ที่เชียงไฮ้ วันที่ 8 พฤศจิกายน 1948(2491) แม่หนูน้อยหลีชิง ได้ลืมตาขึ้นมาชมโลกอันโสภา ท่ามกลางความรักของพ่อแม่ พี่ชาย 5 และพี่สาว 2 รวมทั้งครอบครัว 10 คน พอดิบพอดี เธอเป็นน้องนุชสุดท้องที่ทุกคนให้ความรัก ความเอ็นดูแก่เธอมากที่สุด
เมื่อเธอยังเล็ก ๆ อายุ 6 ขวบ เธอไม่ได้ชื่อ “หลีชิง” เธอคือ “หลีกั๊วอิง” เป็นปีเดียวกับที่เธอเริ่มเข้าโรงเรียน แล้วก็เปลี่ยนโรงเรียนอยู่บ่อยๆ เธอเริ่มรู้จักตัวเอง รู้จักแม่ผู้มีพระคุณ รู้จักฮ่องกงที่เธออาศัยอยู่ นั่นหมายถึงว่า วันเวลาซึ่งหมุนเวียนไปอย่างรวดเร็วนั้น ได้สอนให้เธอรู้จักคิดและทำมากขึ้น ในปี 1964 เธอและเพื่อน ๆ ได้พากันไปสมัครแสดงภาพยนตร์ของบริษัทชอว์ บราเดอร์ซึ่งกำลังเปิดรับสมัครอยู่ ทางบ้านไม่มีโอกาสรู้เพราะเธอปิดบังไว้
ด้วยความสามารถ อีกทั้งความสวยน่ารักของเธอเอง เธอสอบผ่านเข้าไปใน “โรงเรียนฝึกนักแสดง” ของบริษัท ชอว์ บราเดอร์ได้อย่างสบายในรุ่นที่ 2 นับจากนั้นมา หนังสือที่เธอต้องอ่านและท่องมิใช่หนังสือเรียนเสียแล้ว แต่เป็นหนังสือเกี่ยวกับนักแสดง และภาพยนตร์
ในที่สุด ความลับก็ไม่มีในโลก มารดาของเธอทราบเข้าจนได้และว่ากล่าวตักเตือน แต่เพราะ รักลูก ไม่อยากขัดใจลูก เลยใจอ่อน และคอยให้คำแนะนำอยู่เสมอ
ตั้งแต่เธอจำความได้ เธอก็มีแม่อยู่ใกล้ชิดตลอดเวลา (อายุ 4 ขวบ อพยพเข้าฮ่องกงกับมารดาเพียง 2 คน) เธอรู้ว่า เธอควรตอบแทนพระคุณมารดาอย่างไร เธอพูดกับท่านเสมอว่า
“แม่คะ ถ้าหนูโตขึ้น สามารถหาเงินได้ หนูจะตอบแทนคุณแม่ ให้คุณแม่มีความสุขใจ สุขกายมากที่สุด!" เธอติดใจบทบาทการแสดงของหลี่ลี่หัวมากที่สุด ทุกวัน ทุกสัปดาห์เธอจะต้องชมภาพยนตร์ให้ได้ และคิดที่จะเป็นดาราภาพยนตร์กับเขาบ้าง บัดนี้ความฝันที่กลายมาเป็นความจริงเริ่มแล้ว เธอจะเป็นดาราภาพยนตร์ที่โด่งดังบนจอเงินในอนาคตอันใกล้ ชั่วระยะเวลาครึ่งปี เธอก็จบหลักสูตรการฝึกนักแสดงของบริษัท ชอว์ฯ
ชื่อของ
“หลีกั๊วอิง” ใช้เป็นแห่งสุดท้าย กลายเป็นดาราภาพยนตร์สาวสวยของบริษัท ชอว์ บราเดอร์ นาม
“หลีชิง” (Li Ching) 李菁 ขั้นแรกเธอแสดงในบทตัวประกอบเล็กน้อย เช่นในเรื่อง “เศรษฐินีเท้าไฟ”, “โคมวิเศษ” “สนมสาวเจ้าเล่ห์”, “คู่สร้างคู่สม”, “เจ้าชายจำแลง" ฯลฯ แต่ละเรื่อง....แต่ละบทบาท ที่เธอแสดงทำให้เห็นถึงความสามารถของเธอเด่นชัดขึ้น บริษัทฯ เริ่มหันมาสนใจเธอ เพราะเห็นว่าเป็นดาราภาพยนตร์ที่มีอนาคตการแสดงอีกไกล เป็นดาว อีกดวงที่จะมาแข่งรัศมีกับดารารุ่นพี่
เธอมีโอกาสร่วมแสดงภาพยนตร์กับดารา ใหญ่ของเอเชียอย่าง หลินไต้, หลินปอ และ ดาราใหม่ ฉินผิง, ฟางหยิง ขณะที่ว่างจากการแสดง เธอก็เดินดูคนอื่นแสดง แล้วเอามาคิด และเก็บสะสมไว้เป็นประสพการณ์สอนตัวเธอเองด้วย
การประกวดภาพยนตร์ชิงตุ๊กตาทองของเอเชียครั้งที่ 12 จัดขึ้นที่โตเกียวในปี 1965 ตรงกับปีที่หลีชิงมีอายุ 18 ปี จากผลงานที่เธอแสดงในภาพยนตร์เรื่อง
“มัจฉาปาฏิหาริย์” 魚美人 (The Mermaid) คู่กับ หลินปอ บทบาทของเธอสามารถคว้ารางวัลแสดงยอดเยี่ยมฝ่ายหญิงได้อย่างง่ายดาย เธอดีใจ และตื่นเต้นมาก เพราะมันประกาศออกมาแล้วว่า เธอคือนักแสดงภาพยนตร์เต็มตัว และเป็นดาราหญิง ยอดเยี่ยมแห่งเอเชียคนแรกที่อายุน้อยที่สุด!
เมื่อมีคนรัก ย่อมต้องมีคนชังเป็นของธรรมดา มีวัยรุ่นบางกลุ่มยังไม่เข้าใจเธอดีพอ เกิดความไม่พอใจที่เธอได้รับรางวัลนี้ บางคนก็ว่าเธออย่างเสียๆ หายๆ เมื่อเธอทราบเข้าเธอก็เสียใจ, น้อยใจ หมอนคือเพื่อนช่วยซับน้ำตา ชั่วอารมณ์วูบหนึ่ง เธอคิดจะตอบแทนการกระทำของคนกลุ่มนี้ให้สาสม
แต่แล้ว วันรุ่งขึ้นเธอก็ได้ความคิดใหม่ เป็นความคิดที่เธอใช้สติปัญญาตรองมาแล้วอย่างรอบ ตฝครอบตลอดทั้งคืน เธอไม่เคยที่จะคิดก่อศัตรู เหตุไฉนจะมาก่อขึ้นในครั้งนี้เล่า ผูกมิตรกับทุกคนไว้มิดีกว่าหรือ? พยายามวางตัว และแสดงภาพยนตร์ให้ดี ทำความดี เพื่อลบล้างคำพูดของคนเหล่านั้นให้สิ้นไป
จากวันนั้นถึงวันนี้ เธอก็คือคนที่ปวงชนให้การต้อนรับ และชื่นชมอยู่เสมอ รัน รัน ชอว์ รับขวัญหลีชิง ด้วยการมอบ คฤหาสน์หลังโอ่อ่า ให้เป็นกรรมสิทธิ์ของเธอพร้อมๆ กับเซ็นสัญญาต่ออีก 8 ปี หลีชิงเป็นดาวดวงเด่นที่ฉายแสงเจิดจ้า รวดเร็วเกินดาวดวงอื่น หน้าตาสดสวยแต่งกายน่ารัก พราวไปด้วยเสน่ห์ เป็นเจ้าของความสูง 5 ฟุต 4 นิ้ว น้ำหนัก 118 ปอนด์
=============================
ก่อนหน้าที่งานประกวดภาพยนตร์เอเชียจะเริ่ม เธอก็ประสบอุบัติเหตุจากการเข้าฉากแสดง ในภาพยนตร์เรื่อง
“5 พระกาฬ” 豪俠傳 (Killers Five) อันเป็นฉาก อันตราย ซึ่งควรใช้ตัวแทน แต่เธอต้องการให้สมจริง โดยแสดงเสียเอง ผลคือ เธอต้องพักการ แสดงถึง 3 เดือน เพราะขาเดาะในการพลาดตก จากที่สูง
เป็นอุบัติเหตุครั้งแรกในชีวิตเธอที่น่าตกใจที่สุด ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วว่า หลีชิงไม่สามารถแสดงภาพยนตร์ต่อไปได้แล้ว บริษัท ชอว์ บราเดอร์ ได้พยายามหานายแพทย์ที่เชี่ยวชาญมาทำการ รักษา ถ้าไม่หายก็จะส่งเธอไปรักษาที่สหรัฐทันที
เวลานั้นเป็นเวลาที่หลีชิงวิตกทุกข์ทรมาน นั่งเหม่อลอยในเวลากลางวัน ตกค่ำก็จะร้องไห้ แต่คนที่ทุกข์มากกว่าหลีชิง ก็คือแม่ของเธอ ซึ่งได้ทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาความเจ็บปวด เศร้าโศกของลูกมาบ้าง
วันที่หลีชิงหายเศร้า คือ วันที่นายแพทย์ได้ให้คำรับรองว่า เธอจะหาย ให้พักผ่อนอีก 2 เดือน ก็จะเป็นปกติ ตลอดเวลาที่หลีชิงพักรักษาตัวอยู่นั้น เพื่อนนักแสดง ผู้กำกับทั่วๆ ไป ต่างได้แสดงความห่วงใย เยี่ยมเยียนเธออยู่เสมอ ที่ไกลออกไปก็ใช้จดหมาย และโทรศัพท์ทางไกลสอบถามทุก ระยะ รวมทั้งแฟนๆ ภาพยนตร์ของเธอด้วย หลีชิงได้รู้ซึ้งถึงความรัก ความห่วงใยของทุกคน อย่างแจ่มแจ้งในวาระนี้เอง
ในขณะเดียวกัน บริษัทให้ส่งภาพยนตร์ เรื่อง “น้ำตานาง” เข้าประกวดชิงตุ๊กตาทองเอเชีย ครั้งที่ 14 ที่ญี่ปุ่น ปรากฏว่าได้รับรางวัล ภาพยนตร์ยอดเยี่ยมประจำปี
หลีชิงได้พยายามหาโอกาสไปท่องเที่ยวสหรัฐอยู่ทุกลมหายใจ แต่ก็พลาดหวังที่จะไปแล้วถึง 3 ครั้ง ครั้งแรกเมื่อปี 1968 ครั้งที่ 2 ต้นปี 1969 ครั้งสุดท้ายปลายปีเดียวกัน เธอเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งมารดาเธอด้วย..
และแล้ว ทุกอย่างที่เธอเตรียมไว้ ก็เสียเวลาเปล่า!
เพราะคำสั่งของ รัน รัน ชอว์ ให้เธองดเดินทาง เพื่อเข้าแสดงภาพยนตร์เรื่อง "คมพยัคฆ์นางพญา" (Vengeance of A Snow girl) 冰天俠女 หลีชิง ยอมรับว่า เธอโกรธและน้อยใจมาก ครั้นเธอได้รับฟังเหตุผลของ รันรันชอว์ ว่า ภาพยนตร์เรื่องนี้ เป็นเรื่องเดิมประจำปี เป็นผล งานชิ้นโบว์แดงของ บริษัท ชอว์ บราเดอร์ ในปี 1970 เธอเห็นว่าเรื่องของบริษัทฯ สำคัญกว่า เธอจึงงดไปสหรัฐอีกครั้ง
เดิมที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ จะมอบบทให้ราชินีนักดาบ
“เจิ้งเพ่ยเพ่ย” แต่เห็นว่า เธอกำลังจะแต่งงาน และอำลาจากบริษัท ชอว์ฯ จึงเปลี่ยนมาเป็น
“เจียวเจียว” มานั่งตรึกตรองอีกที ผลสุด ท้าย ก่อนที่ภาพยนตร์เรื่องนี้จะเปิดกล้องเพียง 18 ชั่วโมง จึงสั่งออกมาว่าให้เปลี่ยนเป็นหลีชิง ด้วยเหตุผลที่ว่า ดาราภาพยนตร์ที่แสดงหนังกำลังภายในฝ่ายหญิง เหลือเพียงไม่กี่คน “เจิ้ง เพ่ยเพ่ย” “ฉินผิง” ก็กำลังจะจากไปแต่งงาน ในเวลาไล่เลี่ยกัน เหลือเพียง “เจียวเจียว” ชอว์ฯ เกรงว่าต่อไปต้องประสบปัญหาขาดแคลนดาราหญิง ที่จะแสดงภาพยนตร์กำลังภายใน จึงคิดจะให้หลีชิง มาดังทางนี้อีกคน ภาพยนตร์เรื่องนี้มีพระเอกเงินล้าน
“เยี๊ยะหัว” นำแสดง ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้นำเข้าประกวดภาพยนตร์เอเซียครั้งที่ 16 นี้ด้วย เป็นที่น่าเสียดาย ที่ไม่มีรางวัลอะไรติดมือกลับมาสำหรับเรื่องนี้เลย
ดาราดัง ดาราเล่น ผู้คนย่อมต้องการรู้ค่าตัวการแสดงของแต่ละคนด้วย หลีชิงเซ็นสัญญาครั้งสุดท้ายต่ออีก 3 ปี ในเวลาหนึ่งปีแสดงภาพ ยนตร์ 4 เรื่อง ค่าตัวแสดงเรื่องละสามหมื่น เหรียญฮ่องกง เดือนหนึ่งเบิกเงินล่วงหน้าได้ หนึ่งหมื่นห้าพันเหรียญ ค่าเครื่องแต่งตัวเดือนละ สองพันเหรียญ ค่าแรงเลขาทำหน้าที่ตอบจดหมายแฟนๆ ทั่วโลก เดือนละสามร้อยเหรียญ
หลีชิงตั้งใจจะสะสมเงินให้มาก แล้วจะไปลงทุนทำการค้าอะไรสักอย่าง ส่วนงานแสดงนั้น ตราบใดที่ประชาชนยังให้การต้อนรับเธอก็จะอยู่ ฉะนั้นกำหนดเลิกแสดงของเธอจึงยังไม่มี อาจ จะเป็นเมื่อเธอเข้าวิวาห์กับใครคนนั้น? ก็ได้ ใครจะรู้?
อีก 4 ปี หลีชิงจึงจะคิดแต่งงาน นี่เป็นแผนการณ์อนาคตที่มารดาของเธอวาง ไว้ให้อย่างเรียบร้อย! หลีชิงเชื่อถือศาสนาพุทธ และเชื่อเรื่องโชคชะตา วาสนา และการพยากรณ์ตามวัน เดือน ปีเกิด และลายมือ
สำหรับเรื่องการคบเพื่อนชายนั้นเธอว่า เธออายุยังน้อย และได้พยายามทำตัวให้ดี เสมอต้น เสมอปลาย เธอเบื่อข่าวซุบซิบต่างๆ เธอจึง ระมัดระวังที่จะให้ความสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ
มีข่าวว่าเธอมีเพื่อนที่สนิทกันมาก ขณะนี้กำลังทำปริญญาที่สหรัฐ อาจจะเป็นไปได้ที่เธอพยายามไปสหรัฐนั้น เมื่อพบปะกับ “เขา” คนนี้ จนกระทั่งถึงงานเอ็กซ์โป 70 ที่ญี่ปุ่น บริษัทให้ เธอลาหยุดพักได้ 10 วัน เธอใช้เวลาดังกล่าวไป
=============================
***บทความโดย คุณ"ศ.ศรีรัตน์" คอลัมม์ "เจ้าจอมเนื้อหอม หลีชิง" ตีพิมพ์ใน นิตยสารโลกดารา ฉบับที่ 14, วันที่ 15 พฤศจิกายน 2513(1970)
