดีโอ VHS บางคนเรียก ยุคของม้วนเทปวีดีโอว่า เป็นความสุขที่ดูอยู่ในบ้านได้ ทำให้ชีวิตเริ่มห่างไกลจากโรงภาพยนตร์เรื่อยๆ
ม้วนวีดีโอเทปยืนระยะเวลามาได้หลายสิบปี ก็เริ่มหมดความนิยมลงไปเมื่อเกิดยุคของแผ่นวีซีดีขึ้นมา หนังไทยเก่าๆ หลายๆ เรื่อง ทั้งที่เคยออกเป็นเทปวีดีโอ หรือยังไม่เคยออกมาก่อน ก็มีการนำกลับมาออกจำหน่ายเป็นแผ่นวีซีดี.. แต่แล้วแผ่นวีซีดีก็เป็นพระเอกได้ไม่นาน ก็ต้องยอมลงให้กับ แผ่นดีวีดี ที่ตีตลาดเข้ามา
คนที่เคยสะสมหนังไทยเก่าๆ ซึ่งแต่ก่อนเคยซื้อม้วนเทปวีดีโอเก็บไว้.. ต่อมาก็มาซื้อเป็นแผ่นเวีซีดี.. ก็เลยต้องมาซื้อแผ่นดีวีดีเก็บสะสมไว้อีก.. แต่ไม่นานยุคของแผ่นดีวีดีก็ล่มสลายไปอีก.. ครับ
